Człowiek z wyspy Lewis
Peter May

Część druga trylogii "Wyspy Lewis". Tym razem główny bohater porzucił pracę w policji na koszt rozpoczęcia nowego życia na wyspie na której się wychował. Chcąc wyjaśnić sprawę odległej śmierci w rodzinie matki swojego syna prowadzi śledztwo na własną rękę. Tak jak w pierwszej powieści jest tu więcej elementów obyczajowych, aniżeli samego kryminału. Czyta się to jednak fenomenalnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wiele czasu upłynęło od momentu, kiedy zamknąłem ostatnie stronice ,,Czarnego domu" autorstwa znakomitego Petera May. Uznałem wtedy tę książkę za bardzo dobrą i w mojej opinii zachwycałem się nad kunsztem autora i zarazem klimatem tej powieści. Nie potrafię więc wytłumaczyć sobie dlaczego tak długo zwlekałem z zabraniem się za lekturę drugiej książki z tego cyklu, zatytułowanej ,,Człowiek z wyspy Lewis"? Wiele razy bywa tak, że posiadamy w domu skarb, który leży dłuższy czas nieodkryty, spokojnie oczekując na swój czas. Tak właśnie było z ,,Człowiekiem z wyspy Lewis". Uwielbiam książki, w których opowieść snuje się niczym mgła, jest mroczna, wręcz hipnotyczna. Przyciąga wzrok i właściwie nakazuje naszym myślom podążanie za fabułą i śledzenie kroków bohaterów z ogromnym zainteresowaniem i napięciem. W przypadku pierwszego tomu cyklu porównałem prozę Petera May do mistrza Stephena Kinga. ,,Człowieka z wyspy Lewis" porównałbym jednak do pióra Henninga Mankella, pewnie za sprawą poruszonego tematu starczej demencji, który to dość często wykorzystywany jest przez szwedzkiego pisarza. Mnie oczywiście taki charakter i styl powieści jak najbardziej odpowiada i jestem wręcz zachwycony tym, czym uraczył mnie Peter May. Chyle czoła przed autorem, któremu w wyśmienity sposób udało się oddać klimat panujący na wyspie. Czytając, czułem się jakbym znajdował się w tamtej okolicy i na własnym ciele odczuwał skutki nieustannie wiejącego wiatru, padającego deszczu. Mroki ludzkiej duszy, dychy przeszłości, skrawki pamięci wyzierające zza zasłony choroby, w połączeniu z surowym klimatem Zewnętrznych Hebrydów, jest dla mnie skarbem, który gołymi rękami, z największą pieczołowitością wydobywam z tak rewelacyjnej lektury, jaką stanowi dla mnie ,,Człowiek z wyspy Lewis". W opinii takiej należy zawrzeć ostrzeżenie dla osób, które zechcą w tej powieści dostrzec kryminał, thriller, ociekający krwią i układanymi w stosy nieboszczykami. Niczego takiego tutaj nie odnajdą, ,,Człowiek z wyspy Lewis" to bardziej powieść psychologiczna z doskonale wplecionymi w nią elementami kryminału, która być może pomoże odnaleźć czytelnikowi odpowiedzi na kilka pytań, dotyczących naszego życia i refleksji związanych z problemem dążenia do bezwarunkowego odkrycia prawdy. Ocena: 6/6

