Czarodzicielstwo
Terry Pratchett

Polubiłam Conenę, córkę Cohena Barbarzyńcy, i... to tyle z plusów. Niestety bohaterka nie występuje w innych książkach z cyklu. Było kilka scen zabawnych, trafnych, ale w większości towarzyszy czytelnikowi chaos. Kilka dni po lekturze ciężko by mi było powtórzyć przebieg wydarzeń. Wystarczy chwila nieuwagi, żeby stracić orientację. Czterej Jeźdźcy wyjątkowo mnie irytowali. Gdybym zaczęła czytać Świat Dysku od początkowych przygód Rincewinda, czułabym się mocno zniechęcona.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czarodzicielstwo to kolejna część ze sporej serii Świata Dysku. Pomysły się nie kończą, wręcz przeciwnie stale rozwijają tak, że jak już się wejdzie w ten niezwykły płaski świat lezący sobie na czterech słoniach i ogromnym żółwiu to nie chce się z niego wychodzić. Zwłaszcza, że tym razem znów wracamy do naszego starego bohatera z Koloru magii i nie tylko - maga Rincewinda. Towarzyszyć mu będzie magiczny i zarazem niezwykle groźny bagaż na nóżkach, którego też już poznaliśmy a poznamy jeszcze bardziej, bo kogo by nie ciekawiła skąd się ta urocza postać wzięła. Pojawi się także znów moja ulubiona (jak dziwnie tak nazywać tą postać) Śmierć. Zamieniony w małpę bibliotekarz, którego można było zawsze przekupić bananami również pokarze swoje nowe oblicze. Nie zabraknie i innych równie nietypowych bohaterów. Nawiązanie do baśni, w tym magiczna lampa z nowoczesnym dżinem, latający dywan (tylko czy ktoś potrafi nim sterować. Poznamy dokładniej życie czarodziejów z Niewidocznego Uniwersytetu. Jak to bardzo są rozważni i zapracowani. Pojawią się także piraci. Najprościej mówiąc atrakcji różnego rodzaju na pewno nie zabraknie. Światu znów grozi niebezpieczeństwo. A nasz mag tak strasznie marzył o nudzie - nie jest mu to jak widać pisane. Wszyscy wiedzą, że magowie nie powinni mieć dzieci, trzymają się dlatego z daleka od kobiet. Ostrożny Rincewind też się stara jak może lecz libido uderza do głowy nawet bagażom to co dopiero trzymającym tak długą abstynencje magom (plus jest taki, że z libido podobnie jak z sumieniem można odbyć długą poważną dyskusję). Nie wszyscy jednak tej zasady przestrzegają i tak stała się najgorsza z możliwych rzeczy. Ósmy syn ósmego syna (który staje się magiem) miał ósemkę dzieci. Tak oto narodził się czarodziciel. Wielki potężny mag, który już jako dziecko zamierza rozpętać wojnę aby to magowie przejęli władzę nad Dyskiem. Zapanował popłoch. Wszystko ucieka z Niewidocznego Uniwersytetu. To może oznaczać tylko jedno Apokralipsa nadchodzi. Tylko trzech jeźdźców skoczy sobie jeszcze na jednego i będzie koniec świata to niemal pewne. Oczywiście jest szansa że nasz bohater przy pomocy seksownej fryzjerki, noszącego grubą wełnianą bieliznę skłonnego do przeziębień barbarzyńcy oraz bogatego poety nie ucieknie tylko przypadkiem ten świat uratuje. Czy w całym tym świecie tego szaleństwa można się czegoś nauczyć? Oczywiście. Pratchett przekazuje nam najróżniejsze mądrości życiowe ale wszystko traktuje z przymrożeniem oka. Trzeba tylko poczekać aż tam mała myśl w trakcie czytania przemierzy całą galaktykę i wpadnie nam do głowy (o ile przypadkiem nie uderzy w nic innego).W każdym razie na pewno dowiemy się jak uniknąć knurdu (zbytniej klarowności umysłu). Jednak najważniejsze by odkryć kim się jest i pozostać sobą. Nieważne jak nam to wychodzi. Nawet ty możesz być magiem nieznającym ani jednego zaklęcia. Absurd nie zna granic, tak samo jak dobry humor w tej książce. Można się zaśmiewać do łez niemal na każdej stronie. Pratchett ma bowiem nietypowy styl pisania, nawet do poważnego i pięknego opisu potrafi wtrącić niezawodne porównanie które powala na kolana (np. ,,Daleko w dole fale zasysały kamienie tak hałaśliwie, jak staruszek z jednym zębem, który dostał lizaka"). Nie można jednak o jego książkach powiedzieć, że są tylko parodią świata fantasy. Wszystko jest świetnie dopracowane, piękne opisy, fascynujący świat, wciągające przygody. Cały dysk to jak wygląda, niosący go żółw, słonie, różnorodne miejsca na nim, rządzące tym światem prawa, Bogowie w których wierzą jego mieszkańcy. Mamy więc także religię i politykę w których bywają problemy takie same jak na prawdziwym świecie tylko w bardziej fantazyjny sposób przedstawione. To wszystko jest jednocześnie fascynujące i tak pięknie absurdalnie nienormalne. To mistrz fantastyki z dobrym humorem. Na koniec oczywiście najpiękniejszy cytat w całej książce, który może niektórych zachęci do czytania: "- Chciałem powiedzieć (...) że na tym świecie jest chyba coś, dla czego warto żyć. Śmierć zastanowił się przez chwilę. KOTY, stwierdził w końcu. KOTY SĄ MIŁE."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak dotąd najlepsza opowieść o Ricewindzie. Choć nadal nie dorasta do poziomu serii o wiedźmach...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piąty Genialny Pratchett.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam tę książkę. Kolejny tom ze Świata Dysku połknęłam w dwa dni ! I muszę stwierdzić , że te książki są świetne. Rincewind jak zwykle rozśmiesza mnie co drugą kartkę, a do bagażu pałam coraz większą sympatią. Uwielbiam ten chodzący kawałek drewna

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna powieść o Rincewindzie. Tym razem mag musi poradzić sobie z pierwotną siłą zamkniętą w lasce czarodziciela. Zabawne sytuacje, komiczne sploty wydarzeń, trafne spostrzeżenia, niecodzienne porównania, garść mądrości podana w strawnej formie - wszystko jak zwykle u Pratchetta. (Ocena: 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeden z moich ulubionych pisarzy i mój ulubiony świat magii , przedstawiony z dużą dozą humoru . Polecam gorąco!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pratchetta można albo uwielbiać ale zdecydowanie nie trawić. Ja akurat należę tej pierwszej grupy. Jego książki emanują naprawdę absurdalnym poczuciem humoru. I wydaje się mi, że trzeba mieć duży dystans do otaczającego świata i siebie samego by ogarnąć o co chodzi w "Świecie Dysku ". A w tym tomie ponownie spotykamy się z Rincewindem, który oczywiście ponownie wpada w kłopoty. Ale jak zawsze może liczyć na pomoc ludzi, niemniej od niego zakręconych. A głowy wątek w moim odczuciu dotyczy nadużywania Władzy ( oj, miało być "magii"). Chociaż na jedno wychodzi. Jakby nie patrzeć, jak dla mnie kolejna świetna satyra.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

4/5

(Kliknij aby rozwinąć opinię)