Czerwone kapturki numer 1, numer 2, numer 3
John Katzenbach

Jesli ktoś lubi krwawe kryminały to się zawiedzie, bo choć Wilk osacza swoje ofiary, to w koncu nikt nie ginie. A przynajmniej żadna z zaplanowanych zbrodni nie dochodzi do skutku. Trzy Czerwone Kapturki obmyślają plan, jak przechytrzyc prześladowcę i mają bardzo niebanalne pomysły. I to jest moim zdaniem najciekawsza część powieści:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Katzenbacha znam i cenię. Jest to autor, który bardzo dobrze tworzy psychologię postaci. Jego "Profesor" mnie zachwycił. Zastanawiałam się czy sięgnąć po tę książkę, bo szczerze mówiąc tytuł mnie odstraszał. Taki jakiś niepoważny;p Przeważyła jednak chęć poznania następnej książki autora. Kapturek nr.1 to lekarka po pięćdziesiątce, samotna kobieta oddana swojej pracy. Kapturek nr.2 była kiedyś nauczycielką. Ma trzydziestkę z małym hakiem i żyje na krawędzi samozniszczenia. Kapturek nr.3 jest młodą dziewczyną, licealistką. Trzy różne kobiety, które nigdy by się zapewne nie spotkały, połączyło jedno - Wilk. To on je wybrał, obserwował, a teraz postanowił wcielić w życie swój plan, by dzięki nim stać się nieśmiertelnym. Wilk to zwykły, wręcz przeciętny starszy facet, który jest twórcą kryminałów. Żyje spokojnie wraz z żoną, która nie ma bladego pojęcia o psychice swojego męża. A jest ona nieźle pokręcona. Pan Wilk postanowił wcielić w życie swoje marzenie, żeby napisać tak dobrą książkę opartą na swoich poczynaniach, by ludzie nigdy o nim nie zapomnieli. Czy uda mu się to osiągnąć przy pomoccy wybranych Kapturków? W momencie, kiedy te trzy kobiety otrzymują list od Wilka, ich życie zamienia się w kalejdoskop strachu. Poznajemy różne etapy strachu u różnych osobowości. Negacja, pogodzenie z losem, panika, wola walki, agresja. Autor całkiem dobrze przedstawia nam psychikę każdej z bohaterek, ich przerażenie i kolejne etapy strachu. Podobnie jest z Wilkiem, mamy możliwość poznania jego myśli i plany wobec kobiet. Dochodzi do tego pani Wilkowa, która niczego nieświadoma wielbi swego mądrego męża. Katzenbach znowu mnie nie zawiódł. Stworzył bardzo ciekawy thriller psychologiczny ukazujący, jak łatwo można zniszczyć komuś życie poprzez zastraszenie. Paniczny strach oczekiwania na niewiadomą. Ciągłe poczucie zagrożenia. Brak bezpieczeństwa nawet we własnym domu. Wieczne poczucie bycia obserwowanym. Obsesja, oglądanie się przez ramię, niemoc. A z drugiej strony poczucie władzy, jaką daje wywoływanie strachu w ofiarach, panowanie nad ich życiem. Akcja w książce nie jest szybka, jednak bardzo równa. Autor nie produkuje dłużyzn, skupia się na charakterystyce postaci. I świetnie mu się to udaje, gdyż ich zachowania są bardzo realistyczne. Nie jest to książka dla fanów rozlewu krwi i szybkich zwrotów akcji. Tu wszystko dzieje się w swoim tempie. Książka mi się podobała. Jedynym zgrzytem była końcówka, która mnie nie powaliła. Ale całościowo jest to dobry thriller.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetny kryminał! Chyba jeszcze nie spotkałam się z takim, a przeczytałam już naprawdę sporo książek. Starszy, łysawy mężczyzna z brzuszkiem, w przeszłości wydał kilka książek inspirowany popełnionymi zbrodniami doskonałymi. Wybiera trzy pozornie niezwiązane ze sobą kobiety: lekarkę (Karen), byłą nauczycielkę (Sarah) i uczennicę (Jordan), które łączy rudy kolor włosów i nazywa je Czerwonymi Kapturkami. Wysyła do nich listy (przy drugim z linkami do youtube, gdzie podpisał się WZW prawie popłakałam się ze śmiechu, bo od razu pomyślałam o wirusowym zapaleniu wątroby), nazywając siebie Wielkim Złym Wilkiem. Jordan odnajduje pozostałe Kapturki i razem obmyślają plan przechytrzenia Wilka, pozorując samobójstwo Kapturka Numer 2. Podoba mi się przedstawienie psychologiczne bohaterek, ich zmaganie się z narastającym poczuciem zagrożenia i osaczenia, wielka siła charakteru oraz sam pomysł by z ofiary stać się myśliwymi. Wielki Zły Wilk jest dla mnie postacią dość komiczną, a zarazem żałosną. Sposób podejścia Wilka, gdy ten śpi i czuje się bezpiecznie jest dla mnie doskonały. Wreszcie bohaterki są zorganizowane, mają plan i nie biegają po lasach jak idiotki, krzycząc i oczekując bezmyślnie na śmierć. Motyw książki w książce również dość udany, widać zaangażowanie Wilka w pisanie, dbałość o szczegóły. Zabrakło mi wyjaśnienia, w jaki sposób Wilk wybrał Sarah, bo Karen była lekarką żony, Jordan uczyła się w szkole, w której jego żona była sekretarką, ale Sarah? Gdzie ją poznał? Ogólnie książka na plus i jak znajdę więcej czasu to pewnie sięgnę po kolejną pozycję tego autora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy Kapturek bał się stając oko w oko z Wilkiem? Nie miał tej dużej dozy suspensu, który czeka nasze bohaterki. Wyobraźcie sobie, że dostajecie list, którego treść zmienia całe wasze dotychczasowe życie. Dodajcie do tego fakt, że znacie doskonale zakończenie bajki, choć nie wiecie, którą wersje wybrał Wilk. Czy zwycięży zło i morał z bajki będzie taki, że nie należy wierzyć w słodkie słówka i niewinne oczęta? A może ofiara, którą naznaczył zabójca, ma szansę zmienić bieg wydarzeń i Zły Wilk będzie musiał poszukać innej uczty?

