Zimna
Aleksandra Ka

Nostalgia w głowie,

Cichy aniołów szept, upadłych.

Krew buzująca,

Tętni głęboko, a ślina w gardle.

Drętwa jak słup w ziemię wbita...

Nektar bogów pijąc, korony drzew szumiące,

śniegu płatkami zza okien zerkają, urocze

A ja? Zlękniona, troszeczkę samotna (...)

Mgłą otulone wspomnienia,

Choinka w kącie błyszcząca.

Powiew dzikiej ekstazy

Babciny dom i pomarańcze,

Magiczny klimat, dobry w biedzie.

Jesieni przyszedł kres, z wiosną Ty

Ja inna zupełnie, nieprzyzwoita.

Krucha jak szkło w środku

Pozory mylą, czy to jesienny deszcz?

Zasypią ją zaspałe prognozy dnia dzisiejszego, blade lica

Stworzony by ranic obraz jej czarny na płótnie wylany, srogi.

Naiwna na ganku w osypanej śniegiem sukience stała,

Niteczką czystą obszyta, krasnolica.

Uciekły hen daleko myśli rozbiegane, nadszedł czas,