A ja nie chcę być księżniczką
Grzegorz Kasdepke

"Opowieść ta, pięknie zilustrowana przez Emilię Dziubak, uczy dziecko tego, iż warto w życiu poszukiwać własnego ,,ja". Nie trzeba godzić się na z góry przyjęte role - bo to przecież od nas zależy, kim w życiu będziemy. Zwraca również uwagę na to, iż ważniejsza od urody jest mądrość. Piękno z czasem przemija, a wiedza, którą zdobędziemy, pozostanie z nami na zawsze." Cała recenzja na moim blogu. Zapraszam: http://magicznyswiatksiazki.pl/a-ja-nie-chce-byc-ksiezniczka-grzegorz-kasdepke/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Małe dziewczynki, te duże z pewnością też, chcą być księżniczkami. Choć przez chwilę, w zabawie. Jednak okazuje się, że są wyjątki od reguły. I taki wyjątek opisał Grzegorz Kasdepke w swej najnowszej książce dla dzieci A ja nie chcę być księżniczką. Co ciekawe pomysł jest z życia wzięty - naprawdę pewna dziewczynka była przekonana, że nie jest wystarczająco piękna, by być księżniczką. I dlatego grała rolę smoka... Ale o tym więcej w posłowiu. Mała Marysia mieszka z rodzicami i dziadkami. To ona jest reżyserem zabaw i głównym bohaterem, czyli... smokiem! Smokiem Marysią. Bo smoki są mądre, a księżniczki tylko śliczne. Dziewczynka wyznaczyła role dla dorosłych - księżniczki, rycerza w zbroi, kościotrupów. Jej tato się martwi, by córka-smok nie zrobiła sobie krzywdy, gryząc zbroję rycerza, mama jest śmiertelnie znudzona, babcia oburzona, tylko dziadek się cieszy i bawi z wnuczką w najlepsze, bo od dawna miał pewne podejrzenia. I tak dzień za dniem trwa zabawa. Aż w końcu Marysia stwierdziła, że wyładniała i może być... Tego nie zdradzę! Następuje kompletne odwrócenie ról. Ta krótka historyjka o dziewczynce nie wierzącej w swoją urodę zauroczy każdego. Spostrzegawczość dziecka i jego mądrość ukazują się tu w pełni. Znajomość trudnych słów zadziwia dorosłych, tak jak i pomysłowość dziecka oraz argumentacja. Nawet małe dzieci wiedzą, że lepiej być mądrym niż pięknym, jednak najlepiej być sobą. I nieważne, co myśli o nas otoczenie, czego chcą inni. Najważniejsi jesteśmy my i nasze pragnienia, o ile nie robią one krzywdy innym. Sprawiajmy sobie radość! Szukajmy własnej tożsamości. I tu też ważne nauki dla rodziców, ale to niech oni sami odkryją. Mało słów, a tak wiele życiowej mądrości w tej wielkiej gabarytowo książce (większa niż A4). Książka jest bardzo starannie wydana - twarda okładka, dobry papier, przejrzysty druk i dużo ilustracji. W krótkich i prostych zdaniach zrozumiałych dla najmłodszych czytelników (0-6 lat) autor w zabawny sposób i poprzez zabawę przekazuje dzieciom najważniejsze prawdy o człowieku. Trochę mniej podobały mi się ilustracje. Są ponure, matowe, brak im ciepłych, żywych kolorów, brak im życia. Nie wiem, czy tonacja kolorystyczna wybrana przez ilustratorkę Emilię Dziubak miała oddać brak urody Marysi i straszliwość smoka. Ale kreska i pomysłowe ujęcia poszczególnych scen to rekompensują. A ja nie chcę być księżniczką to ciepła i dowcipna historyjka dla dzieci (dla dorosłych zresztą też) z zaskakującym zakończeniem. Grzegorz Kasdepke świat dziecka przedstawił dorosłym i dał im do myślenia!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Historia małej dziewczynki, która tak bardzo nie chce zostać księżniczką daje nam tu wyraźne przesłanie, że zawsze warto być sobą. Nie ważne co pomyślą inni, czego oczekuje od nas otoczenie. Najważniejsze jest to czego pragniemy i jeśli tylko nasze marzenia nie krzywdzą nikogo dookoła - róbmy to co sprawia nam radość! Ale to oczywiście głównie nauka dla naszych dzieci. A co my powinniśmy wiedzieć po przeczytaniu tej lektury? Dorośli powinni nauczyć się, że powinniśmy akceptować nasze dzieci takie jakie są i nie zwracać uwagi na nic innego. Nie ważne, że czasem są inne, że mają odmienne zainteresowania, zwyczaje itp. Jeśli zachowanie naszego dziecka nie robi nikomu nic złego, to niech sobie