Bez wyjścia
Lidia Tasarz;

"Czułam jedynie, że od tej chwili nic już nie będzie takie samo. Że właśnie teraz stało się coś, co zmieni całe moje dotychczasowe życie. I jak się okazało, miałam rację."

Druga odsłona serii nie zrobiła na mnie już tak dobrego wrażenia jak pierwsza ("Nić Ariadny"), która zachwyciła mnie wieloma aspektami, przykładowo intrygująco skonstruowaną fabułą, wnikliwą analizą osobowości kluczowej postaci, zajmującym odkrywaniem tajemnic przeszłości. Tym niemniej i "Bez wyjścia" jest ciekawym pomysłem na spędzenie wieczoru czytelniczego w odsłonie z dreszczykiem. Poprzednio nacisk położono na elementy thrillera psychologicznego, teraz zaś na dynamiczną akcję i efektowne wydarzenia. Mam wrażenie, że obie powieści uzupełniają się, zaś pełny obraz ich wymowy możliwy jest do poznania dopiero po zaznajomieniu się z oboma tomami serii, zwłaszcza drugi straciłby dużo bez znajomości pierwszego.

Już w pierwszym rozdziale książki autorka stawia na mocne uderzenia, natychmiast wciągnięci jesteśmy w wir podstępu i manipulacji, zaś kolejne strony upewniają nas, że trafiliśmy do świata, w którym kłamstwa i pozory są na porządku dziennym. Sporo niebezpiecznych sytuacji, zagadkowych śledztw, zaskakujących uprowadzeń, wszystko podszyte terrorystycznym klimatem i nielegalnymi działaniami. Ponownie udało się umiejętnie rozłożyć napięcie w powieści, lecz tym razem zabrakło mi głębi, która tak oczarowała mnie poprzednio. Natomiast wszystkie wątki zgrabnie połączono prowadząc ku atrakcyjnemu zakończeniu.

Liczyłam na kontynuację frapującego zagłębiania się w osobowość kluczowej postaci, ale przeznaczono na to mało miejsca. Za to sympatycznie wpleciono romantyczne nuty, będące potwierdzeniem, że w każdy momencie życia miłość potrafi uskrzydlać, dodawać odwagi, prowadzić ku zrozumieniu. Narracja prowadzona z dwóch perspektyw, Agaty i Konrada, przy czym kobiece wydanie bardziej mnie do siebie przekonało, zaś męskie pełniło rolę uzupełniającą. Książka może okazać się przyjemną propozycją na reset po ciężkim dniu pracy, chwilowym oderwaniem myśli od nękających problemów, czy zwykłym wypełnieniem czasu w towarzystwie dających się lubić postaci, agentów zaangażowanych w niełatwą misję.

bookendorfina.pl

Zmiana planów? Co to oznacza? Wracam do gry? (s. 25)

Agata powoli dochodzi do siebie u dziadków. Amnezja minęła, lecz od poważnego urazu głowy kobiety minęło dopiero kilka tygodni i skutki urazu dają o sobie znać w dość nieprzyjemny sposób. Irytuje ją to i męczy, ale do lekarza nie idzie. Lekceważy sytuację, choć wie, że naraża siebie i innych na niebezpieczeństwo. Kobieta maskuje się przed bliskimi. Powrót do zdrowia trwa dłużej, niżby sobie tego życzyła, dlatego z uporem walczy ze swoimi słabościami, a że jest ambitna…

Pewnego dnia przyjeżdża po nią Konrad i zabiera do domu swoich rodziców. Tam oboje zaczynają ćwiczyć i przygotowywać się do powrotu do pracy. Jednak wokół kobiety zaczynają się dziać dziwne rzeczy. W nocy dzwoni do niej tajemniczy człowiek z obcym akcentem i twierdzi, że jest bratem jej nieżyjącego ojca, który do tej pory był jedynakiem. Potem pojawia się kobieta łudząco do niej podobna. I jeszcze ten telefon nad ranem wzywający agentkę do centrali. Agata po cichu opuszcza dom. Rano Konrad odkrywa jej nieobecność i zaczyna szukać. Okazuje się, że nie było żadnego wezwania, zaś po Agacie ni widu, ni słychu…

– Stąd nie ma wyjścia.

