Bogini Oceanu
P.C. Cast

Moim zdaniem najlepsza książka tej autorki. Czekam na kolejne z tej serii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bogini oceanu jest pierwszą książką z cyklu Wezwanie Bogini i uważam ją za naprawdę intrygujące dzieło. Pisarka skupiła się na przedstawieniu kobiety jako niezależnej postaci. Główna bohaterka skończyła właśnie 25 lat i zamarzyła o tym, aby w jej życiu pojawiła się magia. CC jest Sierżantem Sił Lotniczych i czeka ją ważne zadanie. W przeddzień wylotu, spotyka na swojej drodze, niesamowitą, tajemniczą kobietę, która podarowała jej bursztynowy naszyjnik i kazała go nosić przy sobie. Christine Canady boi się latać, co jest pewną ironią losu w jej zawodzie. I kiedy jej samolot rozbija się nad oceanem, jakaś postać ciągnie ją w głąb wodnej czeluści. I tam zamienia się duszami z atrakcyjna syreną, córką Boga Oceanu i Bogini Ziemi. Od teraz jest Undine, czeka ją niebezpieczeństwo ze strony trytona Sarpedona, który chce ją posiąść. Gaja, jej matka pomaga jej, pozwala znowu być człowiekiem, przenosi ją w czasy wczesnego średniowiecza, gdzie jej zadaniem jest odnaleźć miłość, by na zawsze pozostać w ludzkiej postaci. Co trzecią noc musi wracać do oceanu. Los jednak potrafi być przewrotny. Jako człowiek poznała trytona Dylana, który uratował ją przed utonięciem i to w jego stronę wędrują myśli księżniczki. Na lądzie mieszka w klasztorze, gdzie zaleca się do niej przystojny rycerz Andras, który jednak nie potrafi traktować kobiety z należytym szacunkiem.

 CC zarówno w wodzie jak i na lądzie nie jest bezpieczna. Jednak jako księżniczka Undine odnalazła sprzymierzeńców, którzy pomagają jej w trudnych chwilach. Zjednała sobie stare służące mnichów, a także w oceanie pilnuje jej tryton. Myślę, że historia stworzona przez P. C. Cast jest naprawdę godna uwagi. Wykreowała interesujący świat morski i podkreśliła jego wszystkie [tak myślę] zalety. Osobiście zatraciłam się w tej powieści i wczułam się w sytuację uczuciową głównej bohaterki. W książce nie brak wątków erotycznych. Jednak są one tak subtelne, tak pełne emocji, że czyta się je z ogromnym zainteresowaniem. Są dopełnieniem treści i tego, co jest konieczne.

 P. C. Cast trafia swoim stylem do nastolatek (Dom Nocy) oraz do nieco starszych kobiet (Wezwanie Bogini). Ukazuje płeć piękną w centrum uwagi, jako kogoś, kto posiada ogromną władzę. Sądzę, że prze takie pokazanie nas, wiele dziewcząt może wyjść ze swojej kompleksowej skorupy i uwierzy, że jest w stanie wiele w swoim życiu osiągnąć za pomocą własnej mądrości, siły i odwagi. Autorka posługuje się prostym stylem i językiem, ale w tym przypadku nie jest on infantylny czy drażniący. Podczas gdy pisarka tworzy wraz ze swoją córką, ich powieści stają się płytkie, kanciaste i po prostu denerwujące. Tutaj tego na szczęście nie ma. Muszę stwierdzić, że spędziłam bardzo miło czas podczas lektury Bogini oceanu i szczerze jestem ciekawa tego, co autorka zaprezentuje w kolejnej części tej serii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy po raz pierwszy przeczytałam opis a potem recenzje książki „Bogini oceanu” P.C.Cast, od razu poczułam, że to coś dla mnie. Od tamtej pory minęło kilka miesięcy i traciłam nadzieję, że ta lektura trafi w moje ręce. Aż tu nagle, nieoczekiwanie zjawiła się w mojej biblioteczce. Od razu zabrałam się za czytanie.

