Cień pamięci
C.J Clark

Każdemu zdarzyło się kiedyś zapodziać gdzieś klucze, wizytówkę, karteczkę z ważną informacją. Czasem nucimy melodię, ale uleciały nam słowa piosenki, rekomendujemy świetny film, ale nie pamiętamy tytułu. Nie są nam obce sytuacje, gdy ktoś, kogo mijamy na ulicy, pozdrawia nas, a my odpowiadając zastanawiamy się, kim jest ten człowiek. Pamiętamy twarz, ale jakie nosi nazwisko? Na szczęście takie zaćmienia pamięci zdarzają się sporadycznie. Ale żyją wśród nas osoby, dla których jest to codziennością. Alzheimer, słowo-wyrok, które obecnie znane jest już wszystkim. Jedna z najczęstszych chorób dotykająca starszych ludzi, która krok po kroku prowadzi do całkowitej degeneracji tkanki mózgowej. W swojej najnowszej powieści C.J. Clark pokazuje, że większość ludzi wie, na czym polega choroba, ale niewielu rozumie mechanizmy jej działania, skutkiem czego cierpią osoby dotknięte demencją i ich najbliżsi. 

Świat Annabelle Storm legł w gruzach wraz ze śmiercią ukochanego męża. Przez cały okres ich znajomości, to właśnie Stanley był dla kobiety podporą, służył jej pomocą, zwłaszcza w okresie poprzedzającym jego wypadek opieka, jaką darzył żonę, była jej najbardziej potrzebna. Annabelle, coraz częściej odczuwająca objawy otępienia, dowiedziała się, że jest on wynikiem wczesnego stadium Alzheimera. Zszokowana pięćdziesięciokilkulatka musi samotnie zmagać się z chorobą. Od przypadkowych zaników pamięci dochodzi do poważnego zakłócenia pracy mózgu, bohaterka szuka nieżyjącego męża, odwiedza ciotkę, które zmarła kilkanaście lat temu, zapomina, co trzyma w ręce lub po co podniosła słuchawkę telefonu. Córka Stormów, Lily, jest coraz bardziej zaniepokojona niebezpiecznymi sytuacjami, w jakie popada matka. Dowiedziawszy się o jej chorobie postanawia, mimo ogromnego muru, który kobiety budowały przez lata, przełamać niechęć do rodzicielki. Gdy Annabelle codzienność już dość poważnie miesza się ze wspomnieniami, Lily oddaje ją do Centrum Opieki dla Chorych na Alzheimera, gdzie matka znajdzie się pod doskonałą opieką pielęgniarki Clancy. Od początku choroby Annabelle popadła w obsesję na punkcie czerwonego pudełka, co Lily brała za kolejną oznakę demencji. Gdy jednak młoda kobieta je znajduje zaczyna w całkowicie inny sposób postrzegać matkę. Pamiętnik nastoletniej Annabelle jest odpowiedzią na wszelkie pytania, które całe życie dręczyły jej córkę.

„Cień pamięci” to przede wszystkim książka o stosunkach łączących chorego z ludźmi z jego otoczenia. Zmagania z Alzheimerem autorka ukazała z perspektywy kilku bohaterów. Najważniejszym świadectwem procesu choroby jest historia Annabelle. Autorka ukazuje również relację rodzic-dziecko (rodzina), w których największą tragedią jest niezrozumienie procesu choroby. Lily bardzo powoli i z dużym dystansem dochodzi do tego, że trzeba o matkę walczyć, oddanie jej do ośrodka uważa za najlepsze rozwiązanie. Mimo iż wielu oburzy takie posuniecie, dla Annabelle okazało się świetnym krokiem. Dzięki wprowadzeniu do powieści Clancy poznajemy stronę opieki medycznej nad pacjentami w Centrum Opieki, a Pearl (kobieta-taksówkarz) pokazuje, że można otworzyć swoje serce nawet dla zupełnie nam obcej osoby. Swoją pomoc, troskę i zainteresowanie Annabelle uważa za posłannictwo. W ośrodku obserwujemy relację chory-chory. Każdy rezydent, choć potraktowany dość marginalnie przejawia inne, charakterystyczne dla Alzheimera typy zachowań. 