Czerwony Kapturek, kto z nas o nim nie słyszał? Ma babcię, która mieszka w lesie i na którą ma ochotę zły wilk. Jak wszyscy wiemy, bajka ta się dobrze kończy, bo dzielny drwal ratuje sytuację. Jest jednak wiele innych wersji tej historii i nie wszystkie kończą się dobrze dla Czerwonego Kapturka. Są takie, w których zły wilk topi się w korycie w ślad za cudownie pachnącą kiełbasą (bracia Grimm), są i takie, w których wilk jednak zjada kapturka (Ch. Perrault). Jak widać, bajki wcale nie muszą mieć dobrego zakończenia, ale niechybnie płynie z nich morał. Jaki płynie z książki „Czerwone kapturki. Numer 1. Numer 2. Numer 3” Johna Katzenbacha? Przekonajcie się sami.

Poznajemy trzy bohaterki, w różnym wieku, o różnym statusie społecznym. Z pozoru nie łączy ich nic, poza jednym faktem – mają rude włosy. Banalny powód, by chcieć kogoś zabić? A może właśnie idealny? Przecież długo wszystkim śledczym zajęłoby domyślenie się czegokolwiek, jeśli mieliby do czynienia z trzema tragicznymi odejściami, których nie łączyłby żaden modus operandi. Zbrodnia idealna? Prawie! Wielki Zły Wilk (który jest naprawdę mistrzowski, w tym co robi), nie przewidział jednej możliwości – strach może łączyć, a chęć życia może wyzwolić ogromne pokłady odwagi. Czy zło zatriumfuje? A może ta bajka skończy się inaczej?

John Katzenbach to dla wielu czytelników znany autor bestsellerowych kryminałów. Ja spotykam się z nim pierwszy raz i, po przeczytaniu Kapturków, stwierdzam, że dużo racji jest w pochlebnych opiniach na jego temat. Książka jest spójna, wszystkie czyny mają przewidziane konsekwencje i nie ma błędów logicznych w postępowaniu bohaterów. Z tego co zauważyłam w bibliografii Johna, lubuje się on w thrillerach psychologicznych i widać to bardzo dobrze w tej książce. A napisanie dobrego thrillera psychologicznego, który bazuje na wcześniejszym żmudnym wyszukiwaniu wielu informacji i nie ma w swojej konstrukcji rażących, bądź mniej oczywistych błędów, jest już sztuką. Tę sztukę Katzenbach z całą pewnością już opanował. „Czerwone kapturki” czyta się jednym tchem, przechodząc od monologów Wielkiego Złego Wilka, do, często przestraszonych, dialogów trzech Kapturków. Autor płynnie przechodzi rozdziałami między różnymi postaciami tej powieści i czytelnik nie ma wrażenia zagubienia wątków. Nasze bohaterki, wcielone w role kapturków, przechodzą swoistą metamorfozę na przestrzeni kart książki i ten fascynujący proces możecie prześledzić także wy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)