Грани (Granice)
Aleksandra Ruda

Najlepsza część z dotychczasowych! Od samego początku coś się działo. Miłą odmianą było to, że tym razem to Ola wyruszyła ratować ukochanego, a nie odwrotnie (oczywiście do czasu... ;)). Bardzo podobał mi się też wątek Sukin Kota i Joszki - no po prostu rewelacja! Aż się boję myśleć co Ola i Otto znowu narozrabiają w czwartej części... Jedyną rzeczą, do której mogę się przyczepić są ramy czasowe. Tu czytamy o jednym wydarzeniu, a na następnej stronie okazuje się, że jest już rok później. Teraz zaczynam się zastanawiać ile lat z życia tych bohaterów, autorka przedstawiła tylko w tych 3 książkach?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

67. Z przyjemnością, po niezbyt długich poszukiwaniach internetowych, dowiedziałam się, że nie jestem jedyną entuzjastką opowiadań Aleksandry Rudej. Co więcej, wśród całkiem sporej grupy jej fanów, znalazłam bardzo utalentowane osoby, które nie mogąc doczekać się tłumaczenia kolejnej części, za tworzenie wersji polskiej zabrały się same. Poziom językowy ich pracy nie odbiegał za bardzo od radosnej twórczości Moniki Jasudowicz, mimo że tłumaczeniem zajęły się głównie osoby uczące się i studiujące. Prawdopodobnie był to jeden z tych momentów, w których pasja pomaga przekroczyć każdą ,,Granicę". Ogólnie rzecz ujmując, trzecia część cyklu ,,Ola i Otto" była tomem pełnym zmian. Nie tylko polska wersja powstała przy udziale innych ludzi, ale i sama autorka pokierowała serię na nowe tory. Między innymi pokazała nieznane oblicze głównej bohaterki, pełne bezczelności, pewności siebie i wewnętrznej siły. Dziewczyna z nieśmiałej panienki i brzydkiego kaczątka wyrosła na radzącą sobie w każdej sytuacji kobietę, zachowując przy tym pełną gamę swoich wad. Moim zdaniem, taki rozwój osobowości to coś, dla książek fantasy, zupełnie niecodziennego. W końcowym stadium czytelnik nie otrzymuje, jak to zazwyczaj bywa, wspaniałej, prezentującej światu ogromny wachlarz zalet postaci. Nie, Ola przez cały cykl pozostaje sobą, czyli irytującą, płaczliwą, zachłanną osóbką, której niewielu chciałoby się narazić. Taka koncepcja, to zdecydowanie duży plus całego cyklu. Ponadto przerysowanie wszelkich kobiecych bolączek i przywar sprawia, że czytelniczki mają okazję pośmiać się same z siebie, co jest zajęciem zdrowym i pozytywnie wpływającym na nabieranie właściwego dystansu do swojej osobowości. (Niech ta, która nigdy nie zachowała się irracjonalnie, pierwsza rzuci kamieniem.) Jednak z przykrością muszę przyznać, że nie wszystkie zmiany były pozytywne. Stworzenie ciągnącej się przez kilka rozdziałów opowieści to zabieg raczej niezbyt udany. Podczas gdy pierwsza cześć książki, składająca się z krótkich historyjek, utrzymuje poziom prezentowany w poprzednich tomach, to druga wydaje się być odrobinę wymuszona. Akcja jest jakby ,,rozdmuchana", żart zdaje się nieco przygasać w natłoku akcji, a osobowości postaci momentami zdecydowanie rozmijają się z ich poczynaniami. Na szczęście zakończenie rozdziału i zaskakujący rozwój wątku religijnego rekompensują wcześniejsze niedociągnięcia. Wierzenia, to element powieści, na który warto zwrócić szczególną uwagę. Wprowadzone niemalże mimochodem, ot tak - niewielki dodatek, potrafią nagle stać się niesamowitą kreacją potwora z piekła rodem, takiego jak Sukinkot czy Joszka. Pojawiają się też okazjonalne przejawy sił wyższych, na przykład spełniająca drobne życzenia Pani Sukcesu lub podgrzewające wodę w rurach, wiecznie spragnione wolności demony ognia. W twórczości Aleksandry Rudej bóstwa są aktywnie uczestniczącymi w akcji postaciami, o własnych charakterach i celach, stworzonymi perfekcyjnie, jak na specjalistkę od spraw religii przystało. Podsumowując, książka ,,Granice" to zabawna i pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji kontynuacja cyklu ,,Ola i Otto". Minimalnie słabsza od pierwszych dwóch części, jednak wciąż zdecydowanie warta przeczytania. Polecam! "-Łatwo ci mówić - poskarżyłam się.- To nie twój mąż zaginął! -Mam nadzieję - mruknął półkrasnolud.- Że nie dożyję tego momentu, kiedy będę miał męża. "

(Kliknij aby rozwinąć opinię)