Jako studium choroby Alzheimera jest to książka doskonała. Ułatwia zrozumienie tej przypadłości, obala mity, ukazuje cały jej proces i przede wszystkim opowiada o człowieku chorym, któremu zostaje odebrane wszystko, co kochał, co pamiętał, co wiedział. C.J. Clark opowiada także o trudnych relacjach matki i córki, nad którymi ciąży tragedia z przeszłości. Ta powieść z całą pewnością nie rozczaruje miłośników rodzinnych sekretów, wielbicieli życiowych historii, ludzkich dramatów, pragnących poszerzyć swoje horyzonty myślowe. W wielu książkach, w których pojawia się temat choroby, można zetknąć się z mnóstwem zawiłych terminów, natłoku wiadomości, które nie są potrzebne do zrozumienia powieści, z narratorem, którego pisarz kreuje na znawcę medycyny – C.J. Clark żadnego z tych zarzutów postawić nie można. Walorami jej utworu jest prosty styl, ciekawa historia, trzymająca w napięciu tajemnica czerwonego pudełka i skrywający się w nim mroczny sekret, odwaga w ukazywaniu trudnych tematów (choroby, skomplikowanych związków międzyludzkich). 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opowieść bardzo poruszająca. Matka chora na alzheimera, złe relacje z córką, tajemnice z przeszłości... Czytałam już o tej chorobie, ale patrząc od strony chorego. Teraz widzę także drugą stronę. Dostrzegam uczucia córki, jej zagubienie i niemożność odnalezienia się w trudnej sytuacji, którą dodatkowo pogłębia konflikt między nią a matką. Czy uda im się odnaleźć porozumienie zanim wszystkie wspomnienia w głowie Annabelle rozproszą się w niepamięci?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy zdarzyło się wam kiedyś zapodziać gdzieś klucze, telefon, wizytówkę, karteczkę z ważną informacją. A gdyby to było codziennością? Czy zastanawialiście się nad tym, co zrobicie gdy wasi bliscy zniedołężnieją lub ciężko zachorują? Anabelle ma dopiero 52 lata, a już od jakiegoś czasu cierpi na Alzheimera. Jej mąż ginie w wypadku samochodowym. I teraz jako wdowa, Anabelle będzie musiała radzić sobie z chorobą sama, a może pomoże jej córka Lily, z którą nie ma zbyt dobrych relacji? Pojawi się również czerwone pudełko, które skrywa pewne tajemnice z przeszłości. Książka wzrusza i porusza tak ważny problem jakim jest choroba Alzheimera (ale i nie tylko taka), która może dotknąć niejednego z nas. Pozwala lepiej zrozumieć tę chorobę, obala pewne mity z nią związane, opowiada o człowieku chorym, któremu zostaje odebrane wszystko, co kochał, co pamiętał i co wiedział. Autorka pokazała jak ważne jest to, by pogodzić się z przeszłością, wybaczyć innym, a przede wszystkim samemu sobie. Książka na długo pozostanie w mojej pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Cień pamięci" to opowieść o kobiecie cierpiącej na Alzheimera, pokazująca wiernie, jak wyglądają postępy tej choroby, jak dotkliwe staje się zapominanie i jak bardzo zaangażowana musi być rodzina, by zapewnić takiej osobie bezpieczeństwo. Trzeba się z nią obchodzić, jak z dzieckiem, ponieważ zachowuje się nieobliczalnie. Niezwykle przykre jest to, że nie poznaje nawet swoich bliskich. Książka ta odsłoniła też trudne relacje między matką i córką, obarczone zatajoną tragedią, niedopowiedzeniami. Pokazała, że miłość potrafi wybaczać i, że nawet obcy ludzie są zdolni do poświęceń i do empatii. Odkryła przed czytelnikiem obraz ośrodka, do którego trafiają chorzy i zajmuje się nimi fachowo wyspecjalizowany personel. Dzięki C.J. Clark mogłam dowiedzieć się, jak faktycznie wygląda życie chorych na Alzheimera i jak rodzina radzi sobie w tej sytuacji. To pierwsza powieść, w jakiej spotkałam się z taką tematyką i sądzę, że jest dobrze napisana, prostym językiem, bez skomplikowanych, medycznych zwrotów. A do tego fascynuje, gdyż zawiera w sobie również tajemnicę. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O Alzheimerze dużo się słyszy, ale tak naprawdę nikt nie wchodzi w szczegóły; do tej pory dla mnie ten termin oznaczał jedynie powolną utratę wspomnień. Ale nie zmianę osobowości, zachowania... Po raz kolejny książka uświadomiła mi, jak naprawdę coś wygląda. I teraz już wiem, że to choróbsko jest okropne, choć bezbolesne; tylko dusza cierpi. Powieść wciągnęła mnie i choć czytałam ją w formie ebooka, czego nie lubię, to czas spędzony z wzrokiem wbitym w ekran komputera minął mi niesamowicie szybko. I bywały fragmenty, gdzie łzy zakręciły mi się w oczach- społeczeństwo jest takie okropne dla starszych osób ! Czasem to właśnie najbliżsi są gorsi niż obcy ludzie... Książka sprawiła, że zastanowiłam się nad sobą i swoim zachowaniem odnośnie starszych ludzi właśnie, które -wstyd mi przyznać- nie zawsze jest krystaliczne. Do tego dowiedziałam się, jak dokładnie przebiega Alzheimer, a ludzki mózg jest dla mnie szalenie interesujący.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Bądź jak ten ptak, który w przelocie siada na mgnienie na gałęziach zbyt wiotkich i czując, jak się uginają, śpiewa nadal. Bo wie, że ma skrzydła"

 

Czytając takie książki, zawsze zaklinam wszelkie moce, by nigdy nie pozbawiły mnie świadomości, bym do końca swoich dni poznawała twarze moich bliskich, by mój osobisty mózg, który służył mi tyle lat, nagle się nie zbuntował i nie zaczął niszczyć samego siebie. Krótko mówiąc, bym nigdy nie musiała poczuć, co to znaczy chorować na Alzheimera.

 

Właśnie tego problemu głównie dotyczy ta książka. Na jej kanwie osnuta jest historia Lily, Annabelle i Stanleya. Poznajemy też kilka innych osób, jak chociażby pielęgniarkę Clancy z oddziału dla chorych na tę straszną chorobę, czy murzyńską taksówkarkę Pearl, której ulubionym powiedzeniem jest "witaj pani siostro"). Sporo też czasu spędzimy na tym oddziale, przyglądając się przebywającym tam pacjentom, pielęgniarkom i sanitariuszowi i powiem wam, że wielki szacun dla ludzi, którzy tam pracują.

 

Pod koniec dowiemy się też o dość ciekawej tajemnicy Annabelle. To był bardzo ciekawy wątek i szkoda, że został przedstawiony tylko w tak enigmatyczny sposób, w postaci surowych kilku zdań z pamiętnika. Ogólnie mówiąc, to dobra książka, jednak bez większych rewelacji, czyli bez ochów i achów, tak na mocne 4 gwiazdki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)