Recenzja książki: U4. Stéphane

Recenzuje: Joanna Żelazny

Świat pogrąża się w mroku wywołanym przez groźnego wirusa U4. Epidemia atakuje całą ludzkość - oszczędza jedynie nastolatków pomiędzy 15 a 18 rokiem życia.

Stéphane, córka epidemiologa, wierzy, że istnieje szansa na uratowanie świata. Dziewczyna ma nadzieję, że zaginiony ojciec pracuje nad szczepionką, która wyleczy ludzkość. Walcząc o przetrwanie i wierząc w to, że jej rodzina nie ucierpiała, stara się pomóc wszystkim ocalałym. Podobnie jak 150 innych osób, jest Ekspertem w grze komputerowej Warriors of Time. Ostatniego dnia przed epidemią Mistrz Khronos postuluje, aby każdy z graczy pojawił się w Paryżu. Jest to jedyny sposób na przeniesienie się w czasie i uratowanie świata. Waleczna, zdeterminowana i osamotniona Stéphane nie ma zamiaru wybierać się w tę podróż, jednakże, wskutek nieprzewidzianych okoliczności, zostaje zmuszona do opuszczenia tymczasowego azylu. Czworo nastolatków podążających do stolicy Francji. Tajna misja odszukania rodziny oraz wiara w naukę jako jedyną szansę na ocalenie świata. Czy Stéphane znajdzie odpowiedzi na swoje pytania? Czy można jeszcze uratować świat?

Stworzenie apokaliptycznej wizji końca świata to dość popularny zabieg w ostatnich latach. Autorzy prześcigają się w wymyślaniu nowych przyczyn i okoliczności, w których ostatni ocalali bohaterowie zmierzą się z wielkimi niebezpieczeństwami. Jednakże ukazanie autentycznego obrazu świata po apokalipsie nie należy do najłatwiejszych zadań.

Vincent Villeminot jako jeden z czterech twórców serii U4 prezentuje niesamowicie wiarygodny portret członków społeczności dotkniętej katastrofą. Nastoletni bohaterowie nie tylko muszą stawić czoła przeciwnościom losu, ale i zmierzyć się z dorosłością, która nadeszła zdecydowanie zbyt szybko i nieoczekiwanie. Bohaterowie wypadają bardzo wiarygodnie, Villeminot nieszablonowo prowadzi akcję, każąc im mierzyć się z niespodziewanymi konsekwencjami podejmowanych decyzji. Seria U4 to nowa jakość wśród powieści postapokaliptycznych. Villeminot nie ubarwia rzeczywistości, nie łagodzi jej obrazu, zmuszając czytelnika do wyciągnięcia z lektury bolesnych wniosków.