Czernie
Artur Pomierny ;

"Czernie" Artur Pomierny

Czym według ciebie są czernie?
Czy zdarza ci się zagłębiać w swoją własną czerń?

"To nasze dusze w czasie, kiedy ich swobody nie ogranicza ciało i to krótkie kruche życie, które w nim płynie. Tak… Czernie to dusze płynące w morzu czasu i harmonii, zagubione w labiryncie marzeń i możliwości, wędrujące we mgle i tańczące pośród gwiazd. Niepojęte, nieodgadnione i nieśmiertelne".

Długo zbierałam się do napisania tej recenzji. Nie dla tego, że nie chciałam, czy też, że zabrakło mi pomysłów. Powód jest taki, że po prostu musiałam dać sobie czas i...zwyczajnie ochłonąć.
Dla mnie ta powieść to coś, co wynosi współczesną literaturę na zupełnie inny, wyższy poziom. To powieść niestandardowa, nieoczywista, zaskakująca i skłaniająca do wielu przemyśleń. Jednocześnie, to też literatura bardzo ambitna i odważna. W mojej ocenie nie każdy, kto po nią sięgnie, da radę wytrzymać tak silne emocjonalne uderzenie.
Akcja książki rozgrywa się w czasach wybuchu II wojny światowej. Wojny, w której okrucieństwo i czyste zło chadzają ze sobą pod rękę.

"Spójrz tylko. Będa palić ludźmi a wcześniej zabiorą im powietrze. Jeszcze nie wiedzą jak, ale będą ich dusić dziesiątkami, o ile nie setkami. Wymyślą w tym celu wielkie obozy. A w nich będa się tymi ludźmi ogrzewać, jak drewnem na opał. Aż kości spopieleją. Aż energia ciepła wyczerpie swe żródlo. Demony będą nasycać nozdrza zapachem spalonych mężczyzn, kobiet i dzieci".

Odniosłam wrażenie, że autor wrzucił swoich bohaterów do wielkiego, czarnego worka, w samo centrum tego koszmaru, a następnie z całą siłą tym workiem potrząsnął. Nie da się jednak jednoznacznie zaklasyfikować tej powieści do gatunku historycznej, ze względu na zaskakujący sposób narracji pisarza, który tragiczne losy całej ludzkości umieszcza na drugim planie. Ciekawe posunięcie. Niezliczone ofiary nazistowskich zbrodni są tłem dla wyjaśnienia tajemnicy sprzed lat, która rozbudziła nienawiść między dwójką braci. Artur Pomierny zagłębia się w wyjątkowo trudną tematykę ludzkiego grzechu, straty, bólu, gniewu oraz śmierci. Prowadzi czytelnika przez piekło ludzkiej duszy, opisuje zło, które kusi swoją mroczną formą. Prowadzi rozważania na temat prawdziwej miłości, wiary w zadośćuczynienie i odpokutowanie za grzechy.
Pomierny interesująco ciągnie wątek obyczajowy. Wszystkie niepokojące sytuacje, które rozgrywają się między głównymi bohaterami, sprawiają że wzrasta napięcie, a atmosfera się zagęszcza i staje się wręcz nie do zniesienia. W trakcie lektury miałam chwilę, gdy pragnęłam odłożyć książkę, bo zbyt wiele silnych emocji ona we mnie wywoływała. Zabawne jest jednak to, że jednocześnie wcale nie chciałam jej odłożyć - zbyt mocno ta historia się we mnie wryła, zbyt dużą ciekawość wzbudziła. Musiałam dotrwać do końca. A im bliżej końca tym robiło się ciekawiej.
To o czym warto jeszcze wspomnieć w przypadku tej powieści, to jej fantastyczna strona, a właściwie bardziej metafizyczna. Autor roztacza przed czytelnikiem wizję różnych duchowych wymiarów, wędrówki między niebem a piekłem. Wykreowany przez niego świat pełen jest wyklętych zjaw, czerni, strasznych mar, elementów symboliki i starych wierzeń na przykład w dybuki, co doskonale uzupelnia groźny, ponury i pogrążony w mroku charaktekter.

Jeżeli szukacie dobrej lektury, pełnej suspensu i złowieszczej atmosfery, jeżeli wasze "czarne serducho" domaga się nowych, mocnych przeżyć, to "Czernie" są dokładnie tym czego potrzebujecie.

 Dziękuję za egzemplarz do recenzji Wydawnictwo Mroczne.