bubble
Anders de la Motte

Każdy, kto czytał dwie pierwsze części trylogii Andersa de la Motte o Grze w alternatywną rzeczywistość, z pewnością wyczekiwał ostatniej jej części, czyli powieści [bubble].

Sama dałam się wciągnąć w Grę, zwłaszcza że powieści de la Motte’a to specyficznie pisane kryminały, które w niczym nie przypominają dotychczas przeze mnie czytanych.

Główni bohaterowie, czyli HP i Rebecca, są rodzeństwem, które różni właściwie wszystko. Ona, to eks policjantka, pracująca w tej chwili jako szefowa firmy ochroniarskiej. Rzetelna, obowiązkowa, ambitna. On, to lekkoduch, mocno oderwany od rzeczywistości, raz po raz wpadający w konflikty z prawem. Na sumieniu ma niejedno, zwłaszcza od chwili znalezienia telefonu, który wciągnął go do gry. Pobicia, to tylko lżejsze z przestępstw, które są mu przypisywane.

                Ta część, początkowo jest najmniej widowiskowa i spektakularna. W porównaniu z poprzednimi wieje nudą. Szybkie tempo rozpoczyna się stosunkowo późno, a początkowa stagnacja zamienia się w szaleństwo w najczystszej postaci. Są jadowite węże, przypadkowe i całkiem świadome strzały, ucieczki, porwania, etc. Początkowe przeświadczenie, że autorowi wyczerpały się pomysły, zamienia się w pewność, że podobnie jak bohaterowie, autor przyczaił się, by uderzyć w czytelnika ze zdwojoną siłą i energią.

HP tym razem jest całkowicie odmieniony. Po doświadczeniach z firmą Argos Eye przyjmuje rolę odmienną niż ta, do której zdążył przyzwyczaić czytelnika. Nie wiadomo więc, kto ściga, a kto jest ścigany. Rebecca zepchnięta zostaje do narożnika, przyjmuje pozę osoby ubezwłasnowolnionej i zmarginalizowanej, od której niewiele zależy. Ale jak wiadomo, de la Motte uwielbia zaskakiwać przedziwnymi sytuacjami, odwracaniem o 180 stopni akcji i wydarzeń, dlatego i role rodzeństwa wielokrotnie ulegać będą rekonstrukcjom.

Zarówno HP, jak i Rebecca zyskują sprzymierzeńców. A może jednak to wszystko pozory i ich sprzymierzeńcy są wrogami? Do końca nie wiadomo, którzy ze starych – nowych znajomych, mówią prawdę, a którzy kłamią. A nawet, czy jest tu ktokolwiek, kto mówi choćby część prawdy…

Nie wiadomo, czy gra jest warta świeczki i o co tak naprawdę (poza wpływami) chodzi. Rośnie też zwątpienie, czy którykolwiek z graczy wie, przeciw czemu lub komu walczy.

Jedno jest pewne. HP podejrzewany jest o przygotowania do zamachu na rodzinę królewską. Czy rzeczywiście jego nowe towarzystwo ma coś wspólnego z akcją terrorystyczną, tego czytelnik będzie dowiadywał się stopniowo.

 [Bubble] pokazuje dobitne, iż zdrada ze strony przyjaciół boli podwójnie. Zwłaszcza, gdy każdy będzie próbował grać na własną rękę i według swoich reguł. To odkrycie mocno wstrząśnie Beccą i HP, którzy sami co rusz będą odkrywać zdrajców w swoim najbliższym otoczeniu.

Im więcej szczegółów poznaje czytelnik, tym większą ma pewność, że nie ma pojęcia, kto mówi prawdę, a kto łże. Zastanawia się również, czy czasem nie wszyscy są nieświadomymi uczestnikami chorej gry, całkowicie zależnymi od czyjegoś chorego umysłu. Wzajemnie napuszczani przeciw sobie, podejmują się działań, które wydają się nie do zrealizowania, a gra toczy się dalej. W zalewie sprzecznych informacji, życie staje się coraz bardziej zagmatwane, a sytuacja przerasta wszystkich. Nic nie jest tym, czym wydaje się być. Rzeczywistość jest skomplikowana i zbudowana na kłamstwach. W to wszystko de la Motte sprytnie wplótł najsłynniejszą bodaj sprawę kryminalną Szwecji, zabójstwo premiera Olofa Palmego. To wokół niego snuje się cała intryga.