ludzie mówią co chcą. Najważniejsze jest to, by nasze pociechy były szczęśliwe :) Ta książeczka jest naprawdę fantastyczna. Z przyjemnością przeczytałam ją moim dziewczynkom i jeśli tylko nadarzy się okazja - chętnie do niej wrócę. Bo jest mądra, fajna, wesoła i ciekawa. Bo jest taka jaka być powinna. I naprawdę bardzo się cieszę, że trafiła właśnie do nas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Małe dziewczynki mają proste marzenia dotyczące swojej przyszłości. Chcą zostać lekarzami, nauczycielkami, aktorkami czy balerinami. Na przykładzie własnej córki wiem, że niektóre panienki mają dosyć abstrakcyjne - oczywiście dla nas, dorosłych - wizje a mianowicie, chcą zostać księżniczką. Diadem, bransoletki, pierścienie, długie kolczyki, buty na obcasie i piękne suknie to idealny wygląd dla młodej damy. Ale jednak nie każda o tym marzy. Naprawdę? Oto dowód. Marysia jest jedynaczką, mieszka z rodzicami i dziadkami, jednak jej marzenia wykraczają poza pewne ramy przyjęte w jej grupie wiekowej. Dziewczynka bowiem, kiedy nadchodzi czas zabawy z rodziną, zapytana kim chce być stwierdza, że smokiem! Ostrzega mamę, że ją zje a kosteczki wypluje na dywan. Mimo przestróg taty, że może pokaleczyć język o metalowe zbroje, stwierdza, że zje też rycerzy. Rozmowa z babcią wcale nie wygląda lepiej, ponieważ Marysia-smok mówi, że będzie ziała ogniem i nie zje deseru. I tylko jeden dziadek nie jest zdziwiony zapędami wnuczki. Miał przeczucia już od momentu, kiedy musiał Marysi zmienić po raz pierwszy pieluchę... hihi Rodzina dziewczynki zaczyna zabawę w teatr i to najmłodsza ze wszystkich aktorka, rozdaje role. Tata będzie rycerzem w zbroi, mama księżniczką uwięzioną przez smoka a dziadek i babcia kościotrupami. Ale jak to? Otóż Marysia jest przecież smokiem i dawno temu zjadła dziadków a kosteczki wypluła na dywan. Dzięki tak wyśmienitej roli (leżenie na dywanie) dziadek mógł sobie bezkarnie pospać :) Kilkukrotna zabawa zawsze kończyła się tak samo: znudzona księżniczka siedziała na fotelu a smok zjadał rycerza. Kościotrupy oczywiście leżały na dywanie... Jako pierwsza miała dosyć zabawy babcia, która nie mogła pojąć, że koniec nastąpi dopiero wtedy, gdy jakiś rycerz pokona smoka. A gdy zapytała dziadka dlaczego Marysia nie chce być księżniczką, dowiedziała się że wnuczka twierdzi, że jest za ....brzydka! Marysia jest za to mądra, uwielbia rozkazywać i zna trudne słowa. Powyższa zabawa była hitem przez kilka kolejnych dni (znając dzieci, skoro mam jedno w domu stwierdzam, że jest to możliwe, że świetna zabawa, może trwać i trwać...). Piątego dnia nastąpiła zmiana w planach dziewczynki. Stwierdziła bowiem, stojąc przed lustrem, że wyładniała i ... nie może być smokiem. I kiedy babcia się ucieszyła, że oto wnuczka wreszcie będzie księżniczką, Marysia obwieściła, że będzie ... basztą :) Jakie tym razem role przypadną poszczególnym członkom rodziny? I jak zakończy się wspólna zabawa? Rozmowy dziadków-kościotrupów mnie rozweselały, rządząca wszystkimi rezolutna Marysia-smok doprowadzała do łez (też ze śmiechu), choć role dziadka i babci w drugim "rozdaniu" ról też niczego sobie hihi Jeśli chcecie pośmiać się i poznać co może siedzieć w umyśle kilkuletniej dziewczynki z ogromną wyobraźnią to zachęcam do lektury. Ja bawiłam się świetnie, a moja córa nie potrafiła zrozumieć, dlaczego jakaś dziewczynka może nie chcieć być piękną księżniczką... Ilustracje nie mienią się wszystkimi barwami tęczy, są stonowane, ale doskonale oddają całą historię o smoku. Są duże, wyraźne i bardzo dobrze pozwalają młodszym dzieciom zrozumieć kto jest kim w odgrywanym przedstawieniu teatralnym. Jest to przy okazji fajny pomysł na domową zabawę z dzieckiem, choć może niekoniecznie w roli smoka? Ale kto wie, co pociechom przyjdzie do głowy. Mnie w każdym razie było bardzo miło poznać pięknego smoka - Marysię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)