Balet, który niszczy. Traumatyczne historie ze szkół baletowych
Monika Sławecka

Balet, który niszczy.

Dziś chcę napisać o książce Moniki Sławeckiej, Balet, który niszczy. Taniec, który był pasją i przyjemnością, stał się udręką, katorgą i niebywałym upokorzeniem. Wstrząsające jest to, co się dzieje w tych szkołach: mores, zawiść, niekompetencje wychowawcze pedagogów, przemoc.

Publikacja jest zapisem rozmów z absolwentkami tej skostniałej placówki, wymagającej natychmiastowej naprawy.

Zanim omówię szczegółowo tę pracę, odwołam się do historii. Kolebką baletu są Włochy, wśród najważniejszych przedstawicieli można wskazać: Domenica di Piacenza oraz jego uczniów. We Francji rozpropagowała go Katarzyna Medycejska, wystawiane z jej pomysłu w 1581 roku Balet comique de la Reyne (Komiczny Balet Królowej). Na przestrzeni XVI i XVII wieku balet przekształcił się w widowisko o mitologicznej treści. W 1661 roku Ludwik XIV powołał do życia Narodową Akademię Muzyki i Tańca. Odłączenie się tańca od opery nastąpiło z inicjatywy Jeana G. Noverre' a, który w drugiej połowie XVIII wieku stworzył balet z akcją. Inni promotorzy włoscy uformowali podstawy stylu romantycznego.

W XVI wieku balet przywędrował do Polski za sprawą królowej Bony, która na Wawelu organizowała spektakle. Lecz to dopiero wiek XVIII przyniósł renomę. Donatorami baletu zostali najwięksi możnowładcy i arystokraci.

W drugiej połowie XIX wieku nowym ośrodkiem baletu stała się Rosja. Niejaki Marius Petipa stworzył nowy gatunek, bardziej klasyczny z muzyką Piotra Czajkowskiego. Wśród XX-wiecznych reformatorów baletu wymienia się: Isadorę Duncan, Michaiła Fokina.

Z jakimi cechami charakteru kojarzy nam się osoba pobierająca lekcje w szkole baletowej? Z uporem, ambicją, samozaparciem, pracowitością i odpornością psychiczną. Jest różnie, wystarczy zapoznać się z rozmówczyniami Moniki Sławeckiej. Do tego dochodzą zmagania z własnymi słabościami, przezwyciężanie własnych ograniczeń. Jeszcze dyscyplina, karność i bezwzględne posłuszeństwo wobec surowych i niekiedy despotycznych nauczycieli.

Autorka jest autorką kilku prac poświęconych poruszających kluczowe kwestie społeczne, np. alkoholizm kobiet. Tym razem na warsztat wzięła szkoły baletowe i przyjrzała się temu jak wygląda ich funkcjonowanie od podszewki. Wnioski szokują.

Dziennikarka przeprowadziła 20 rozmów z byłymi uczennicami tej szkoły. Wszystkie mówią o sukcesie okupionym tytaniczną  pracą oraz poniżaniu i dręczeniu przez tych, którzy powinni uczyć i wychowywać: Pani dyrektor wyrywała dziewczynkom kanapki, bo były zbyt kaloryczne (..). Jedna z koleżanek ważyła 35 kg i trafiła do szpitala. Była w stanie agonalnym.

Oczywiście rozważania mogłyby zostać lepiej dopracowane, a historia baletu pogłębiona. Ale i tak warto je przeczytać.

Taniec subtelny delikatny wyrażający emocje taki właśnie powinien być balet Dziewczynki jak i chłopcy zaczynający od najmłodszych lat gdzie szkoła stała się ich domem mordercze treningi i surowi nauczyciele stosując przemoc obrzucając ich epitetami wytykając wady i najmniejsze błędy spowodowało że to już nie byla  pasja ani przyjemność tylko ból i łzy inne rezygnowały jeszcze inne wytrzymały i ukończyły szkole jedno jest pewne wszystkie mają blizny na duszy i traumę gdzie w skrajnych sytuacjach kończyło się to samobojstwem tak właśnie wyglądają prestiżowe szkoły tańca 

Kolejna książka Autorstwa Pani Moniki Sławeckiej jest dziełem godnym przeczytania .Mówiąc o moich odczuciach byłam.zaskoczona po prostu spodziewałam się czegoś więcej mimo wszystko interesującą ze względu na bardzo delikatny temat jakim jest taniec subtelny ,wrażliwy ponieważ taki powinien być Balet w wyobraźni mamy przed oczami baletki spokój i piękne przedstawiania w rzeczywistości są mordercze treningi od najmłodszych lat nauczyciele stosujący przemoc fizyczną i psychiczną 

Wstrząsający reportaż o sytuacji w polskich szkołach baletowych, które mają wiele wspólnego z rosyjskimi: ten sam sposób podejścia do uczniów. Miałam kiedyś zajęcia z Rosjanką z tańca klasycznego: kiedy opadały ręcę ze zmęczenia, pani mówiła: Trzymać pozycję! Rosyjskim dzieciom jeszcze krzesełka wieszali! I jestem skłonna uwierzyć, że to była prawda. Dobrze, że ktoś miał odwagę poruszyć ten temat.