szogun86

Zaspany lęk bojący się o swój własny strach

Z papierowych ust, dla tekturowych ludzi

 Kryje sam w sobie skarb, na dnie ludzkich pragnień

Ile razy widzisz go

Niepatrząc na mnie ukradkiem

Odkrywasz biały płaszcz zachwiany jego zpachem z lekka

Odslaniam twarz byś już niewidziała

Rosa lśniąca gdzieś w oddali

pyszniąca się chwilami życia

jak pąk bez snu bez skazy

który jest piękny, choć już nieoddycha

Gdzie szukać, by znaleść jej ciepłe dłonie ?

gdzie zapomnieć, by nieoziębło od nich me serce?

jak iść, by nie zejść na same dno ?

Gdy otworzysz drzwi

ogień świecy zgaśnie w mym pokoju

odnajdując ciszę i chłód zimnych serc

w ciemności czasem widać o wiele więcej