Cudzym życiem nie pożyjesz
Kruszona Włodzimierz

Wróciłam do czytania tego autora po prawie ośmiu latach i już zapomniałam jak dobra jest to lektura. Nie powiem, że czytałam z wypiekami na twarzy, bo to nie ten typ literatury, ale i tak trudno mi było oderwać się od tej książki. Warstwa fabularna była dla mnie najmniej ciekawa, ot historyjka po prostu. Ani lepsza, ani gorsza od innych. Rozważania filozoficzno - egzystencjalne były dla mnie znacznie ciekawsze. Takie roztrząsanie spraw to ja lubię i ono stanowi dla mnie zdecydowanie większą wartość tej książki. Książki, która zmusza do refleksji. I jeszcze wisienka na torcie. Rzecz dzieje się w mieście, w którym mieszkam. Spacerowanie na kartach książki po miejscach, które znam, niezmiennie wywołuje uśmiech na mojej twarzy. Szczególnie spacerowanie po przedwojennym Kołobrzegu. W notce od autora wspomina on, że pisząc książkę nieustannie zaglądał do "Dziejów Kołobrzegu" Hieronima Kroczyńskiego i "Historii Kołobrzegu w fotografii" Jerzego Patana. Zrobiłam więc to samo, pobiegłam do biblioteki i nawet po zakończonej lekturze wciąż zaglądam do tych dwóch książek i nieumiarkowanie zachwycam się Kołobrzegiem. Podsumowując - pierwszy poziom fabularny jest dla mnie w porządku, drugi, rozmyślający, znacznie podnosi ocenę "Cudzym życiem...", a trzeci, kołobrzeski, zachwyca ponad miarę. Z pewnością sięgnę po inne książki tego autora.