                Książka jest mocno zaskakująca. Dlatego czytelnik oczekuje nieprzewidywalnego finału trylogii. I doczekuje się. Zerwane zostają sznurki, za które pociągała do tej pory Gra i Przywódca. A może tylko zostały one naderwane? Kto wie. Czas pokaże.

Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

[bubble] to ostatni tom serii o niebezpiecznej grze. Henrik Petterson dostaje szansę, aby uwolnić się i żyć w taki sposób, jak on chce. Rebecca, jego siostra, nie będzie miała łatwego zadania, musi odróżnić prawdę od kłamstwa. Czy jej się to uda? Anders de la Motte stworzył dzieło, które czytałam z zapartym tchem. Nietypowa gra mająca zaskakująco duży zasięg, od której nie da się odejść. Dosłownie toczy się na śmierć i życie, a uczestnik nie wie, czy jest tylko pionkiem czy kimś znaczącym. Szkoda jest mi rozstawać się z bohaterami tego cyklu, jednak zbyt wiele tomów, to przesada i wolę jak coś kończy się za szybko, niż ciągnie w nieskończoność.

Wracając do tego, co dzieje się w [bubble]. HP otrzymał trudne do wykonania zadanie. Odgórnie stwierdził, iż go nie wykona. Czytelnik nie wie jakie wyzwanie stoi przed głównym bohaterem, nawet nie jest w stanie się tego domyślić. Petterson jest ścigany przez policję, wmieszany w wiele spraw i bez szans na spokojną egzystencję. Przynajmniej jak na razie. Podejrzewa, że nowy sąsiad, który mieszka za ścianą go podsłuchuje i jest związany z Grą. Ile jest w tym prawdy? Henrik nadal pragnie się rozliczyć z Przywódcą, twierdzi, że wie kto nim jest, że się z nim już spotkał, a teraz czas na zemstę.

Rebecca natomiast przechodzi trudny okres w swoim życiu, bierze antydepresanty, które źle na nią wpływają. Jej związek z Mikkem wisi na włosku, a sytuacja z bratem niczego nie polepsza. Pewnego dnia dostaje informację o skrytce bankowej, której rzekomo jest współwłaścicielką. Odkrywa w niej rzeczy swojego ojca, dokumenty i broń. Nie potrafi tego wszystkiego poskładać w całość i prosi wujka Tagego aka André Pellasa o pomoc w wyjaśnieniu przeszłości swojego ojca. To, czego się dowiaduje jest szokujące, jednak najważniejsze pytanie brzmi: czy Tagemu Sammerowi można zaufać?

Uwielbiam utrzymywanie wszystkiego w tajemnicy przez autora. Akurat Anders de la Motte potrafi grać na emocjach swojego odbiorcy i w niespodziewany sposób informować go o kluczowych elementach danej akcji. Niby oczywiste, niby tak właśnie powinno być, ale styl tego autora niesamowicie mi odpowiada. Świetnie tworzy klimat i powoli odkrywa karty przed czytelnikami. [bubble] zostało zakończone na najwyższym możliwym poziomie. Nie wiedziałam czego mogę się jeszcze spodziewać, czym pisarz mnie zaskoczy. W książce jest ogromna ilość intryg, trochę przeszłości i pełno niedomówień, które z czasem się wyjaśniają. Akcja jest wartka i nie ma czasu na nudę. Bohaterowie kolejny raz zostali w odpowiedni sposób nakreśleni, tak realnie i po prostu po ludzku. Nawet Henke mnie nie irytował, jakby przez tę serię zmądrzał w jakiś sposób i wydoroślał. Ale nie obyło się bez błędów i naiwności z jego strony. Podobało mi się to, że już nie towarzyszyły mu grad przekleństw jak w poprzedni częściach i wulgarny tryb życia czy myślenia.

