Inne wydania:
Całkiem współczesna powieść łotrzykowska autorki brawurowej "Dzidzi" i "Kieszonkowego atlasu kobiet". Cztery kobiety z warszawskiego Mokotowa postanawiają wymierzać sprawiedliwość na własną rękę. Właściwie na cztery pary rąk, żadna z nich bowiem nie boi się bezpośredniej walki. Działają pod osłoną nocy, która sprzyja vendetcie. Brutalni mężowie i chciwi deweloperzy muszą się mieć na baczności! Opowieść o nocnej Warszawie, śmierci i idealnie skrojonej zemście. Ta śmieszno-smutna historia jest zarazem głosem w dyskusji o kobietach i polskości. Książka z ilustracjami Marty Zabłockiej. Sylwia Chutnik (ur. 1979), pisarka, felietonistka, działaczka społeczna. Kulturoznawczyni, absolwentka Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim. Prezeska Fundacji Mama działającej na rzecz poprawy sytuacji matek w Polsce. Przewodniczka po Warszawie. Publikowała w wielu czasopismach, jej teksty ukazały się także w książkach zbiorowych. Laureatka Paszportu Polityki w kategorii literatura w 2008 roku i Stołecznego Nobla Ashoki w 2009 roku. Nominowana do nagrody Nike 2009. Mieszka w Warszawie.
więcej
Informacje dodatkowe o Cwaniary:
Wydawnictwo: Świat Książki
Data wydania: 2012-11-07
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 240
POLECANA RECENZJA
CWANIARY
Babski fight
Cwaniary Sylwii Chutnik to powieść o starej i nowej Warszawie. Tak, książek o stolicy powstały już dziesiątki, może setki. Ta jest jednak przewrotna. Jej bohaterkami są warszawskie "cwaniary", dziewczyny, które niczego się nie boją, które - jak trzeba - skopią komuś tyłek, jak nie trzeba - obiją mordę, a robią to z prawdziwą klasą, bo dla czystej przyjemności.
Powieść rozpoczyna się na... cmentarzu - w "mieście równoległym", mieście "stop-klatce", gdzie wszystko ulega zatrzymaniu, spowolnieniu. Za murem tradycyjny ruch, korki, gonitwa, wyścig szczur...
więcej
Kup książkę Cwaniary
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Cwaniary - opinie o książce
"Cwaniary" to następna książka Sylwii Chutnik, po którą sięgnęłam w tym roku.
Tym razem jest to klasyczna powieść łotrzykowska, której akcja dzieje się (oczywiście) w Warszawie.
Bohaterkami są dziewczyny po trzydziestce, które na swój sposób próbują zaprowadzić ład i sprawiedliwość w mieście. Każda z nich zmaga się z jakąś tragiczną historią, która stała się ich udziałem.
Narzeczony Celiny zginął w wypadku. Partner Haliny zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, pobity przez nieznanych sprawców - Halina została sama, w ciąży.
Stefa stara się dzielnie zmagać z życiem, zajmując się dwójką dzieci i salonem kosmetycznym - ale ma męża zwyrodnialca, który regularnie ją bije (mąż Stefy dostanie nauczkę).
A Bronka, wzięta prawniczka, zmaga się z nowotworem.
Prowadzą podwójne życie - z jednej strony te wykształcone dziewczyny (tylko Bronka dobrze wybrała studia, jej koleżanki po polonistyce pracują w sklepie albo chałturzą w domu), z drugiej strony uwielbiają się bić i nawet Halina, która jest w ósmym miesiącu ciąży, uwielbia się tłuc.
Rozgrywka z kamienicznikiem Mossakowskim kończy się niezłą jatką i wybuchem, który rozwala cały blok na Domaniewskiej. Dopiero tam Halina dowiaduje się, kto stał za zabójstwem jej narzeczonego.
Czy bohaterki tej książki to szlachetne bojowniczki, czy raczej warszawskie chuliganki? Szczerze powiem, że żadnej z nich nie chciałabym spotkać w ciemnej uliczce.
W książce jest, oczywiście, nawiązanie do Powstania Warszawskiego. Ten straszny czas wspomina babcia Haliny, która w trakcie powstania przeprowadzała powstańców przez kanały. Wiele lat po zakończeniu wojny przyda się babcina znajomość kanałów podczas przygotowania i przeprowadzenia akcji przeciwko Mossakowskiemu.
