Droga do odkupienia
John Hart

 Jezeli ktos zna wczesniejsze powiesci Johna Harta,to "Droga do odkupienia" moze mu przyniesc rozczarowanie.Tak w kazdym razie bylo ze mna.Sama historia jest wciagajaca i wielowatkowa,a autor umiejetnie myli tropy.Gdyby wiec te powiesc napisal ktos inny,to nie mialbym az tak duzych zastrzezen.Jednak w przypadku Harta sytuacja wyglada inaczej.Wczesniejszymi ksiazkami udowodnil,ze wciagajaca fabula to nie wszystko.Ogromnym atutem jego powiesci byl charakterystyczny sposob narracji i piekGRANICE 2017ny jezyk.Tutaj tego sie nie znajdzie.Nie wiem czy Hart zmienil swoj styl,czy jest to moze wina autora polskiego tlumaczenia? W kazdym razie ta powiesc nie emanuje niesamowitym nastrojem,ktory sprawial,ze tak bardzo polubilem tego autora.Podczas lektury odczuwa sie pewna topornosc jezyka,a opowiesc nie odroznia sie stylem od dokonan co najmniej kilku amerykanskich autorow.Mam nadzieje,ze kolejna powiescia John Hart powroci na wlasciwe tory!

Skończyłam, a właściwie należałoby powiedzieć, zmęczyłam tę książkę i była to prawdziwie trudna "Droga do odkupienia". Ostatniego Harta czytałam, jak mi się zdaje kilka lat temu, oceniłam wysoko i fakt niezaprzeczalny, do dzisiaj je pamiętam. "Droga do odkupienia" w moim odczuciu była zbyt rozwlekła, przegadana i z wieloma powtórzeniami tych samych sekwencji w czasie różnych "rozkmin".

Nie zmienia to jednak faktu, że intryga kryminalna zamotana koncertowo. Mamy dwóch głównych złoczyńców. Psychopatę i sadystę. Kilku złych mniejszego kalibru i garsteczkę tych dobrych. Czasami nie wiedziałam, co jest prawdą co klasyczną zmyłką, co się dzieje w realu, a co jest wytworem zmaltretowanej psychiki. Jedno wiem na pewno, bardzo wcześnie udało mi się wytypować "ogrodnika" i mimo usilnego mylenia tropów i wskazań innych głównych winnych, nie dałam się wyprowadzić na manowce.

To jest naprawdę dobra, a nawet bardzo dobra książka, jednak mogłaby być spokojnie o jakieś sto stron krótsza. Jakby tak na tych stu stronach zawrzeć te wszystkie powtórzenia, dygresje i większość rozkmin i wyrzucić, książka byłaby rewelacyjna. Taką bym jej wystawiła ocenę, taką jak poprzednim dwóm tego autora. Szczerze mówiąc, nie pamiętam czy tamte też były takie przegadane, może nie były, a może ja po prostu parę lat temu miałam więcej cierpliwości?

 "Droga do odkupienia" jest powieścią wielowątkowe. Jak dla mnie jest tu nawet zbyt wiele tych wątków. 

Główna bohaterka Elizabeth jest policjantką od 13tu lat. Jednak dochodzi do wydarzeń w wyniku, których została oskarżona o brutalne zabójstwo dwóch mężczyzn, na tle rasistowskim. Jednak tak naprawdę nikt poza nią samą i pewną dziewczyną. Drugi wątek to dawna sprawa zamordowania kobiety, za które został skazany policjant, przyjaciel Liz. Teraz po 13 latach wychodzi na wolność i ponownie zaczynają ginąć kobiety. Inna sprawa, że jest prześladowany przez naczelnika więzienia, który chce poznać tajemnicę powierzoną Adrianowi przez innego więźnia. Ale jest też dzieciak, który chce się na nim zemścić za śmierć matki. A do tego koszmarna intryga sprzed lat. Wszystko to strasznie pogmatwane. 

Ciężko mi się czytało. Przez większą połowę strasznie się nudziłam. Wszystko było strasznie rozwleczone. Dopiero od połowy akcja nabiera tempa. Jakimś cudem autorowi udało się zgrabnie spleść to wszystko. Chociaż zakończenie w ogóle mnie nie przekonuje. Jest tu wiele postaci, które zdrowo mieszają. Mamy tu niepokorną policjantkę, policjanta skazańca, policjanta z mroczną tajemnicą, zbuntowaną nastolatkę, nieporadnego nastolatka, bezwzględnego naczelnika więzienia i nawiedzonego pastora. Do wyboru, do koloru. Przeczytać da się ale nic specjalnego 

Niesamowity klimat, nie sposób było się oderwać od tej książki. Pierwszy raz tak realnie obawiałam się o losy bohaterów, jak by nie byli postaciami fikcyjnymi, a ludźmi których losy ważą się tu i teraz.