Dopóki serce bije
Aneta Wawrzyniak

Być może moja opinia o tej książce nie będzie zbyt obiektywna, ale za to zbyt osobista, bo autorka opisała tak niesamowite przeżycia, które bardzo przypominają historię życia mojego i mojej mamy..., i nie tylko zbieżność chorób, ale także wędrówki po lekarzach i szpitalach a nawet imiona niektórych lekarzy i pielęgniarki stomijnej. W naszym przypadku jednak jeszcze było trochę inaczej, bo i ja zmagam się z ta podstępną chorobą jaką jest rak, a na zewnątrz nie zawsze to widać... Niby na zewnątrz nic nie widać a zżera od środka. Ale trzeba walczyć z nim, "Dopóki serce bije"...Wróciły do mnie wspomnienia i po prostu się poryczałam...

"- Zdrowa kobieta z rakiem!"
Choroba zawsze atakuje człowiek znienacka, z zaskoczenia, w najmniej odpowiednim momencie, chociaż tak naprawdę to nie ma dobrego momentu na chorowanie...
Zwłaszcza choroby onkologiczne zazwyczaj zbyt późno są diagnozowane, bo po prostu nowotwór początkowo nie daje żadnych objawów. A potem nie zawsze leczenie kończy się szczęśliwie. wszyscy zdajemy sobie sprawę, że informacja lekarza o raku, niemal każdego pacjenta potrafi zdołować.
Książka Anety Wawrzyniak „Dopóki serce bije” to nie jest tylko historia o osobie, która dowiaduje się, że ma złośliwego guza i jej córce, ale przede wszystkim o rodzinnych więziach, o bliskości i wsparciu najbliższych tak potrzebnych w tym czasie, o poświęceniu a także o uczeniu się, żeby nie poddawać się i na przekór wszystkiemu walczyć z chorobą.
Urszula zawsze była kobietą elegancką, jak zauważyła jej córka. W każdej sytuacji potrafiła skomponować sobie taki strój, że wyglądała w nim jak modelka. Tryskała humorem i na noc się nie skarżyła. Po weselu kuzynki jednak trochę źle się poczuła, więc w końcu za namową najbliższych postanawia zrobić badania.

" - Szczerze? Nic nie czułam, czasem byłam po prostu zmęczona. Życie często zaskakuje, a rak... - westchnęła - jest jak cichy szept wiatru, który nagle staje się huraganem."
Ta poruszająca serce opowieść pokazuje nam długą i dość żmudną drogę od diagnozy do kompleksowego leczenia onkologicznego. Ale autorka opowiada także o tym, w jaki sposób można być wsparciem dla chorego członka rodziny, co mogą dla niego zrobić bliscy. Jak poradzić sobie z takim ciężarem, zdając sobie z tego sprawę, że w takich przypadkach choruje niemal cała rodzina. Że trudno jest przed chorą osobą ukrywać swój ból i żal oraz łzy... i jak cieszyć się każdą chwilą, każdym, nawet małym powodem do radości, do uśmiechu. Nie jest to jednak poradnik dla chorych czy też dla opiekujących się nimi osób. To naprawdę niesamowita książka, wspaniałe wspomnienie matki, o sile miłości pozwalającej walczyć ze śmiertelnym wrogiem, jak również o tym, że nikt nie może a nawet nie powinien stawiać wyroków, bo przecież człowiek chory również żyje, więc dopóki jego serce bije powinniśmy pomóc, aby chory mógł także przeżywać piękne chwile, zajmując się tym, co zawsze lubił, bez ograniczeń.

Polecam wszystkim, nie tylko osobom zmagającym się z chorobą i ich bliskimi, ale wszystkim, bo wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego jak się zachować w takiej sytuacji...

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

„Dopóki bije serce” Anety Wawrzyniak to książka, która zainteresowała mnie swoją tematyką. Sama w życiu przeżyłam opiekę nad chorym na nowotwór tatę, niestety choroba okazała się niestety silniejsza, ale myślę, że czas choroby był niezwykle ważny zarówno dla nas, jak i dla niego. To czas, który pozwala człowiekowi uświadomić sobie jak wiele rzeczy, jak wielu drobnych rzeczy w życiu nie docenił, że zwracał uwagę na elementy nieistotne, pomijając te, które naprawdę mają w życiu ogromne znaczenie.
„Dopóki bije serce” to książka, która przedstawia nam historię Urszuli, która zachorowała na nowotwór jelita grubego. Swoją diagnozę, jak to często, a nawet pokuszę się o stwierdzenie, że zazwyczaj bywa, poznała przez przypadek. Czy nie jest tak, że każdy w życiu zajęty jest wszystkim, tylko nie swoim zdrowiem? Zawsze brakuje czasu na wizyty u lekarza, zrobienie odpowiednio często kompleksowych badań kontrolnych, decydujemy się na to dopiero w momencie, gdy coś zaczyna nam dolegać. Nie inaczej było w przypadku kobiety, która gorzej się poczuła, postanowiła to sprawdzić i usłyszała diagnozę, która często potrafi zwalić człowieka z nóg. Niejednokrotnie słysząc takie diagnozy, człowiek poddaje się i traci chęć do walki, jednak z rakiem też można żyć, cieszyć się z życia i w pełni z niego korzystać, co autorka pokazuje w książce. Po diagnozie córka kobiety w pełni poświęciła się opiece swojej mamy, zaczynając od poszukiwania możliwości pomocy, wspólnych wizyt u lekarzy, pomoc w codziennych czynnościach, po kompleksową opiekę, której z czasem chory może wymagać. Książka jednak nie tylko pokazuje nam okrucieństwo choroby i walkę z nią, autorka przede wszystkim skupia się na relacjach między matką i córką, która w tych trudnych chwilach umocniła się jeszcze bardziej. W trudnych chwilach, choroby, gdy pacjent wraz z postępem choroby potrzebuje coraz więcej opieki i pomocy, często rodzina nie radzi sobie z tak dużym wyzwaniem, które stawia przed nimi życie. W tym przypadku więź kobiet była niezwykle silna, a miłość szczerza! Urszula nie została nawet na chwilę bez wsparcia córki, razem cieszyły się każdą chwilą, robiły przyziemne rzeczy, które dawały im radość i pozwalały przeżywać dane im wspólne chwile tak, aby na zawsze zostały w ich pamięci! Kobiety pokazują, że chorując na nieuleczalną chorobę, nadal można cieszyć się i korzystać z życia.
Jest to książka, która porusza temat śmiertelnej choroby, ale nie skupia się tylko na tym. Przede wszystkim skupia się na więziach rodzinnych, relacji matki i córki, która jest tak bardzo w życiu ważna. Historia, która pokazuje emocje, oddanie i bezwarunkową miłość, którą zrozumieć może matka i dziecko! Książka jest bardzo przyjemna w odbiorze, wspaniale się ją czyta i pozwala nam docenić, jak wielki mamy skarb, mając zdrowie i bliskich przy sobie! Nie ukrywam, że łzy podczas czytania również się pojawiły, ale trudno nie uronić łez, gdy sami przeszliśmy już przez chorobę najbliższej osoby, a wspomnienia automatycznie do nas wracają. Ja ten tytuł bardzo polecam i cieszę się, że miałam możliwość przeczytania go.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.