Cwaniary
Sylwia Chutnik

"Cwaniary" to następna książka Sylwii Chutnik, po którą sięgnęłam w tym roku. Tym razem jest to klasyczna powieść łotrzykowska, której akcja dzieje się (oczywiście) w Warszawie. Bohaterkami są dziewczyny po trzydziestce, które na swój sposób próbują zaprowadzić ład i sprawiedliwość w mieście. Każda z nich zmaga się z jakąś tragiczną historią, która stała się ich udziałem. Narzeczony Celiny zginął w wypadku. Partner Haliny zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, pobity przez nieznanych sprawców - Halina została sama, w ciąży. Stefa stara się dzielnie zmagać z życiem, zajmując się dwójką dzieci i salonem kosmetycznym - ale ma męża zwyrodnialca, który regularnie ją bije (mąż Stefy dostanie nauczkę). A Bronka, wzięta prawniczka, zmaga się z nowotworem. Prowadzą podwójne życie - z jednej strony te wykształcone dziewczyny (tylko Bronka dobrze wybrała studia, jej koleżanki po polonistyce pracują w sklepie albo chałturzą w domu), z drugiej strony uwielbiają się bić i nawet Halina, która jest w ósmym miesiącu ciąży, uwielbia się tłuc. Rozgrywka z kamienicznikiem Mossakowskim kończy się niezłą jatką i wybuchem, który rozwala cały blok na Domaniewskiej. Dopiero tam Halina dowiaduje się, kto stał za zabójstwem jej narzeczonego. Czy bohaterki tej książki to szlachetne bojowniczki, czy raczej warszawskie chuliganki? Szczerze powiem, że żadnej z nich nie chciałabym spotkać w ciemnej uliczce. W książce jest, oczywiście, nawiązanie do Powstania Warszawskiego. Ten straszny czas wspomina babcia Haliny, która w trakcie powstania przeprowadzała powstańców przez kanały. Wiele lat po zakończeniu wojny przyda się babcina znajomość kanałów podczas przygotowania i przeprowadzenia akcji przeciwko Mossakowskiemu. Dziewczyny z tej książki żyją po swojemu, po swojemu też chcą pożegnać się ze światem. Szczególnie przejmujące jest umieranie Bronki, która najpierw widziała chorobę i śmierć matki, a teraz sama staje przed sprawami ostatecznymi. I wybiera lepszą, szybszą i bezbolesną śmierć. Ilustracje Marty Zabłockiej jeszcze podnoszą walory tej książki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książkę sięgnęlam z powodu nazwiska autorki. Nie czytałam wcześniej niczego Sylwii Chutnik i nie wypadało po prostu dłużej żyć z nieznajomością twórczości przedstawicielki młodej prozy polskiej. Na motyw bijących się dziewczyn trafiłam po raz pierwszy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Cwaniary" to pierwsza książka pani Sylwi z którą miałam okazję się zapoznać. Oceniam ją dość wysoko ze względu na język i treść którą autorka nie bała się pokazać. Zazwyczaj mamy okazję "oglądać" w książkach piękną Warszawę, samych grzecznych ułożonych ludzi. Tu autorka przedstawia nieco inna stolicę. Trzy kobiety z pozoru niczym się nie odróżniające od innych mieszkanek stolicy. Jednak to tylko pozory kobiety te potrafią się bić i walczyć o sprawiedliwość.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nierealna- realna, nieprzewidywalna- przewidywalna, niezaskakująca- zaskakująca... Lubię panią Chutnik, za to, że pokazuje inną Warszawę.. Taką z krwi i kości, nie z "Klanu" ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To moja pierwsza książka Sylwii Chutnik, niestety średnio przypadła mi do gustu. Rozumiem, co autorka chciała przekazać, "Cwaniary" to ciekawa opowieść o samodzielnych kobietach. Szybko ją przeczytałam, ale nie do końca odpowiadał mi język autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka o silnych kobietach, które biorą sprawy w swoje ręce. Cwaniary to gniewne babki. Babcia z charakterem. Bronia zapada w pamięć. Czasami zabawna, czasami smutna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do tej pory nazwisko Sylwii Chutnik nie było mi znane. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką i to bardzo udane, chociaż książka nie do końca trafiła w mój gust. Brzmi to dość dziwnie, ale już wszystko tłumaczę.

Króciutka powieść, bo zaledwie 200-stronicowa, to poetycka opowieść z bohaterami, którzy są stereotypowymi mieszkańcami blokowisk. Bohaterami, a bardziej bohaterkami, bo to kobiety, które walczą o sprawiedliwość własnymi pięściami. Taki odpowiednik Batmana czy Supermana z szemranej dzielnicy. Dziewczyny kreują się na, powiedzmy, wymiar sprawiedliwości, gdzie nie ma miejsca na dyplomację. I tu mi to zgrzyta. Te kobiety są po prostu głupie i czytanie o bijatykach, kiedy jedna z nich jest w zaawansowanej ciąży totalnie kłóci się z moim światopoglądem. Może są tacy ludzie, głupoty w dzisiejszym świecie nie brakuje, ale nie widzę powodu, żeby jeszcze o tym czytać dla przyjemności.

Ale czemu uważam, że to udane spotkanie? Bo język jakim posługuje się autorka jest świetny, dopracowany i przemyślany. Dodatkowo ma taką poetyckość, chociaż treść jest momentami patologiczna. To książka, która wzbudzi emocje, podzieli czytelników, ale myślę, że warto samemu poznać i ocenić, jak wpłynie na nas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dziewczyńska powieść o wojnie miejskiej, o wymierzaniu sprawiedliwości, o fighterach w spódnicach. Sama fabuła nie zachwyca ani innowacyjnością ani nie ciekawi, jednak styl pisania autorki zachwyca i aż z przyjemnością czyta się napisane zgrabnie przez nią zdania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka dająca do myślenia

(Kliknij aby rozwinąć opinię)