– Musi być. Daj mi tylko pomyśleć. (s. 150)

Wydarzenia nabierają tempa, a krąg tajemniczości stale się powiększa, bo trudno rozwikłać zagadkę. Ktoś skutecznie pokrzyżował jej plany powrotu do pracy. W obcym miejscu spada na nią lawina ciosów i informacji, które musi błyskawicznie przyswoić i przeanalizować. Działa na miarę swoich możliwości, okoliczności i otoczenia. Twarda babka, inteligentna i świetnie wyszkolona, nawet będąc w sytuacji bez wyjścia, nie poddaje się i szuka możliwości ucieczki. Tylko co zrobić, gdy takiej możliwości naprawdę nie ma? I wtedy warto znać przysłowie chińskie: „Z dwóch możliwości z prądem czy pod prąd, jest jeszcze trzecie wyjście – na brzeg”.

Przez wiele miesięcy żyłam jedynie myślą o zemście na Nowackim, wszystko temu podporządkowałam. (s. 18)

Akcja powieści zaczęła się od porwania Agaty przez wuja Michała. Kobieta opowiada o wydarzeniach sprzed lat ze swojej perspektywy, ujawnia uczucia i myśli, dlaczego chciała się zemścić i w jaki sposób, oraz jak trafiła do centrali. Jednak wspomnienia odchodzą na bok i zaczyna się nowe życie po odzyskaniu pamięci i tożsamości. Agata bierze czynny udział w sprawie grupy przestępczej – Organizacja X Przezroczyści. Jest niebezpiecznie, ale to późniejsze wydarzenia budzą większą grozę i przyśpieszają oddech, podnoszą adrenalinę. W pewnym momencie jest tragicznie. Bez wyjścia…

Co tu robisz? Co ja tu robię? I czemu jesteś do mnie podobna? (s. 188)

Nić Ariadny, pierwszy tom serii, wywarł na mnie duże wrażenie, a silna bohaterka poruszająca się po omacku w otaczającym ją świecie zapadła w pamięć. Doczekałam się kontynuacji, która mnie trochę rozczarowała. Książka o niewielkiej objętości (190 stron) już choćby z tego powodu nie daje możliwości rozwinięcia akcji. W trakcie czytania odniosłam wrażenie, że wszystko jest zbyt zwięzłe, zwłaszcza tytułowa sytuacja bez wyjścia. Zdecydowanie można by było rozszerzyć wiele wątków, uszczegółowić je, np.: działanie organizacji przestępczej, pracy Serafina, działania centrali w poszukiwaniu ich agentki, końcowe wydarzenia, pogłębić postać brata ojca Agaty, dodać przesłuchania przestępców. Po prostu czuję niedosyt w związku z akcją powieści. Autorka wymyśliła interesującą fabułę, lecz nie w pełni moim zdaniem ją rozwinęła, zabrakło mi głębi, za to stan emocjonalny Agaty i jej walka ze słabościami i ograniczeniami zostały dobrze ukazane.

W drugiej części powieści narrację dwukrotnie przejmuje Konrad w celu uzupełnienia wydarzeń. Przy okazji ujawnia on swoje myśli, rozterki, uczucia. Przedstawia zdarzenia, o których czytelnik nie dowie się od Agaty. Trochę mi się one czasowo rozjechały, jakby nie w tym momencie je wstawiono. Lepsze by były krótsze wstawki, za to częstsze. Przydałoby się więcej dialogów dla dynamizacji akcji.

I jeśli mi tylko pozwolisz, będę przy tobie zawsze… (s. 30)

Gdy Agata zniknęła, Konrad prawie oszalał ze strachu. Już raz go śmiertelnie wystraszyła. Teraz czuć buzujące w nim emocje, widać gorącą głowę, a wszystko dlatego, że autorka subtelnie wplotła do powieści wątek miłosny między dwojgiem agentów. Romantyczne nuty mogą się pojawić niespodziewanie wszędzie i u każdego. To Konrad wysyła do Agaty miłosne sygnały, daje jej do zrozumienia, że ich przyjaźń zamieniłby w inną relację, lecz ona nie chce wyjść ze swojej emocjonalnej skorupy. Racjonalność w przypadku miłości za bardzo nie ma racji bytu, a jak do tego ma się wyszkolenie agenta w sytuacji zagrożenia? Przekonajcie się sami.

Bez wyjścia to dobra kontynuacja Nici Ariadny, w której sensacja i kryminał łączą się z thrillerem psychologicznym, a całość okrasza wątek miłosny. Napięcie stopniowo rośnie, by w zaskakującym finale znaleźć ujście. Powieść na jeden obfitujący w emocje wieczór z dynamiczną akcją, efektownymi zdarzeniami, pytaniami bez odpowiedzi, agentami zaangażowanymi w pracę i znanymi bohaterami, dająca nadzieję na wyjście z każdej beznadziejnej sytuacji.