Zakończenie [bubble] spodobało mi się bardzo. Trochę pozostawia żal i ochotę na przeczytanie jeszcze więcej. Zabrakło mi wyjaśnienia co dalej z niektórymi bohaterami, ale z drugiej strony, to dobrze. Każdy sam może wykreować dla nich alternatywny los. Mam nadzieję, że niebawem Anders de la Motte wyda kolejną powieść, bo jestem ciekawa co może jeszcze zaoferować czytelnikowi. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Są książki, z którymi jest mi się żal rozstawać. Gdy nadchodzi tem moment i muszę już zamknąć ostatnią stronę, odłożyć ją na półkę i rzec do widzenia, mam gule w gardle, niewypowiedziany smutek, że to już , że to koniec.   Taki moment nadszedł właśnie dziś. Och, zżyłam się z Henrikiem Petterssonem -HP, tajemniczą siłą sprawcza , zwaną potocznie Grą. Czemu autor, którym jest Anders de la Motte, tak okrutnie zakpił ze mnie? Dał mi powieść, którą się nie czyta , a płynie po kartach książki. Płynie na fali akcji, strachu i emocji. Przypomnę wam , że [Bubble], jest trzecią częścią  cyklu o tajemniczej grze, która poprzez niewinny przedmiot , jakim jest telefon wkradła się i zmanipulowała życie głównego bohatera HP, oraz jego siostry, policjantki. Gra trwa dalej. HP żyje w dalszym poczuciu zagrożenia życia. Każdy hałas , a nawet nieznośna cisza wprowadza go w stan paranoicznego strachu. Nie ufa nikomu. Boi się każdego. Jego mniemanie, że umknął GRZE zburzył jeden anonimowy sms. Mężczyzna uświadamia sobie, że jest stale uczestnikiem GRY, a jego życie, ale i jego siotry jest pod baczną obserwacją innych uczestników GRY.  Mężczyzna wszędzie wącha podstęp i spisek, która ma na celu go zniszczyć. Czy tak jest? Jedynym wyjściem wydaje się dotrzeć do jądra problemu i go zlikwidować od środka? Ale jak to zrobić? Czy HP zazna w końcu spokoju i odzyska równowagę psychiczną ? A , co z jego siostrą? Czy i jej życie jest zagrożone ? Czy Gra i ją objęła swoimi zbrodniczymi mackami? Naprawdę , jeśli nie czytaliście jeszcze żadnej części cyklu, to warto po nią sięgnąć. Lecz podkreślam -zacznijcie od [geim]. Chronologia  w tym przypadku jest bardzo ważna, dla zrozumienia poczynań bohatera.   Gwarantuję wam, że się nie oderwiecie, póki nie skończycie. Przepadniecie, jak ja.  Będziecie świadkami ciągłej inwigilacji, niewyjaśnionych , dziwnych trafów oraz zbiegów okoliczności. Ucieczki, paranoje, strachy, poczucie samotności, niepewności są nieodzowną częścią wszystkich trzech części. Moim zdaniem pierwsza i trzecia są najlepsze. Druga lekko odstawała od pierwszej, ale w minimalny sposób. Powieść się pochłania. Duża czcionka, płynna narracja, ani chwili przestoju , to moim zdaniem największe atuty pozycji. NIe można się przy niej nudzić  Mam pretensje, do pisarza, ze poprzestał na [Bubble]. Liczę, że być może przygotowuje coś nowego, bo ma styl, którego mogliby mu pozazdrościć inni twórcy. Styl i ogrom wyobraźni wyróżniają Andersa de la Motte. Udowadnia , jak na minimalnej bazie bohaterów stwarza się bestseller. Bestseller, który zapada w pamięć i będzie się do niego wracać niejednokrotnie. Polecam . Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

I koniec trylogii. I dobrze bo chociaż lubię książki Andersa de la Motte cykl ten zmęczył mnie. W tym tomie dużo postaci, różnych sytuacji, niedomówień, zwrotów i wolt. Trochę to zagmatwane i chyba jednak mało prawdopodobne. Dobrze, że HP wreszcie zmądrzała a jego siostra przejrzała na oczy. Udział w ,,grze" niektórych osób nie do końca został odkryty a samo zakończenie mocno zadziwiające i trochę zaskakujące.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)