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie zgadzam się z oceniającymi przede mną. Tom pierwszy serii dla mnie był zdecydowanie lepszy. Klimat nieprzystępnych szkockich wysp jeszcze lepiej odczuwało się podczas polowania na ptaki niż tutaj klimat torfowisk.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki, których akcja rozgrywa się na wyspach, najlepiej północnych, wietrznych, o surowym klimacie zawsze fascynowały mnie w sposób szczególny. Śledząc losy wyspiarzy zwykle mam wrażenie, że ich problemy zostają w pewien sposób zagęszczone, bardziej mroczne, w porównaniu z podobnymi, zaistniałymi na stałym lądzie. Człowiek z wysp, niezależnie od ogromu danej tragedii, musi dodatkowo walczyć z bezwzględną naturą, skazany jedynie na własne siły, zupełnie tak, jakby otaczające go wody ograniczały nadzieję. Zmienia się hierarchia wartości, uczuć, priorytetów. Serca twardnieją, zanika współczucie, liczy się jedno - przetrwać tu i teraz. Wrócić bezpiecznie z połowu, przeżyć bez światła i bez toalety, nie zapomnieć pojechać do portu, gdzie czeka jakiś przypadkowo wybrany i przysłany z sierocińca dzieciak, który ma się stać domowym popychadłem. Pierwsza część trylogii Petera Maya - "Czarny dom" - była świetna. Druga jest jeszcze lepsza. Obydwie powieści rozpoczynają się jak typowy kryminał: na wyspie, w bardzo hermetycznym, konserwatywnym środowisku zostaje popełnione morderstwo. Zabójcą jest ktoś spośród mieszkańców osady, ale jego poszukiwanie nie jest, jak w przypadku innych kryminałów, sprawą najważniejszą. Morderstwa popełniane na wyspie Lewis stają się pretekstem do snucia mrocznych, niezmiernie interesujących gawęd na temat ludzkich wyborów, tragedii, wspomnień. Twardzi jak stal mieszkańcy przywykli milczeć, dlatego wydobywanie na światło dzienne ich głęboko skrywanych tajemnic to olbrzymie wyzwanie. Czytelnik śledzi skomplikowane losy wyspiarskich rodzin, odkrywa wypełnioną dramatami przeszłość i to przykuwa go do powieści o wiele bardziej niż jakiekolwiek morderstwo. W "Człowieku z wyspy Lewis" odnalezione zostają zwłoki mężczyzny, które - idealnie zachowane - przeleżały w torfie ponad 50 lat. Jedyną zaś osobą związaną z zamordowanym jest stary człowiek z bardzo głęboką demencją. Jednocześnie na wyspę przybywa, znany z części pierwszej, były już policjant - Fin. Dotknięty osobistą tragedią, zmagający się ze wspomnieniem śmierci dziecka, postanawia odnowić dom rodziców i otoczyć dyskretną opieką swego pozamałżeńskiego syna i jego matkę. Marsaili jest pierwszą, niegdyś porzuconą, miłością Fina, zaś ów stary człowiek, tajemniczo powiązany z odnalezioną w torfie ofiarą, to jej ojciec. Fin czuje się w szczególny sposób zobligowany do niesienia pomocy tej rodzinie, zwłaszcza, gdy okazuje się, że nad chorym Tormodem wisi perspektywa oskarżenia o zabójstwo. Rozpoczyna się skomplikowana, bardzo poruszająca podróż przez mgliste, z pozoru całkowicie nieskładne, tajemnicze i przygnębiające wspomnienia ogarniętego demencją człowieka. Szybko domyślamy się, kto jest mordercą, ale kwestia ta schodzi niejako na drugi plan. Obserwujemy bowiem tragiczne losy edynburskich sierot, wychowujących się w dość upiornym sierocińcu; jesteśmy świadkami skandalicznie organizowanych adopcji; towarzyszymy mieszkańcom Hebrydów w ich codziennym, niezwykle trudnym życiu. Odnalezienie miłości, przyjaźni, ciepła na wyspach jest trudne, ale nie niemożliwe. W największym trudzie, wśród wichru, burz i lodowatych skał można by godnie żyć, gdyby nie pierwotne zło, okrucieństwo i dzika chęć zemsty, głęboko zakorzeniona w niektórych ludziach. Nie natura, nie ciężka praca, religia czy system w fatalny sposób kształtują byt człowieka. Jego najgorszym wrogiem jest drugi człowiek, prymitywny i nieokiełznany, bo nie potrafiący zdystansować się do wspomnień.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

http://ksiazeczkidopoduszki.blogspot.com/2014/08/peter-may-czowiek-z-wyspy-lewis.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza część "Czarny dom" była bardzo dobrym kryminałem, ta zaś jest rewelacyjna, nie można się oderwać! Świetny kryminał, w tle tajemnica z przeszłości, której odgadnięcie wydaje się niemożliwe. Klimat trochę przypomina powieści Charlotte Link, którą uwielbiam. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Po obcowaniu ze śmiercią zawsze następuje chwila wewnętrznej zadumy. Przypomnienie własnego kruchego istnienia."

To zdanie jawi mi się jako bardzo dobre podsumowanie tej książki. Brytyjski pisarz potrafił stworzyć taką atmosferę, że nawet jak się chwilowo nic strasznego nie dzieje, to na plecach wciąż czuć oczy i oddech strachu. Strachu, który nam przypomina właśnie o kruchości istnienia. Nawet ci nieświadomi tego strachu, jak starzec z demencją czy lekko upośledzony chłopiec nie są wolni od czyjejś nienawiści i czyhania na ich życie, od zemsty...

Bardzo mi się podobała ta książka, ta atmosfera i to jak pokazane jest to, że dzieci, zwłaszcza te niczyje, sieroty nie mają prawa decydować o niczym, zwłaszcza o sobie samych. Dodatkowy plus daję za wstawki o Tormondzie, o tym jak się zachowuje i co się dzieje w głowie człowieka z postępującą demencją. To też świadczy o kruchości człowieka jako organizmu, nikt nie wie, czy nie wstanie rano i nie okaże się, że nie rozpoznaje swojej twarzy w lustrze...

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Te wyspy mają coś, co sprawia, że w końcu się tu wraca."

 

Reminiscencje...
To na nich opiera się magia słów Petera May'a.
Przewracając kolejne karty powieści, poznajemy historie z przeszłości tworzące swoisty kolaż - zlepek faktów, asocjacji, drobiazgów, dających ostatecznie rozwiązanie zagadki kryminalnej.
Ale nie to jest jednak najważniejsze. Pojawia się mnóstwo pytań natury egzystencjalnej, zwłaszcza to jedno, sztampowe - do czego zdolny jest człowiek z miłości, zemsty czy nienawiści?

Wyspa Lewis roztacza przed nami mozaikę wielu barw, z przewagą szarości: surowy wyspiarski klimat, trudne warunki życia mieszkańców, ich dylematy moralne, rodzinne tragedie.

Smutek.

"Myśląc o tym,czuł narastający gniew. Gniew rodzica. I ból sieroty. Jego zdolność współodczuwania z tymi nieszczęśliwymi dzieciakami była niemal fizyczna. Miał ochotę w imieniu tych małych nieszczęśników wyładować na czymś swoją wściekłość. (...)
Po szybie spływał deszcz, niczym łzy przelane nad losem tych biednych zagubionych dusz."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)