Recenzja książki: Znajdź mnie

Recenzuje: Justyna Gul

Poskromienie Beatrix

Ona to piękna i niezależna kobieta, która przedkłada kontakt ze zwierzętami nad spotkania z ludźmi, zaś od przyjęć woli rozrywki takie, jak wspinanie się po drzewach czy też ujeżdżanie koni.

On to przystojny arystokrata, który ceni kobiece piękno - szczególnie wówczas, kiedy w związku może górować nad partnerką i narzucać swoją wolę.

Pozornie nic ich nie łączy, a ich związek (o ile do jego nawiązania by doszło) nie ma szans przetrwać nawet jednego dnia. Pozornie, bowiem niezbadane są wyroki… miłości.

Miłośniczki romantycznych powieści z happy endem z pewnością doskonale znają Lisę Kleypas, bestsellerową amerykańską pisarkę, laureatkę nagrody RITA i autorkę współczesnych i historycznych romansów. Jej cykl powieści o rodzinie Hathaway, która z nizin społecznych wkroczyła na salony podbił już serca tysięcy czytelniczek. Kolejna, piąta już część serii Znajdź mnie to brawurowo napisana historia, przy której blednie nawet Poskromienie złośnicy. Oczywiście, sporo w tych słowach przesady, ale nie można nie docenić autorki czy jej bohaterki – Beatrix Hathaway, której styl życia, bulwersujący śmietankę towarzyską, oraz cięte riposty wywołują u czytelniczek salwy niepohamowanego śmiechu.

Te osoby, który miały możliwość poznać już rodzeństwo Hathaway, wiedzą, że pięcioro dzieci przyszło na świat w skromnej rodzinie, bardzo daleko spokrewnionej z arystokratyczną gałęzią rodu. W wyniku serii zdarzeń najstarszy z rodzeństwa odziedziczył tytuł wicehrabiego, po czym wszyscy z małej wioski musieli przeprowadzić się do potężnej posiadłości w Hampshire i zacząć bywać w towarzystwie. Przez sześć lat nabrali ogłady na tyle, że przedstawiciele śmietanki towarzyskiej zaczęli ich tolerować (a właściwie - zaczęli akceptować ich pieniądze), nigdy jednak nie poczuli się na londyńskich salonach jak w domu. Teraz przyszedł czas na debiut najmłodszej z Hathaway`ów – Beatrix. Jest to o tyle problematyczne, że choć dziewczyna przyciąga adoratorów swoją urodą, to nie każdy jest gotowy na związek z tak… niekonwencjonalną panną. Dlatego też dziewczyna przestała już wierzyć, że kiedykolwiek spotka tego "jedynego" - szczególnie, że pewien impertynent o imieniu Christopher stwierdził kiedyś, że jej miejsce jest w stajni.

Batrix pozostaje jedynie kibicować w polowaniu na męża przyjaciółce, panience Prudence Mercer, pustej i egoistycznej lalce, dla której wyznacznikiem miłości jest wielkość majątku bądź liczba błyszczących orderów na piersi mężczyzny. Nic dziwnego zatem, że w osobie Christophera Phelana nie widzi ona potencjalnego partnera, co jednak nie przeszkadza jej bezczelnie z nim flirtować. Sytuacja zmienia się jednak, kiedy Phelan, drugi syn zamożnej rodziny, nabywa patent oficerski i wyrusza na wojnę.

W okopach przy życiu trzyma go jedynie myśl, że w Londynie czeka na niego piękna i ponętna dziewczyna, idealnie nadająca się na żonę kapitana. Do tego – co się rzadko zdarza w wyższych sferach – luba okazuje się osobą niezwykle oczytaną, o wszechstronnych zainteresowaniach, lubiącą zwierzęta i wyczekującą go z tęsknotą. Mężczyzna nie wie jednak, że to nie jego Prudence jest autorką listów, lecz Beatrix, której zrobiło się żal gburowatego mężczyzny i stosunku przyjaciółki do niego.

Co jednak zrobi Phelan, kiedy powróci z wojny i przekona się, że Prudence jest inna niż sobie wyobrażał? A może z uwagi na śmierć brata i fakt, że Christopher odziedziczył cały majątek, jego ukochana zmieni swój lekceważący stosunek do mężczyzny? Dlaczego jednak kiedy kapitan bierze Prudence w ramiona, wciąż czuje w sercu pustkę, natomiast kiedy widzi niesforną i pyskatą Beatrix, paradującą (o zgrozo!) w bryczesach, krew zaczyna szybciej krążyć mu w żyłach?

Znajdź mnie Lisy Kleypas to lektura z gatunku lekkich, łatwych i przyjemnych, nie można jednak traktować jej lekceważąco. Autorka włada słowem niczym szablą, a zabawne dialogi, cięte riposty, humor sytuacyjny oraz ciepło, które bije z rodziny Hathaway`ów to najlepsze powody, by po powieść sięgnąć. Szczególnie, że chyba każda kobieta - nawet, jeśli się do tego nie przyznaje - marzy o takim mężczyźnie jak Phelan, który po prostu umiałby kobietę… poskromić!