Climax. Punkt kulminacyjny
Thomas B. Reverdy

„Ciągle dokonujemy wyborów, a jednak tak wiele rzeczy nam się wymyka, tak wiele rzeczy się nam przydarza i dzieje się bez nas, pomimo nas, wbrew nam, ale nie możemy nic na to poradzić, nie możemy tego uniknąć, zapobiec temu”.

O tym, że sięgnęłam po książkę autorstwa Thomasa B. Reverdy, zadecydowały dwa czynniki. Pierwszy to reklamowanie thrillera jako arktycznego i traktującego o katastrofie klimatycznej. Drugi czynnik to fakt, że książka została wydana w cyklu Collection Nouvelle, którą bardzo sobie cenię.

Noah, Anå, Knut i Anders w młodości byli nierozłączni. Fascynowały ich gry RPG i potrafili zagłębić się w wirtualnym świecie na całe dnie. Wypadek Noaha wszystko zmienił, ich drogi się rozeszły. Makabryczne zdarzenie na platformie wiertniczej położonej na północy Norwegii sprawiło, że los ponownie skierował ich ku sobie i doprowadził do spotkania po latach. Przeznaczenie czy przekleństwo?

Książka ma bardzo ciekawą konstrukcję, częściowo jest napisana jak książki paragrafowe. Autor miał ciekawy zamysł wprowadzić nas do gry fabularnej, która wiele lat temu tak zafascynowała bohaterów. Głównym wątkiem jest jednak tragedia, która wydarzyła się na platformie wiertniczej i której skutkiem jest doprowadzenie do nieodwracalnej katastrofy. W książce występowały również w dużej ilości opisy norweskiej flory i fauny oraz przedstawiono losy naszych bohaterów już po wypadku Noaha. Co ich trapiło, co porabiali i jak potoczyły się ich losy.

Autor przedstawił wizję swoistego końca świata. Obserwując i analizując wydarzenia, które mają miejsce wokół nas, wizja ta niestety wcale nie jest fantastyką. Koniec świata nastąpi prędzej czy później, a już na pewno z winy człowieka: jego działalności i dążeń do doskonałości. Gdyby ekolodzy żyli w czasach inkwizycji, z pewnością ginęliby na stosach. A jednak zaburzenia w ekosystemie możemy obserwować gołym okiem i coraz trudniej jest je negować. Publikacja jako całość była jednak dość dziwaczna i nie do końca wpisała się w mój czytelniczy gust. Nie tego się spodziewałam, choć zgadzam się z postawionymi tam tezami i pytaniem: co dalej? Czy nie ma ratunku i świat zmierza w stronę śmierci? 

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Nowe.

"Era, w której żyjemy, nazywana jest przez naukowców antropocenem. Staliśmy się odpowiednikiem siły natury. I to my wszystko zaburzyliśmy. Nie wiemy, do jakiego punktu kulminacyjnego zmierzamy."
Katastrofa ekologiczna i koniec świata to tematy ciągle na czasie, zawsze ekscytują i wielokrotnie były i będą motywem powieści. Tym razem autor celowo nie oddzielił wyników badań naukowych i historycznych od fikcji, uważając, że wyobrażenia wyniesione z legend, mitologii oraz gier i powieści są częścią naszego życia i otaczającej nas rzeczywistości.
"Climax. Punkt kulminacyjny" to nie jest książka dla każdego. Nie jest łatwą lekturą, chociaż czyta się dość szybko, lecz wymaga od nas uwagi, żeby zrozumieć a także przyswoić sobie to, co autor chce nam przekazać. Ja nie jestem zbytnia fanką tego typu thrillerów, ale jednak ta książka wciągnęła mnie bardzo i nie dała się odłożyć na półkę. To powieść wielowymiarowa, lecz mam jeden mały zarzut - zbyt długo autor wprowadza nas do tytułowego punktu kulminacyjnego. A może tylko ja takie odniosłam wrażenie? 
Poznajemy historię czwórki przyjaciół, których drogi rozeszły się z różnych powodów, po latach spotykają się ponownie. Czy jeszcze pamiętają dawne czasy? Czy pamiętają co się wydarzyło przed laty? Jak potoczyły się ich losy?
W miasteczku, w którym dorastali ich losy ponownie się splatają. Niektórzy tu mieszkają dalej, innych ściągnęła tu praca lub lodowiec...

"Woli chodzić nocą, bo to wtedy lodowiec należy do wspinaczy, wtedy robi największe wrażenie. Jest niemal żywy, jak jakiś nadprzyrodzony byt, jakby świecił od środka, od niebieskiej głębi po powierzchnię usianą odłamkami lustra i srebra. Zawsze tam jest."
Fabuła rozpoczyna się od tragicznego wypadku na ogromnej platformie wiertniczej, a następnie poznajemy kolejne wydarzenia, które nieuchronnie prowadzą nas do punktu kulminacyjnego, do katastrofy, do zagłady ekologicznej. Dość długie opisy, które spokojnie i powoli dawkują nam napięcie, jeszcze bardziej wprowadzają w nastrój grozy, który następuje po nich oraz uczucie jakiegoś nieokreślonego niepokoju. Czułam się nieco przygnębiona tym, co może się zdarzyć w przyszłości a co tak właściwie jest raczej nieuchronne, bo nie wiemy jak zatrzymać ten proces.

"Pisze, żeby zachować milczenie.
Nie wylewa żalów, nie opowiada historii swojego życia, nie zagłębia się w uczucia, błędy czy pragnienia. Po prostu pisze o Arktyce, o zwierzętach, które widuje, o krajobrazach, które przemierza, o reportażach, które czyta - pyta o swoim znikającym świecie."
Czasu nie da się zatrzymać a skutki wieloletniego postępowania, wieloletnich wyborów, nie zawsze najlepszych, są takie jakie są. Nie zawsze tylko dla tych, którzy mieli i mają jakikolwiek wpływ, ale dla nas wszystkich.

Seria wydawnicza najnowszej prozy francuskiej "Collection NOUVELLE" jest bardzo pięknie wydana, przyjemnie jest trzymać taką książkę. Szata graficzna jest bardzo charakterystyczna i przyciągająca wzrok, mimo tego, że jest dość delikatna.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Nowe.