Długie cienie umarłych
Stanisław Sałapa

,, Zmarłym, mówiła, potrzebne są dobre wspomnienia o nich. Powinniśmy łączyć się z nimi takimi własnie myślami, które potrafią wywołać duchową bliskość, a zmarli nie tworzą wówczas długiego czarnego cienia".

Jest to książka, która urzekła mnie swoją okładką i tajemniczym opisem. Przyznam, że być może miałam co do niej zbyt wygórowane oczekiwania. Byłam niemal pewna, że od pierwszej strony zachłannie będę pożerała każde zdanie. Niemal ściskało mnie w dołku, kiedy stała na półce i czekała na swoja kolej do przeczytania. Dlatego wczoraj wieczorem pozwoliłam, by jej historia mnie oplotła.
Cóż, no nie porwało mnie. To jedna z tych pozycji, które mają swoje wzloty i upadki. Bywały momenty, kiedy czytałam ją zachłannie i byłam nią urzeczona, ale potem znajdywałam inne, kiedy zastanawiałam się, o czym w ogóle czytam? Zrzuciłam to na niewyspanie, dlatego postanowiłam kontynuować ją rano. Niestety nic się nie zmieniło. Nadal chwilami nie wiedziałam o czym czytam, czasem nie rozumiejąc słownictwa autora. Potem jednak znów wsiąkałam jak kamfora i nie myślałam o bożym świecie. Zupełnie, jakby autor miał zarys całej historii w głowie i w przypływie weny, powstawały naprawdę rewelacyjne kawałki. Potem jakby i jego zmogła senność i nie był pewny o czym pisze. Być może czasem ktoś go rozpraszał i dlatego się w tym gubił. Specjalnie nie piszę wam konkretów, bo ostatnio przekonałam się, że to, co podoba się mnie, nie podoba się innym i odwrotnie.
Akcja jest dosyć ciekawa, choć chwilami się zatrzymuje. Wciąż nie połapałam się w relacji między głównymi bohaterami. Wiem kim na końcu się okazują, ale jakoś tak nie potrafiłam podłapać tego związku. Wszelkie opisy dotyczące spadku ze strony technicznej były zbyteczne. Jednak bardzo podobał mi się opis zmarłych i przeżywanie żałoby, czy też oswajania się z myślą, że ktoś od nas odszedł.
Pozycję określiłabym jako piramidę z ukrytymi skarbami. Na czytelnika może i czekają pułapki, jednak odnajdując już ten skarb, będziemy nim usatysfakcjonowani.

„Długie cienie umarłych” to powieść z ciekawą historią ale niezbyt dobrze opowiedzianą. Autor ma ciężki styl pisania, stosuje zbyt długie zdania, wyszukane słownictwo i nienaturalnie prowadzone dialogi. Jego sposób snucia opowieści przypomina raczej relację z wydarzeń czy rozprawkę na jakiś temat, niż pełnokrwistą, sensacyjną opowieść.

Z pewnością trzeba przyzwyczaić się do sposobu prowadzenia fabuły przez autora, by wniknąć w jej sens. Odnaleźć w niej można kilka tematów, które przypominają ujawnianie suchych faktów i informacji dotyczących jakiejś sytuacji. Można mieć wrażenie jakby w jednej książce były dwie, trzy różne powieści ułożone w jedną całość.

W treść trzeba się uważnie wczytać a najlepiej wynotować sobie, kto jest kim, by nie utracić sensu całości wątków. Trudno tu mówić o jakiekolwiek akcji, bo jest ona bardzo powolna i mało tajemnicza. Autor wszystko odsłania, wyjaśnia każdą kwestię i nie potrafi zaintrygować tematem, który w zamyśle ma duży potencjał.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/04/764-dugie-cienie-umarych.html