Wygraj książkę "Widok z góry"

Autor niniejszego zbiorku jest niepełnosprawnym ruchowo człowiekiem. Żyje najlepiej, jak potrafi. Z jego opowiadań emanuje normalność, choć historie te nie są radosne, ale i nie przygnębiające.

 

Oto Misiu czy Krzysiu, osierocony przez ojca jedynak, który wizytuje placówki zwane sanatoriami. Mamy lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte XX wieku. Wszystko wtedy się „załatwiało”, nic nie było normalnie dostępne. Dla Misia czy Krzysia całym światem są sanatoryjne sale, pełne niepełnosprawnych, przygodnie poznanych ludzi, mniej lub bardziej poszkodowanych przez los, kuśtykających, kiwających się, ale i wspierających nawzajem. Gdy Adasiowi zachciało się pić w nocy, to Misiu bierze swoje kule i rusza w mozolną drogę do dyżurki pielęgniarek, odległej od ich sali o cały bezlik korytarzy i - o, zgrozo - schodów. W końcu osiąga ten cel, ale nie obywa się bez wypadku i guza na głowie. Dla Adasia Misiu jest bohaterem.

 

Misiu czy Krzysiu poznaje wielu ludzi, ale nie ma przyjaciół. Przyjaciółmi są ci, którzy akurat mieszkają z nim w pokoju na tym samym turnusie rehabilitacyjnym. Ale przecież i Misiu, i Krzysiu dorastają. W każdej historii nasz bohater jest starszy, dojrzalszy, bardziej świadomy swojego ciała i swoich słabości. Zmienia się w mężczyznę.

 

W sanatoriach Misiu czy Krzysiu poznaje dziewczyny, kobiety. Anielka lubiła palić papierosy, ale zapomniała kupić paczkę przed świętem 22 Lipca, więc Krzysztof zadeklarował się użyczyć swoich carmenów. Turnus się już skończył, pensjonariusze powyjeżdżali na święto do domów, a oni dwoje, czekając na okazję wyjazdu do domu, zaprzyjaźniają się, zadurzają się w sobie. Jedno mieszka w Warszawie, drugie w Białymstoku, oboje jeżdżą na wózkach inwalidzkich. Papierosy połączyły ich na ten krótki czas.

 

Malawski pokazuje, jak można przeżyć piękne uczucie do drugiego człowieka w półtora dnia, ale też jak bardzo bolesne jest potem rozstanie i bezsilność bezruchu niemocy ciała, choć serce i umysł wyrywa się ku drugiej osobie. Misiu dorósł, ale nadal jego świat zamknięty jest w domu. Widzi więcej niż inni z okien swojego mieszkania. Jest inteligentnym człowiekiem, rejestruje stopklatki ze swojego życia podwórkowego z wysokości piętra pokoju w kamienicy, w której mieszka. Upał i jemu doskwiera.

 

Malawski przywołuje też we wspomnieniach osoby już nieżyjące — swojego ojca, pomocnych sąsiadów z mieszkania naprzeciwko, ludzi, którzy jawią się mu jak cień na oglądanych przez niego starych fotografiach. To opowiadanie przywołuje atmosferę kamienicznego życia tamtej Warszawy. Ale jest też słowo o Tadeuszu Janczarze, poznanym w którymś z sanatoriów.

 

Michał Malawski jest człowiekiem oczytanym, wie, jak ładnie i zwięźle przekazać swoje myśli. Potrafi napisać historię tak, by czytelnik musiał po jej przeczytaniu przez chwilę się nad nią pochylić i ją przetrawić. Świat Malawskiego nie jest inny, to tylko los i inni ludzie ograniczają jego możliwości fizyczne. Narrator jakby widział wszystko przez szybę, opisuje swoje historie właściwie beznamiętnie. Emocje rodzą się w czytelniku niniejszego zbiorku. A wszystko zaczyna się historią, której główną bohaterką jest mała dziewczynka, Polka, na Pomorzu... Warto poznać te opowieści, warto wkroczyć w świat Michała Malawskiego za sprawą lektury jego książki Widok z góry. Warto również wziąć udział w konkursie poświęconym właśnie tej książce. 

 

Udział w konkursie:

Aby wziąć udział w konkursie, wystarczy odpowiedzieć na trzy proste pytania. Warto również dodać Widok z góry do swojej wirtualnej biblioteczki - na przykład jako książkę, którą chce się przeczytać. Na zgłoszenia czekamy do 15 sierpnia 2013 - trzeba więc się pospieszyć. 

 

Najbardziej aktualne informacje o konkursach książkowych znajdziecie w naszym profilu na Facebooku!

Laureatami konkursu zostali: Joanna Bartosz, Słomniki Aleksandra Bartwicka, Olsztyn Monika Gonczar, Gryfów Śląski Gratulujemy! Nagrody wyślemy pocztą.