Błękitna wstążka
Magdalena Wojtkiewicz

💙 „𝓑łę𝓴𝓲𝓽𝓷𝓪 𝔀𝓼𝓽ąż𝓴𝓪” 𝓜𝓪𝓰𝓭𝓪𝓵𝓮𝓷𝓪 𝓦𝓸𝓳𝓽𝓴𝓲𝓮𝔀𝓲𝓬𝔃 💙

 Anna Malicka to młoda romantyczka z głową pełną marzeń. Nazistowska agresja na Polskę powoduje że świat jaki znała wali się w gruzy… 

▪𝗥𝗘𝗖𝗘𝗡𝗭𝗝𝗔 ▪

Mieliście kiedyś tak, że po przeczytaniu pierwszej strony książki wiedzieliście, że będzie ona całkowicie wyjątkowa. Mnie się to właśnie przytrafiło przy powieści Magdaleny Wojtkiewicz "Błękitna wstążka", która była niezwykle melancholijną, a zarazem niezwykłą opowieścią o miłości.

„Błękitna wstążka” to opowieść o zakazanej historii miłosnej, która wydarzyła się w obliczu wojny. Ania to marzycielka, jej wyobrażenie szczęśliwego życia zniszczyli Niemcy, którzy najechali na Polskę. Mierząc się ze śmiercią matki oraz zaginięciem siostry, Ania nie może sobie poradzić od nadmiaru emocji. To wszystko bardzo ją przytłacza. Aż tu nagle na jej drodze pojawia się porucznik Horst Klauzer, który swoją postawą burzy mury dziewczyny. Pragnąc uratować wujostwo z obozu Stutthof, Ania jest w stanie zrobić wszystko. Tylko jak zaufać mężczyźnie, który bez wahania może zabić drugiego człowieka?

Autorka pokazuje nam życie ludzi, którzy musieli  zmierzyć się z życiem w czasie trwania wojny. Dobrze napisana historia o rodzinie, zakazanym uczuciu, odwadze, wojnie, a także o mierzeniu się z cierpieniem. Zmusza do refleksji nad wieloma tematami, a najbardziej nad tym jak ludzie w czasie hitlerowskiej inwazji potrafili kochać, walczyć o miłość i przetrwanie. Naprawdę nie spodziewałam się tak emocjonujące powieści, tak dobrze napisanej historii, zachwycającej akcji i dobrze wykreowanych postaci, myślałam raczej, że książka przejdzie obok mnie bez większego echa. Tak się na szczęście nie stało. To bardzo dobra powieść o niezwykłej kobiecie przebywającej w świecie wojny, który nie waha się, by podjąć ryzyko i ocalić rannych ludzi podczas trwania wojny.

Niesamowicie urzekł mnie styl pisania autorki, który jest lekki i po prostu dobrze się czyta książki pani Magdaleny. I nigdy bym nie powiedziała, że ta książka to debiut. Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów i wraz z nimi przeżywałam wszystkie ich doświadczenia.

Zapewniam was, że nie pożałujecie lektury tej książki 💙

Z reguły nie sięgam po literaturę tego typu (romans na wojennym tle), ale tym razem zrobiłam wyjątek.  Wobec debiutu Magdaleny Wojtkiewicz nie miałam wielkich oczekiwań, a wręcz dość sceptyczne podejście. Okładkowe hasła typu "historia wojennej zawieruchy i miłości, która nie powinna się wydarzyć" jakoś mnie nie przekonują i nie przepadam za fikcją osadzoną w wojennych realiach. Obawiałam się, że będzie to stereotypowa, schematyczna, egzaltowana opowieść w stylu szkolnego wypracowania, skoncentrowana na wątku uczuciowym, z pobieżnie nakreślonym tłem historycznym.

Okazało się jednak, że powieść została napisana całkiem zgrabnie, tzw. lekkim piórem, a przy tym konkretnie, bez zbędnych dygresji, Czytało mi się ją bardzo przyjemnie, trudno było oderwać się od lektury,  choć oczywiście tematyka należała do tych trudnych, poważnych i kontrowersyjnych.

Celowo nie będę pisać o fabule, by nie zdradzić zbyt wiele. Krótko tylko wspomnę, że przeniesiemy się do czasów wybuchu II wojny światowej, do Gdańska, Warszawy, a także do... malowniczego Jastkowa w gminie Ćmielów.
I to właśnie ten powód, dla którego sięgnęłam po "Błękitną wstążkę".

Fabuła jest dynamiczna, wciągająca, z wyraźnie zarysowanym kontekstem historycznym, a emocje i przemiany bohaterów są dobrze oddane. Śledząc losy postaci nie da się  pozostać wobec nich obojętnym, nie obędzie się bez wzruszenia, oburzenia niepewności, zdenerwowania, zdziwienia... Nie unikniemy chwili wahania i zastanowienia nad decyzjami, wyborami i czynami bohaterów. I jeśli nawet wątek romansowy nas nie przekona, to warto zauważyć, że Magdalena Wojtkiewicz przybliża nam wiedzę o zbrodni w Lesie Piaśnickim koło Wejherowa (tzw. "Pomorski Katyń"), a nie jest to częsty motyw w literaturze popularnej. I jeśli kogoś "Błękitna wstążka" skłoni do zagłębienia się w ten temat, do sięgnięcia do artykułów, materiałów historycznych, to jest - według mnie - sukces.

Książka jest doskonale wyważona, jeśli chodzi o ilość opisów i dialogów, a także o przedstawianie wydarzeń z perspektywy postaci Anny i Horsta.
Autorka zachowała umiar w dawkowaniu szczegółów, jednocześnie nie unikając scen przemocy i okrucieństwa. Wydaje mi się, że wszystko opisała w wystarczającym stopniu, by zachować istotny przekaz i oddziaływać na odbiorcę. Momentami może jednak nieco zbyt pobieżnie, budząc w czytelniku niedosyt - tu mam na myśli wątki dotyczące poszczególnych bohaterów.
Z wielkim wyzwaniem, jakim jest opis sceny miłosnej, też poradziła sobie wspaniale, bez wulgarności, bez śmieszności, zmysłowo i subtelnie.
Czytając "Błękitną wstążkę" miałam poczucie, że wszystko jest odpowiednio uporządkowane,  wszystko czemuś służy, każda postać, każde wydarzenie - ma znaczenie dla fabuły. Ładnie poprowadzono motyw błękitnej wstążki, widać, że tytuł nie od parady.

Mam nadzieję, że zarówno autorka jak i redaktorka zadbały, aby wszystko się zgadzało pod względem historycznym. Nie jestem w stanie tego do końca zweryfikować, ale chociażby sądząc po przypisach, można przypuszczać, iż pisanie powieści poprzedził rzetelny research. Niestety, znalazłam coś co mi "zgrzytało", z tym, że nie chodzi o fakt historyczny, a język postaci - otóż użyto wyrażenia, które powstało znacznie później niż czas akcji powieści. Nie jest to jednak aż tak wielki mankament, by przesłonić walory tej książki, która jest naprawdę niezła, tym bardziej jak na debiut.

Wydaje mi się, że są szanse na drugi tom tej opowieści, bo autorka jakby celowo nie dopowiedziała losów niektórych postaci, a w zakończeniu mamy ewidentnie otwartą furtkę na dalsze dzieje Anny Malickiej i Horsta Kluzera.
I chyba każdy, kto przeczytał "Błękitną wstążkę" chętnie poznałby, co było dalej....