Chłopcy Jo
Louisa May Alcott

Książka jest kontynuacją "Małych kobietek", "Małych mężczyzn" i "Dobrych żon". Po dziesięciu latach zaglądamy znów do Plumfield. Jak potoczyły się losy wychowanków i dzieci sióstr March? Część z nich już poszła w świat. Część stoi na progu dorosłości. Muszą zdecydować, co zrobić ze swoim życiem. Jakie drogi wybiorą? Jakie przeszkody będa musieli pokonać? Czy będą szczęśliwi?

Jak poprzednie książki, także ta jest mocno emocjonalna, momentami przesłodzona. Jeśli ktoś lubi słodycz w dużej ilości, będzie lekturą zachwycony. Obawiam się jednak, że pozostałych czytelników może momentami mdlić.

dr Kalina Beluch

Czas ma to do siebie, że lubi mijać szybko i niespostrzeżenie. Czasami gdy jesteśmy znudzeni czy robimy coś, czego bardzo nie lubimy, wydaje się nam, że stanął w miejscu. Innym razem nasze myśli są pochłonięte wyjątkowo pasjonującymi czynnościami i wtedy ten sam czas biegnie nieopanowany. Jednak to są konkretne wydarzenia, które mijają, byśmy za parę lat byli zszokowani, ile to już jest za nami. Nasza pamięć z nostalgią sięga do młodości, do czasu zakochania czy najlepiej wspominanych przez nas wydarzeń. To wszystko za nami, ale na szczęście przed nami też coś jest... Możemy spędzać czas w otchłaniach pamięci, czerpiąc z tego radość albo karmiąc się cierpieniem, lecz możemy usiąść, spojrzeć, ile za nami i iść dalej, by czas nas nie oszukał. 

Jo już dawno nie jest szaloną i porywczą młodą dziewczyną, którą wiele lat temu poznaliśmy. Teraz jej głowa pełna idei, zaangażowanie i energia pozwalają rozwijać się dojrzewającym istotom. Jej ukochane dzieci też już nie są dziećmi. Teraz to młodzi mężczyźni i piękne panny. Wszyscy gotowi, by podbijać świat nauki, obyczajów i przede wszystkim miłości. Pewnie każdy rodzic zna ten czas, gdy musi się pogodzić, że ich najmłodsi są gotowi decydować sami za siebie i rozpocząć własne, samodzielne życie. A młodość ma do siebie to, że lubi popełniać błędy i mimo samodzielności czasami błagalnym milczeniem prosi o pomoc i nakierowanie na odpowiednią drogę. Tutaj się rozpoczyna nowa misja Jo. Czy sobie z nią poradzi? Czy decyzje młodych i los niosą ze sobą szczęście? Czy miłość zawsze wygrywa?

Doskonale pamiętam moment, gdy przyszła do mnie paczka z niesamowitą książką, którą były właśnie "Małe Kobietki". Byłam bardzo podekscytowania, ponieważ czekałam na premierę ekranizacji tej powieści. Oczekiwanie, piękne wydanie i zafascynowanie literaturą klasyczną sprawiły, że moje wymagania przybrały niebotyczną wielkość. Zostały spełnione w każdym aspekcie. Powieść okazała się niesamowicie ciepłą, pełną miłości i bezpieczeństwa historią. Dostałam nadzieję, która na stałe osiadła w moim sercu i z tym niezwykłym ciepłem przypomniała mi, co to rodzina i bezinteresowna dobroć. Z czasem czytałam kolejne tomy i czułam się jak w domu, gdy mogłam wrócić do opowieści o czterech siostrach i ich losach. Tym razem przyszedł już czas na ostatnią część. Jak się czuję po jej przeczytaniu? 

Pisarka przez wszystkie cztery tomy utrzymała ten charakterystyczny styl opowieści płynącej w leniwe niedzielne popołudnie, gdy wszyscy w błogostanie słuchają z uśmiechem na ustach. Nie porzuciła lekkości pióra przeplatanej z uśmiechem ironii i mrugnięciem do czytelnika. Otoczenie barwności i kwiecistości języka pozwalało na zapomnienie o naszej rzeczywistości i przeniesienie się do domu Jo. Bez żadnych utrudnień, niepotrzebnych wyniosłości otwierała drzwi do serca swojej historii. 

Niestety z olbrzymim żalem muszę przyznać, że "Chłopcy Jo" najmniej podobali mi się ze wszystkich części "Małych Kobietek". Przede wszystkim autorka robiła duże przeskoki w czasie. Już w poprzednich tomach można to zauważyć, lecz były one tworzone z gracją i dopracowaniem, które nadawało płynności fabule. Tutaj niestety brakowało tego mocnego, ale zarazem subtelnego osadzenia w czasie. Różnorodność pojedynczych opowieści paradoksalnie sprawiała, że nie odnajdowałam się w życiu naszych bohaterów. Codzienność i wyjątkowość chwil powinny się komponować w ich życie, a tymczasem gryzły się nawzajem i walczyły o uwagę. Mimo to część z nich nadal niezmiernie bawi i poucza moralizującym tonem. 