Nieco o treści... Bohaterką jest Christine Canady, zmęczona szarą codziennością i spragniona niezwykłości  dwudziestopięciolatka, która w dniu swoich urodzin wypowiada wydawać by się mogło zwyczajne życzenie. Okazuje się jednak, że ma ono dużą moc i wkrótce dziewczyna leci samolotem, który spada do oceanu. Christine udaje się przeżyć, ale szybko orientuje się że jest w zupełnie innym czasie i wcieliła się w mityczną syrenę Undine. Jej matka jednak widząc nieszczęście córki zamienia ją ponownie w kobietę i doradza znalezienie schronienia na ladzie. Mimo to, tęskni za wodą i niebezpiecznym przystojniakiem, którego poznała w morskiej toni. Rozdarta wewnętrznie, zagubiona w nie swojej epoce, będzie musiała zmierzyć się z wieloma wyzwaniami jakie na nią czekają...

Książka bardzo mi się spodobała i pochłonęłam ją z dużą przyjemnością. Od razu spodobał mi się fakt, że główna bohaterka ma dwadzieścia pięć lat. Najczęściej bowiem postaci w książkach młodzieżowych oscylują między piętnastym a osiemnastym rokiem życia. Tu było nieco inaczej i dla mnie był to niezaprzeczalny plus. Co więcej fabuła jest oryginalna, obfituje w magię i sporą dawkę mitologii, ale wszystko to odpowiednio wyważone i ukazane z umiarem. Sylwetki bohaterów są dobrze i ciekawe nakreślone a język jest prosty i przystępny, dzięki czemu całość czyta się lekko. Akcja jest dynamiczna i rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych. Świat współczesny i pradawny przeplatają się ze sobą, ale nie ma tu poczucia chaosu. Emocji również nie brakuje a dodatkowym atutem był subtelnie zarysowany wątek romantyczny.

