Biały oleander
Janet Fitch

"Oleandry potrafią przeżyć w każdych warunkach, wytrzymują upał, suszę, zaniedbanie, i wypuszczają tysiące woskowatych kwiatów. Więc po co im trucizna? Nie mogłyby po prostu być gorzkie? Przecież nie zjadają tego, co zabiją, jak grzechotnik. Może trucizna tkwi w glebie, może to nienawiść, chamstwo, coś, o czym nie chcemy myśleć, a oleander gromadzi tę substancję w swoich włóknach? Może nie jest źródłem trucizny, tylko jeszcze jedną jej ofiarą?" Oleander to kwiat piękny, lecz toksyczny. Ingrid - piękna poetka, artystyczna dusza, mogłoby się wydawać - kobieta z nieprzeciętną wyobraźnią i wrażliwością. Cóż, pozory mylą. Naszym oczom jawi się hipokrytka i egocentryczka, skupiona wyłącznie na własnych potrzebach - matka z mnóstwem mankamentów, aktorka teatru, jaki sobie tworzy, manipulując ludźmi i wykorzystując ich do własnych celów. Jedyne, co potrafi stworzyć swojej córce - to życie w ciągłym poczuciu winy. Książka Janet Fitch to wartościowa historia ze względu na mnogość ludzkich postaw, charakterów, zachowań, wyborów - nie zawsze dobrych - i ich konsekwencji. Wizja dna, którego dotyka Astrid (pozbawiona wsparcia, autorytetów, sensu) jest wstrząsająca. Droga na powierzchnię trudna, bolesna, aczkolwiek twórcza i sukcesywnie budująca poczucie własnej wartości. Odwrócony dekalog, wypaczony przez Ingrid obraz duchowego piękna, destrukcyjna miłość... - mocna i jednocześnie rewelacyjna lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Lęk wysokości świadczy o braku zaufania do sobie, nie masz pewności, czy nie skoczysz." Autorka bardzo wnikliwie ukazuje trudne relacje między matką a córką; sytuację, kiedy miłość łączy się z rywalizacją, kłamstwem, zazdrością; kiedy konflikt interesów całkowicie uniemożliwia porozumienie. Wstrząsająca, prawdziwa. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem zaczęłam od obejrzenia filmu...dawno temu. Znalazłam książkę w bibliotece i uznałam ,że warto spróbować. Historia fajna , ale nie podobał mi się styl pisania. Nudny, mdły i nie powiem ,że "Zjadłam" książkę... raczej długo ją "memlałam",ale skończyłam.Dodaje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak ważna jest rola matki w życiu każdego człowieka, nie trzeba pisać. A jak bardzo relacja z matką może być destrukcyjna, jeśli matka do tej roli się nie nadaje? O tym napisała Janet Fitch. Egoizm i narcyzm matki doprowadza do tego, że jej córka musi przechodzić przez życie pokonując na każdym kroku przeciwności, samotnie, w poczuciu braku zainteresowania i miłości. Jednakże mimo swojego paskudnego charakteru, matka, hipnotyzuje! Jest fascynującą postacią, która szokuje, ale wzbudza ciekawość (momentami podziw). O tym, jak ogromna jest odpowiedzialność za dziecko...O tym, jak ogromna jest miłość dziecka, bezwarunkowa i wieczna...O tym, że trudno przerwać więź z matką, choćby nie zasługiwała na to miano...O tym, jak kruche jest dziecko...O tym, że nie każdy dzieci mieć powinien! Astrid jest wychowywana przez matkę, piękną poetkę o nieco bulwersujących przekonaniach. Są nierozłączne aż do dnia, kiedy Ingrid morduje swego byłego kochanka i zostaje skazana na dożywotnie więzienie. Astrid rozpoczyna życie w Los Angeles jako jedno z tysięcy zastępczych dzieci. Żeglując po falach nowej rzeczywistości, trafia do wielu domów zastępczych, z których każdy jest osobnym wszechświatem i każdy kryje jakieś tajemnice. Po dramatycznych przeżyciach Astrid odnajduje wreszcie wewnętrzną siłę i niewzruszone przekonanie o własnej wartości. Okaleczona psychicznie i fizycznie ,wygrywa jednak walkę o swoje miejsce w świecie. Niesamowita. Poruszająca i zapadająca w pamięci. Film równie wspaniały. Kreacja Alison Lohman wyryła mi się w pamięci i szybko o niej nie zapomnę. Na prawdę godna uwagi. Jeśli ktoś nie chce czytać to może obejrzeć, gdyż film świetnie obrazuje książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)