Recenzja książki: Pedagogia harcerskiego wychowania

Recenzuje: truskawka2

Harcerstwo z założenia odgrywa rolę wychowawczą w przypadku młodych ludzi. Nie jest to jednak klasyczna relacja nauczyciel-uczniowie. Najważniejszą rolę odgrywa samowychowanie – stałe doskonalenie się jednostki. Wychowawca nie narzuca drogi, ale raczej inspiruje wychowanków. Harcerstwo to ważna forma pedagogii. Czym się to pojęcie różni od pedagogiki? Jakie były etapy rozwoju polskiego harcerstwa? Jakie ma ono cechy osobne w porównaniu z angielskim skautingiem? Jak wygląda w praktyce harcerskie wychowanie? Na tego typu pytania znajdziemy odpowiedź w książce.

Pozycja dość nierówna jeśli chodzi o styl. Miejscami to trudna rozprawa naukowa. Miejscami jednak do głosu dochodzi pasja i wtedy lektura staje się fascynująca. Zdarzają się cytaty – prawdziwe perełki, jak ten z książki z roku 1900:

...ten tylko jest w stanie nauczyć dzieci, kto z nimi potrafi się bawić. Umieć samemu stać się dzieckiem jest to założenie, z którego wychodzi pedagogika. Lecz to nie znaczy bynajmniej, żeby udawać dziecinność (...) To znaczy - przejąć się dzieckiem tak zupełnie i naiwnie, jak ono życiem jest przejęte; zachować wobec niego całą delikatność, całe zaufanie, całą oględność, jakie cechują wzajemny stosunek dorosłych ludzi.

Dla takich perełek warto sięgnąć po lekturę. A zatem czuwaj! I czytaj!

dr Kalina Beluch