Córka Generała
Magdalena Witkiewicz

Nie potrafię odmówić sobie lektury książki z wojną w tle. I choć dobrze wiem, że mój czytelniczy czas nie jest z gumy, to nierzadko ciężko mi przejść obojętnie obok przeczytania powieści osadzonej w XX wieku. Nie mogłam się oprzeć i zdecydowałam się sięgnąć po książkę, którą od kilku tygodni widziałam wszędzie: "Córkę generała" Magdaleny Witkiewicz.
Najnowsza powieść Autorki, podzielona na kilka części w pełni została poświęcona opisaniu wojennych losów bohaterów przedstawiając ich historię z perspektywy głównych postaci. Dzięki temu zabiegowi, możemy poznać losy tytułowej córki generała - Elise oraz jej przyjaciół. Autorka nie powtarza wydarzeń, lecz uzupełnia sceny, pokazując inny punkt widzenia oraz kontynuując opowieść. Nie spotkałam się nigdy z takim sposobem opisywania i uważam, że jest strzałem w dziesiątkę! Przejścia między perspektywami, równocześnie stanowią punkty zwrotne w powieści i co najważniejsze, czynią tę książkę nieodkładalną.
"Córka generała" to przejmująca opowieść o przyjaciołach znajdujących się po różnych stronach barykady, których rozdzieliła wojna. Bolesne koleje losu, na powrót splatają na zawsze życiowe ścieżki, a emocje im towarzyszące rozdzierają czytelnicze serce.
Dziś, w obliczu wydarzeń rozgrywających się na oczach całego świata, to właśnie lęk towarzyszący bohaterom oraz niepewność jutra, stają się tak bardzo namacalne i realne, jak jeszcze nigdy wcześniej…
Wierzę, że podobnie jak bohaterom powieści, tak i nam, nikt nie zabierze nadziei i siły powracającego dobra.

Gdy na progu stoi widmo wojny Andrzej Taper, student mieszkający w Wolnym Mieście Gdańsk, obawia się najgorszego. W szczególności, że ulokował uczucia w niemce Elise, córce generała podporządkowanemu Hitlerowi. Z początku przyjaciele Andrzeja niechętnie podchodzą do Elise, dopiero później  rozumieją, że ona jest całkiem inna niż jej ojciec. Czy miłość przetrwa ten trudny czas? Czy losy przyjaciół jeszcze się ze sobą splotą?

CÓRKA GENERAŁA to opowieść ukazująca, że po każdej burzy wychodzi słońce. To powieść dająca nadzieję, na lepsze jutro.

Mimo, że autorka wzięła na warsztat trudny czas, bo czas wojny, który jest jednym z najtrudniejszym z okresów w naszej historii to muszę stwierdzić, że wywiązała się z tego świetnie. Może dlatego, że to nie jest książka typowo wojenna, tylko wspaniała historia przyjaciół z wojną w tle.

Poznajcie Elise, Halinę i Andrzeja, bo to właśnie ich historia spisana jest na tych stronach. Losy bohaterów niby tak różnych od siebie, jednak łączą się w uczuciu przyjaźni i miłości.

Autorka stworzyła bardzo realnych bohaterów, z którymi się zżyłam, a ich losy bardzo zaciekawiły. Z niecierpliwością przewracałam strony, aby zobaczyć jak to się dalej potoczy.

Czytając tę powieści czułam się jakbym fizycznie była z nimi i przy filiżance herbaty słuchałam opowieści każdego z osobna. Odczuwałam ich smutek, ogarniającą niepewność, ale też przyjaźń i miłość. Polecam!

"Córka generała" to opowieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, głowną bohaterką jest Elise - córka tytulowego generala von Hummela - niemca, dla którego Hitler jest Bogiem, w jego domu wiszą obrazy wodza, który jest czczony. Kiedy Elise zakochuje się z polaku, ojciec jest temu przeciwny, zrobi wszystko aby mlodzi nigdy nie byli razem.

Jest to książka o trudnej milości, jak również o prawdziwej przyjaźni, strachu i trudnych wyborach podczas wojennych czasów. 

"Cieszmy się chwilą, codziennością. Każdym dniem. I żyjmy tak, jakby jutra miało nie być. 

