Anastazja - t. 2. Dzwoniące cedry
Megre Władimir

Drugi to Anastazji może nie pochłoną mnie tak jak pierwszy przy, którym naprawdę poczułam się lepiej. Jednak jest znakomitym dopełnieniem całości i z pewnością sięgnę też po dalsze części. W to co jest napisane można wierzyć lub nie, jednak dopiero jak damy od siebie minimum wiary naprawdę poczujemy tę książkę.

Władimir Megre autor i zarazem bohater książki zapoznał nas z kobietą, którą poznał w dzikiej tajdze. Anastazja przekazała mu wiele prawd o świecie, zaskoczyła swoim zachowaniem i umiejętnościami. Zleciła mu też napisanie książek, w których przekaże zdobytą mądrość ludziom. Istnieje kult Anastazji, który żyje według jej praw. Nie trzeba popadać w fanatyzm warto się jednak zapoznać z wartościami, które przekazuje nam ta niezwykła kobieta.

Stosowanie się do jej porad pozwala nam bardziej optymistycznie podejść do życia, brać z niego to co najcenniejsze nie przejmując się tym co tak naprawdę nie ma dużego znaczenia a ciągle włada naszym umysłem. Świat na pewno byłby piękniejszy gdyby choć częściowo to do nas dotarło.

Najcenniejsze rzeczy są w pierwszej części. „Dzwoniące cedry” natomiast dodają trochę więcej wiarygodności całej serii. Poznajemy dokładniej życie Władimira. Zagłębimy się w etapy powstawiania książki. Przyjrzymy się jakim człowiekiem był autor i w jaki sposób prowadził biznes. W jego wypowiedziach widać całkowitą szczerość, której nie raz się wstydzi i bywa osądzany za niektóre poglądy. Jednak wyzbywa się próżności i odkrywa się przed czytelnikami na prośbę Anastazji. Dowiadujemy się o jego mniej lub bardziej istotnych problemach.

W książce próbujemy odkryć istotę Anastazji. Czy jest ona boginią czy zwykłym człowiekiem, a co za tym idzie czy inni ludzie również mogą posiąść takie zdolności jak ona. Poznaliśmy niezwykłe moce dziewczyny, ale także widzimy jak spełnia swoje przyziemne marzenie o macierzyństwie. Przy okazji tez pokarze nam co matka może uczynić dla swojego maleństwa. W jaki sposób może przekazać mu najważniejszą wiedzę.

Chwilami cofamy się w czasie, bo autor wraca do dialogów z Anastazją które nie powiły się w pierwszej części a uznał je również za ważne. Dowiadujemy się także co nie o dzieciństwie Anastazji. Jak przeżyła śmierć matki, w jaki sposób kontaktuje się z Bogiem. Choć opowieści te wydaja się bajkowe mogą dużo wnieść do życia zwykłego człowieka, który nie potrafi się pogodzić ze złem tego świata i odnaleźć prawdziwe dobro.

Poznamy kilka ciekawostek między innymi skąd się wzięła sygnaturka na okładkach książek. Postacie które w życiu Megre odegrały duża rolę. Wpłynęły na jego duchowość choć w nie tak dużym stopniu jak Anastazja. Miejsca obdarzone niezwykłymi mocami, święte punkty na które nie zwracamy większej uwagi a przygotowujemy je tylko pod turystów.

Skupimy się na rodzinie, miłości, a także ogrodnikach i tym w jaki sposób oni mogą zbawiać świat. Porady jak wyleczyć każdą chorobę, jak dbać o siebie i bliskich jak ważny jest kontakt z naturą. Nie trzeba wierzyć we wszystko. To już pozostawiam czytelnikowi. Nie zapominajmy jednak jak ważna jest siła psychiki. jeśli zapewnimy sobie pokój ducha, zdrową żywność i kontakt z naturą w czystym środowisku to ja naprawdę wierzę, że jesteśmy w stanie pokonać każdą chorobę. Mogłabym tu nanosić życiowe przykłady.

Książka pewnie nie trafi do wszystkich. Dzwoniące cedry z całą pewnością polecam wszystkim, który pokochali Anastazję. Warto się zagłębić w jej filozofie dokładniej.

Pierwszy tom cyklu „Dzwoniące Cedry Rosji” był dla mnie totalnym nieporozumieniem. Więc dlaczego sięgnęłam po kolejny? Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Może dlatego, że jestem uparta... A może dlatego, że ciotka poprosiła mnie bym się nie poddawała i dała kolejną szansę...A może to wpływ Anastazji?

Drugi tom opowiada o perypetiach Władimira po powrocie z tajgi. O tym co się z nim działo, gdy próbował spełnić życzenie Anastazji. Stanął na progu bankructwa, w sumie to tak naprawdę dotknął dna. Ale to dlatego, że chciał zrobić wszystko po swojemu. A jednak znalazł słuchaczy i naśladowców. A gdy zaczął stosować się do życzeń dziewczyny, wszystko się zmieniło.

Drugi tom czytało się mi o niebo lepiej niż pierwszy. Może to dlatego, że przyzwyczaiłam się do stylu pisania autora. A może dlatego, że teraz było mniej filozoficznych rozważań, których normalnie nie trawię? W każdym razie przebrnęłam przez ten tom niemal bezboleśnie. Na domiar tego, zaczęłam zastanawiać się nad pewnymi rzeczami i doszłam do wniosku, że to co mówi Anastazja znajduje odbicie w tym, co dzieje się i teraz. Wierzyc, nie wierzyć?

Nadal jestem mocno sceptycznie nastawiona do tego wszystkiego ale niemal odruchowo sięgnęłam po kolejny tom, ciekawa dalszych losów Władimira i tego, co przekaże piękna dziewczyna z tajgi.