Cudze słowa

,,Cudze słowa" Wita Szostaka przeczytałam za namową mojego nastoletniego syna. Czy żałuję? Absolutnie nie! Dlaczego? Ponieważ powodów jest kilka. Jednym z nich znajomość opisywanych miejsc, bo mieszkamy z Panem Witem w ,,bliskim sąsiedztwie" i w trakcie lektury zdołałam się przekonać, że odwiedzamy również te same okolice. Co tu dużo mówić, dobrze się czyta o znanych nam z autopsji miejscach, których nie musimy sobie wyobrażać, bo znamy je od dzieciństwa. Po drugie, formuła w jakiej książka została napisana. Została ona podzielona na pięć części a każda z nich nosi nazwę części obiadowego menu. Bo Benedykt, był słynnym krakowskim restauratorem. Każdy z rozdziałów to narracja jednej z siedmiu osób, które znały Benedykta. Wspominają go z czułością, zazdrością, może i z odbrobiną zawiści. Podziwiają i opowiadają w swoich monologach onim, jakim go widzieli i jakie wywarł na nich wrażenie. Jest to jego ojciec, dwie kobiety, które go kochały, akademicki wykładowca, kolega z okresu studenckiego, szkolny kolega i pracownik. Jak go widziały te osoby na przestrzeni lat czy krótkiego okresu znajomości. Kto nakreśli jego obraz najdokładniej. Czy komuś się uda i jak prawdziwy będzie? Jaką prawdę o nim odnajdzie czytelnik w tych cudzych słowach? Jak my odbierzemy osobę Benedykta? Myślę, że po każdym rozdziale ten obraz, który układaliśmy sobie o nim niczym budowlę z klocków, na końcu się rozpada w pył, zburzony zakończeniem jakie zaserwował nam autor oraz powiązaniami pomiędzy poszczególnymi narratorami. 
Uważam, że książka jest nieoczywista i fenomenalna w swej konstrukcji jak i z ogromnym ładunkiem przekazu.

Kim był Benedykt? O utraconym mężczyźnie opowiadają ludzie, którzy mieli z nim styczność w ciągu jego życia. Rozdzierające serce wspomnienia ojca. Opowieści profesora filiozofii o ulubionym studencie. Historie kolegi z lat dziecięcych i przyjaciela z czasów studenckich. Tęsknota byłej partnerki i rozpacz obecnej dziewczyny. Podziw młodego człowieka, dla którego Benedykt był bohaterem. 

Czytelnik momentami może mieć wrażenie, że mowa o różnych mężczyznach. Każdy widział w nim coś innego, dzielił z nim różne doświadczenia. 

Świetnie wplątane wątki kulinarne, filozoficzne, literackie. Na uwagę zasługuje "zabawa słowem", która wyraźna jest, gdy wypowiada się Magda, jedna z bohaterek. 

Gorąco polecam. Piękna książka.

Jestem pełnoletnia i bardzo lubię cudze słowa... Przecież wszystkie książki, których tyle już przeczytałam w życiu, to nic innego jak "cudze słowa". Działają na mnie różnie, czasem bardziej, czasem mniej, czasem wkurzająco, a czasem kojąco i uspokajająco, różnie, ale zawsze "jakoś". Na Bena słowa jego rodziny, bliskich i dalszych znajomych już nie podziałają nijak. Ale to wcale nie znaczy, że są nieważne. Mimo że Ben nie żyje i w zasadzie już mu raczej wszystko jedno, co kto o nim mówi, czy myśli, to jednak opowieści tych siedmiu osób o NIM, o Benie pozwala zobaczyć go w siedmiu wariantach. Ale czy widzimy właśnie jego, Bena?

Co mi "zrobiła" ta książka, jak na mnie podziałała? Powiem tylko, że mocno. Nie wiem jak u nas w Polsce, odbywają się teraz pogrzeby, dawno na żadnym nie byłam. Ale wiem, że w niektórych "zagranicach" na pogrzebie różni bliscy zmarłego czynią nad trumną, o nim różne wspominki. Oczywiście tylko dobre. Bo o zmarłych tylko dobrze, albo wcale. 

Myślę sobie, co by o mnie powiedzieli "moi", gdyby mogli mówić nie tylko "dobrze"... Pozostanę sobie z tym zastanawianiem i nic mądrego już nie powiem. Wszystkie mądrości powiedziała już @Rudolfina i inni ?, którzy przeczytali tę książkę przede mną. Czytajcie więc ich, cudze słowa...

"A może nie ma własnych słów, może wszystkie są cudze? A tamte, które miałem za własne, też od kogoś dostałem."

Ja w każdym razie zakupiłam już "Trylogię krakowską" tegoż autora, bo kogoś tak niespotykanego, oryginalnego i genialnego, trzeba czytać, czytać, czytać...