(Bez)silna opiekunka, czyli polsko-niemiecka (bez)nadzieja
Barbara Bereżańska

Po tę książkę sięgnęłam z ogromną ciekawością. Interesowało mnie jak wygląda praca opiekunki do osób starszych zwłaszcza, że znam parę osób, które zajmują się osobami starszymi, może nie tak jak tutaj autorka, że mieszka u podopiecznych, ale mniej więcej o to samo chodzi. 

Autorka ukazuje nam świat, swój świat, w którym nie zawsze jest traktowana z szacunkiem. Wiele jest takich sytuacji, w których wymagają od niej czegoś, czego ona nie powinna, a wręcz nie może robić np. podawanie leków. Wiadomo, że to by było wygodniej dla rodziny, nawet dla samych podopiecznych gdyby to właśnie opiekunka wydawała lekarstwa, jednak nie mając wykształcenia medycznego nie ma prawa tego robić, bo gdyby podała leki nie tak jak trzeba to ona miałby na sumieniu czyjeś życie. 

Autorka poprzez tą książkę chciała nam pokazać jak trudne jest życie polskiej opiekunki w Niemczech. Już samo to, że trzeba się zajmować starszą schorowaną osobą jest trudne. Ile trzeba mieć cierpliwości do takich osób, czasem do swoich najbliższych nie ma się tyle siły a co dopiero do obcej osoby. 

W książce pokazany jest również rzeczywistość dotycząca współpracy z agencjami. To, że nie raz pracując w tym zawodzie trzeba się upominać o swoje. A każde przewinienie grozi ogromnymi karami pieniężnymi. Czasem bywa, że warunki mieszkaniowe i żywieniowe, pozostawiają wiele do życzenia. 

Jednak nie wiem jaką sytuacje ma autorka, ale skoro to jest taka zła praca to czemu jej nie zmieni? Nie chce nikogo oceniać bo to nie o to chodzi, ale znając język niemiecki na pewno z łatwością znalazłaby się „lepsza” praca. 

Dużym zaskoczeniem była dla mnie cena książki. Kosztuje ona nie całe 60 zł, co moim zdaniem jest zdecydowanie za wysoką ceną za taką książkę. Okładka jest zwykła, bez skrzydełek, co zapewne spowoduje, iż się szybko rogi pozaginają. Nie raz widziałam książki w twardej oprawie o wiele tańsze. 

Czy tego spodziewałam się po tej książce? Po części tak, a po części nie. Myślałam ze przeczytam tu też o jakiś zabawnych sytuacjach, a znalazłam same negatywne strony tego zawodu. Jednak nie twierdzę, że książka jest zła, bo czytało się ją przyjemnie i szybko. Byłam naprawdę ciekawa losów głównej bohaterki i jej podopiecznych. Tak wiec książkę polecam, aczkolwiek musicie się nastawić, że przeczytacie tylko i wyłącznie o trudnościach tego zawodu. 

Nieco pesymistyczna, a jednocześnie pokazująca rzeczywistość osób w wieku senioralnym i ich opiekunów. Problemy, których nierzadko doświadczają ze względu na niezrozumienie, zachłanność, niefrasobliwość innych. Czasem bliskich osób, czasem pracowników/koordynatorów w firmach zatrudniających opiekunki. Szkoda, że wciąż pieniądz, pozorne poczucie władzy przesłaniają niektórym drugiego człowieka. Pozostaje życzyć im, aby ich starość była lepsza oraz aby lepiej ich traktowano, niż oni traktują krewnych/podopiecznych/pracowników.

Dostępny bedzie również e-book. 
Jako autorka książki jestem w niej zakochana. To taki mój publiczny pamiętnik. Wydawałoby się, że życie opiekunki jest nudne. Pełne moczu, pampersów i na tym koniec wrażeń. Tymczasem praca w opiece to huśtawka emocji, powtarzające się problemy, które nigdy nie powinny mieć miejsca, dylematy, rozterki i ucieczki. Ucieczki to coś, co po latach wychodzi mi chyba najlepiej. Pisząc książkę, zastanawiałam się, czy niektórych konfliktów nie można było rozwiązać inaczej. Uciekając, byłam pewna, że to jedyna słuszna decyzja. Przed jakimi wyzwaniami stoi polska opiekunka osób starszych w Niemczech, na czyją pomoc może liczyć, kto w trudnych sytuacjach naciska na nią, zamiast jej pomóc, jakim problemom można w łatwy sposób zapobiec, dlaczego nikomu na tym nie zależy? Na te pytania będziecie mogli sami sobie odpowiedzieć po przeczytaniu książki. Książki, która tym razem mówi nie tylko o mnie. To książka o mnie i o ludziach, których spotkałam na swojej drodze, o nadziei i beznadziei, sile i bezsilności, walce i kapitulacji, życiu i wegetacji po dwóch stronach. Starzy, schorowani Niemcy i polscy opiekunowie to takie piłeczki porozsypywane na boisku, którego granicę wyznaczają geograficzne granice Niemiec. Kto jest graczem? Czy gra umiejętnie? Czy w grze obowiązują jakiekolwiek reguły? Co jest nagrodą zwycięzcy? Czy prócz pieniędzy liczy się cokolwiek innego? Która drużyna strzela sobie samobója? Mam specyficzne poczucie humoru. Mam nadzieję, że nie raz się ze mną zaśmiejecie. Śmiech to najlepsze lekarstwo, by przetrwać, zdobyć do wszystkiego dystans i móc żyć dalej.