Kiedy skończyłam czytać tę książkę nie było mi łatwo zabrać się za pisanie recenzji, ponieważ cały czas emocje we mnie mocno buzowały.

Autorka wspomina, że to fikcja literacka, ale ja tyle wysłuchałam już opowieści wojennych, tyle wspomnień, że wcale bym się nie zdziwiła, gdyby nagle pojawił się ktoś i powiedział: ,,to moja historia".

Nie od dziś wiadomo, że wojna w wielu ludziach wyzwoliła bestie, wpajana latami nienawiść i pogarda dla innych nie mogła pozostać bez echa. Ale ja wiem, że nawet w najgorszych warunkach wielu ludzi pozostaje LUDŹMI.

W tej książce mamy na to i piękne i bolesne przykłady, i tak jak zawsze powtarzam, że są ludzie źli do szpiku kości i są tacy, dla których drugi człowiek nie jest tylko wrogiem, jest człowiekiem takim samym jak oni.

O tym właśnie jest ta książka, o prawdziwym człowieczeństwie, które mimo strachu, bólu, niepewności, a często nawet nienawiści pozostaje człowieczeństwem.

To opowieść o miłościach zrodzonych w czasach, kiedy wielu nie potrafiło kochać, ale czy miłość pyta nas o zdanie, gdy serce wyrywa się do drugiej osoby?

Autorka przedstawia nam osoby dla których słowa ,,empatia", ,,pomoc", ,,miłosierdzie" są czymś tak naturalnym, że w sytuacjach ekstremalnych, nie zastanawiają się nad tym czy to co robią jest dobre czy nie, czy narażają własne życie, czy nie prowokują losu, tylko działają tak, jak im podpowiada serce.

Czytając tę książkę nie skupiamy się tylko na tytułowej córce generała, chociaż Elise von Hummel jest tutaj dość istotną postacią, jakimś specyficznym spoiwem, które łączy ludzi związanych z nią nicią przyjaźni. Postacie głównych bohaterów to osoby wyjątkowe, niby całkiem zwyczajne, nie wyróżniające się, a jednak nietuzinkowe. Myślę, że wiele czytelniczek czy czytelników poczuje z nimi swoistą więź.

Gama emocji zamknięta w fabule jest zbiorem wzruszeń, zarówno tych bardzo pozytywnych jak i negatywnych. Chociaż szczerze pisząc nie wiem, czy nie lepiej to nazwać wzruszeniami żalu i współczucia.

Na tle działań poprzedzających wojnę i działań wojennych jesteśmy jakby uczestnikami życia zarówno ludzi przeciętnych jak i tych, którzy byli oddanymi, wręcz fanatykami nazizmu i Hitlera.

Widzimy pięknie rodzącą się miłość, tę zakazaną, ale również taką zwyczajną, szczerą, młodzieńczą. Niby takie same, odnoszące się do takich samych młodych ludzi, a jednak bardzo różniące się od siebie.

Moim zdaniem na uwagę zasługuje również przedstawiona w powieści przyjaźń i to zarówno ta między dwoma kobietami jak i przyjaźń typowo męska, ale również przyjaźń przez duże P, która potrafiła pokonać wszelkie emocjonalne zawirowania, wszelkie tęsknoty i rozpacz po utraconych osobach.

To piękna historia pokazana z perspektywy kilku osób, bolesna w swoim przekazie a jednocześnie pełna optymizmu. To nie tylko opowieść o trudnej miłości, to opowieść o wojnie, przepełnionych nienawiścią ludziach i o tych, którymi ta nienawiść nie zawładnęła, pozwalając na zamienienie żalu w coś pożytecznego.

Myślę, że ten, kto zdecyduje się na przeczytanie tej książki nie będzie się czuł zawiedziony.

Ktoś może powiedzieć" ,,ale to już było", ,,taki książek jest setki", ,,to kolejna wojenna historia miłosna". No i cóż z tego, ja mam niedosyt takich historii.

Ale przecież życie jest jak:

(...) wzburzone morze, nad którym kłębią się ciemne chmury, ale gdzieś na horyzoncie lekko przebija słońce. (...)