Tym razem nie przekonała mnie też tematyka. Wszystkie tomy mają ten wspomniany moralizujący ton – nie jest on subtelny ani dyskretny, jest narzucający, obezwładniający. Lecz dopiero w "Chłopcach Jo" zaczęło mi to przeszkadzać. Długo się zastanawiałam, skąd ta nagła zmiana u mnie i doszłam do wniosku, że po raz pierwszy w tej historii stajemy z tak wielkim wyzwaniem jak pełnowymiarowa nauka w college'u i na uniwersytecie. Zbyt dużo nieaktualnych treści i wyrachowania jak dla mnie. W tym momencie została przekroczona moja subiektywna granica, gdzie pamiętam, że to były inne czasy nieporównywalne do obecnych. Bardzo tego żałuję i nie uważam, żeby była to wina samej książki. Wtedy była to wizja poprawności w wychowaniu i dobroci. Obecnie odnoszę to jako ograniczenie wolności. 

Wśród bohaterów panuje wielka różnorodność osobowości. Każdy jest inni i niepowtarzalny w swym obyciu, poglądach i marzeniach. Bardzo to cenię, bo przy tak wielkiej liczbie postaci łatwo zatracić odmienność w kreacji. Oczywiście moją uwagę przykuwała najbardziej Jo, która zmieniła się z roztrzepanego dziecka w matkę kilkanaściorga młodych osób. Czy ta zmiana mi się podoba? Jest naturalna, więc jak najbardziej ją szanuję. Tylko brakuje mi mojej dawnej Jo, która ukradła moje serce. 

Moje odczucia wahają się od rozczarowania ku nostalgii, że to już koniec i pora pożegnać się z rodziną March. Już dawno twierdziłam, że ten czas powinien nadejść. Że niektóre historie powinny kończyć się w odpowiednim punkcie, a w przypadku "Małych Kobietek" został on przekroczony. Mimo to zostałam ogarnięta melancholią, więc nie pozostaje mi nic innego, jak Wam polecić poznanie Jo, Beth, Amy i Meg – dzięki nim można odzyskać wiarę w szczęśliwe życie, mimo że jest one naszpikowane przeszkodami i tragediami. 

Godna kontynuacja bestsellerowej serii 

Najciekawsza z wszystkich czterech tomów. Postawy życiowe bohaterów tej i pozostałych tomów  bardzo nam odległe.

Po ,,Małych kobietkach", ,,Dobrych żonach" i ,,Małych mężczyznach" przyszedł czas na ostatni tom z serii ,,Chłopców Jo" Louisy May Alcott.

W Plumfield mija dziesięć lat. W college’u ufundowanym przez pana Laurenca kształci się wielu chłopców i dziewcząt, którzy korzystają z majątku, hojności i mądrości założyciela. W małej wspólnocie wszystko dobrze się układa, a pan Bhaer, który jest rektorem czuje się spełniony, bo zrealizował swoje marzenia. Siostry March wspólnie opiekują się młodzieżą. Meg otacza opieką młode dziewczyny, Jo jest powiernicą i obrończynią chłopców, a Amy zabawia wszystkich muzyką i krzewi kulturę.

Chłopcy z ,,Małych mężczyzn" dorośli i każdy obrał swoją drogę życiową. Franz zamieszkał z kupcem w Hamburgu. Emil żeglował jako majtek na statkach i był z tego powodu bardzo szczęśliwy. Dan próbował swoich sił jako hodowca owiec w Australii. Nat zajmował się muzyką w konserwatorium. Tom postawił na medycynę. Jack robił interesy ze swoim ojcem. Dolly, Ned i Nadziany studiowali prawo. Demi mimo przeciwności dążył, by zostać dziennikarzem. Chłopcy są już młodymi mężczyznami i wpadają w liczne tarapaty, miłości i awantury. Jo stara się im pomagać, swobodnie rozmawia o ich pokusach oraz licznych próbach charakteru. Otacza chłopców troską, łagodnie przestrzega przed problemami i choć opuszczają bezpieczną domową przystań mają świadomość, że mogą liczyć na jej pomoc.

Podobnie jak w poprzednich tomach autorka stworzyła ciekawą fabułę, a liczni bohaterowie przeżywają wzloty i upadki. Jest moralizatorsko, sielankowo, przyjemnie z odrobiną dziegciu o codziennym życiu w dziewiętnastym wieku. Czyta się bardzo dobrze, a wydanie całej serii jest przepiękne. Serdecznie polecam:)