„Bogini oceanu” to pierwsza część trylogii Wezwanie bogini, która jest połączeniem wątków fantastycznych, przygodowych, jak i szczypty romansu. Z pewnością każdy znajdzie tu coś dla siebie. Nie mogę się doczekać, kiedy w moje ręce wpadnie drugi tom. Jeżeli liczycie na dobrą rozrywkę, chcecie przyjemnie spędzić czas i lubicie powieści okraszone zmysłową magią i tajemniczością, to jest to pozycja w sam raz dla Was!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawa, momentami romantyczna i pełna przygód książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W książce podobał mi się tylko koniec. Był piękny, ale poza tym beznadzieja.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ta książka pojawiła się w bibliotece na półce "nowości". Zachęcała mnie piękną okładką - naprawdę wydawnictwo poradziło sobie świetnie, jest lepsza od oryginału. Do tego nazwisko autorki brzmiało znajomo - wiedziałam, że ma jakiś związek z książką o wampirach, której nie czytałam, ale widziałam wiele dobrych opinii. Oczywiście więc skusiłam się na tą pozycję.
Cóż. Żałuję ogromnie.
Jedna z najgorszych książek, jakie w życiu dano mi przeczytać. Jestem okropnie uparta, dlatego nie odłożyłam jej po pierwszych kilku rozdziałach i postanowiłam skończyć ją, a nuż się rozkręci, a nuż coś mnie zaintryguje? Ale niestety. Im dalej w las tym więcej było drzew, a pod koniec tonęłam już w igłach i liściach i marzyłam o ujrzeniu słońca.
O głównej postaci nie wiem na dobrą sprawę nic. Tylko tyle, że zakochała się od pierwszego wejrzenia w trytonie i myślała tylko i wyłącznie o tym, żeby pójść z nim do łóżka. A raczej do morskiej piany. W każdym razie, żaden z bohaterów nie intrygował, a żeby tak spaprać główne postacie - wstyd. Bo co jak nie one ma nas przekonać do historii? Na pewno nie cały świat przedstawiony, który woła o pomstę do nieba. Takie możliwości miała na książka. Dziewczyna przenosi się do średniowiecza, przyjmując ciało syreniej księżniczki. A autorka wybrała najmniejszą linię oporu. I kiedy myślałam, że małym plusem może być końcówka, ostatnie cztery strony wszystko zepsuły różowym happy end'em. Przy tej pozycji saga "Zmierzchu" to mistrzostwo świata i naprawdę nie zgodzę się, kiedy następnym razem ktoś będzie mówił o książkach Meyer jako o najgorszych. Bo na pewno nie spotkał się z "Boginią oceanu".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książkę właściwie sięgnęłam bez jakichkolwiek emocji - nie trudziłam się, by ją zdobyć, nie czekałam z zapartym tchem na to, by zacząć ją czytać... Bo i moim zdaniem nie była tego warta. Mówią, że nie ocenia się książki po okładce, a okładka "Bogini oceanu" zwodzi, sugeruje wspaniałość utworu, który taki znowu wspaniały nie był. Ale zacznę od początku. Prawda, lubię oryginalne ksywki i nie dziwię się, że CC nie podobało się, gdy ktoś używał jej imienia (Christine? Ble). Wkurzało mnie za to jej ciągłe gadanie do siebie. Było to trochę dziwne. W dodatku sposób zapisywania dialogów (no i rzecz jasna monologów) też idealny nie był. Okej, noc, podczas której CC przywołała Gaję, wprowadziła magię i jeszcze tutaj mi się podobało. Później wypadek - nawet bez opisu na okładce można było się spodziewać, że coś się wydarzy, skoro CC siedziała w zagrożonym miejscu i zamieniła się z Seanem. A później? Napalony tryton i pytanie w głowie: "jak można być takim debilem?". Nie było to ani trochę subtelne, bo i pewnie nie miało być. No i kolejny tryton, w którym CC zakochuje się od pierwszego wejrzenia. Nie było to oryginalne, bo i pewnie nie miało być. Rzeczą oczywistą było, że oni musieli się zakochać, ale nie mogli być od razu razem. Musiał się pojawić jakiś rycerz w lśniącej zbroi (tutaj dosłownie), czyli Andras. I, uwaga, tutaj chyba był jeden z niewielu elementów zaskoczenia tej książki. Mianowicie, CC nie zakochała się w Andrasie i nie musiała później wybierać między nim a Dylanem. Ale był wredny opat, czyli coś, czego się całkowicie spodziewałam - utrudnienie CC życia w tym dziwnym świecie. Kolejną perfidnie oczywistą rzeczą był fakt, że zdobędzie przyjaźń służących i będzie się pokazywać ze strony księżniczki, budując sobie respekt - ale nie u opata ani Andrasa. Dodatkowo zauważyłam podobieństwo do sagi "Dom nocy" pisanej przez tę autorkę - twarz Najświętszej Matki była twarzą Gai, tak jak Nyks, o ile dobrze pamiętam, była Maryją. Kolejna oczywistość - odnalezienie jej przez Sarpedona i późniejsze uniemożliwienie jej wyjścia z pałacu. Ale cofnę się jeszcze troszkę i wspomnę o tym, że czytając o idealnej miłości CC i Dylana, o ich wyznaniach przeplatanych słowami "ukochana" i "najdroższa", miałam ochotę - serio! - zwymiotować. Węgorz zamiast delfina? I już wiadomo, co będzie dalej. Wiadomo, że to nie Lir pojawi się na spotkaniu. Nie było to dla mnie zaskoczeniem, tak samo jak fakt, że Dylan zostanie ranny i CC też, bo nikt nie pomyślał o tym, żeby najpierw rozprawić się z Sarpedonem. Nie zdziwiła mnie też decyzja CC: wrócę do swojego świata, ale chcę pamiętać. Zastanawiałam się tylko, jak P.C.Cast doprowadzi do spotkania Dylana i CC na końcu książki, bo wiedziałam, że tu będzie happy end - musiał być. I podejrzewałam, że będzie w to zamieszana postać Seana. Reasumując... Może to ja jestem jakaś dziwna, ale dla mnie ta książka jest ZBYT przewidywalna i ZBYT słodka. Dziękuję za uwagę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)