Dziewczyny z tej książki żyją po swojemu, po swojemu też chcą pożegnać się ze światem. Szczególnie przejmujące jest umieranie Bronki, która najpierw widziała chorobę i śmierć matki, a teraz sama staje przed sprawami ostatecznymi. I wybiera lepszą, szybszą i bezbolesną śmierć.
Ilustracje Marty Zabłockiej jeszcze podnoszą walory tej książki.
Po książkę sięgnęlam z powodu nazwiska autorki. Nie czytałam wcześniej niczego Sylwii Chutnik i nie wypadało po prostu dłużej żyć z nieznajomością twórczości przedstawicielki młodej prozy polskiej. Na motyw bijących się dziewczyn trafiłam po raz pierwszy.
"Cwaniary" to pierwsza książka pani Sylwi z którą miałam okazję się zapoznać. Oceniam ją dość wysoko ze względu na język i treść którą autorka nie bała się pokazać. Zazwyczaj mamy okazję "oglądać" w książkach piękną Warszawę, samych grzecznych ułożonych ludzi. Tu autorka przedstawia nieco inna stolicę.
Trzy kobiety z pozoru niczym się nie odróżniające od innych mieszkanek stolicy. Jednak to tylko pozory kobiety te potrafią się bić i walczyć o sprawiedliwość.
Nierealna- realna,
nieprzewidywalna- przewidywalna,
niezaskakująca- zaskakująca...
Lubię panią Chutnik, za to, że pokazuje inną Warszawę..
Taką z krwi i kości, nie z "Klanu" ;)
To moja pierwsza książka Sylwii Chutnik, niestety średnio przypadła mi do gustu. Rozumiem, co autorka chciała przekazać, "Cwaniary" to ciekawa opowieść o samodzielnych kobietach. Szybko ją przeczytałam, ale nie do końca odpowiadał mi język autorki.
Książka o silnych kobietach, które biorą sprawy w swoje ręce. Cwaniary to gniewne babki. Babcia z charakterem. Bronia zapada w pamięć. Czasami zabawna, czasami smutna.
Do tej pory nazwisko Sylwii Chutnik nie było mi znane. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i to bardzo udane, chociaż książka nie do końca trafiła w mój gust. Brzmi to dość dziwnie, ale już wszystko tłumaczę.
Króciutka powieść, bo zaledwie 200-stronicowa, to poetycka opowieść z bohaterami, którzy są stereotypowymi mieszkańcami blokowisk. Bohaterami, a bardziej bohaterkami, bo to kobiety, które walczą o sprawiedliwość własnymi pięściami. Taki odpowiednik Batmana czy Supermana z szemranej dzielnicy. Dziewczyny kreują się na, powiedzmy, wymiar sprawiedliwości, gdzie nie ma miejsca na dyplomację. I tu mi to zgrzyta. Te kobiety są po prostu głupie i czytanie o bijatykach, kiedy jedna z nich jest w zaawansowanej ciąży totalnie kłóci się z moim światopoglądem. Może są tacy ludzie, głupoty w dzisiejszym świecie nie brakuje, ale nie widzę powodu, żeby jeszcze o tym czytać dla przyjemności.
Ale czemu uważam, że to udane spotkanie? Bo język jakim posługuje się autorka jest świetny, dopracowany i przemyślany. Dodatkowo ma taką poetyckość, chociaż treść jest momentami patologiczna. To książka, która wzbudzi emocje, podzieli czytelników, ale myślę, że warto samemu poznać i ocenić, jak wpłynie na nas.
Dziewczyńska powieść o wojnie miejskiej, o wymierzaniu sprawiedliwości, o fighterach w spódnicach. Sama fabuła nie zachwyca ani innowacyjnością ani nie ciekawi, jednak styl pisania autorki zachwyca i aż z przyjemnością czyta się napisane zgrabnie przez nią zdania.
Inne książki autora
Jolanta
0
Jola widzi ze swojego okna trzy kominy. Najwyższy z nich wygląda jak latarnia morska. To jedyny stały element w jej życiu – życiu , z którego...
Kobiety, które walczą. Rozmowy z zawodniczkami sportów walki
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Liczy się tylko numer 1! Kobiety, które walczą to seria niezwykłych wywiadów przeprowadzonych przez Sylwię Chutnik z kobietami, które...
