Recenzja książki: Ostatnie lato

Recenzuje: Justyna Gul

Sielskie klimaty

Wszystko ma swoje miejsce i czas, a tego ostatniego nie da się niestety zatrzymać w biegu. Beztroskie lata młodości mijają bezpowrotnie pozostawiając jedynie ślad w naszej pamięci. O sentymentalnej podróży w krainę dzieciństwa jest właśnie powieść Ann Brashares „Ostatnie lato”. Autorka, znana dotąd ze wspaniałego cyklu dla młodzieży „Stowarzyszenie wędrujących dżinsów” tym razem sięga po twórczość dla dorosłych i trzeba przyznać, że robi to w wielkim stylu.

Wiele jest w „Ostatnim lecie” spokoju i nostalgii, poznajemy wspaniałą historię przyjaźni Paula z siostrami: Riley i Alice. Mimo więzów krwi każda z nich jest inna, a określenie „postrzelona i stateczna” to najlepsza charakterystyka. Riley, rówieśniczka Paula, to nieskrępowana niczym energia, wolny duch. W jej uszach szumi morze, woda przyodziewa jej ciało, a krzyk mew koi nerwy. Godzinami może obserwować delfiny pozostając z nimi w niezwykłej symbiozie. Jej młodsza siostra Alice to praktyczna i rzeczowa istota, której serce jest wypełnione miłością do bliźnich i chęcią niesienia pomocy. Cała trójka podczas wakacji na Fire Island staje się jednym, sprawnie funkcjonującym organizmem. Razem pokonują przeszkody, odkrywają blask księżyca odbijający się w wodzie, spędzają dnie na poznawaniu tajemnic wyspy.

Niestety brutalny czas dorastania powoli, acz nieubłaganie modyfikuje relacje pomiędzy nimi. W beztroski śmiech wkrada się nuta obawy przed osądem, bezgraniczną szczerość zastępuje wyważenie. Paul i Alice podświadomie wyczuwają pchającą ich ku sobie magię, choć jeszcze nie zdają sobie sprawy z jej charakteru. Jedynie Riley jest sobą bez względu na wiek – otwarta, ciesząca się życiem, nierozerwalnie związana z morzem, bez którego nie może istnieć, oddychać. Spotkanie po latach rozłąki stanowi dla przyjaciół prawdziwe wyzwanie i sprawdzian dla siły łączących ich wspomnień i doznań. To też czas, by Paul i Alice uświadomili sobie, że miłość wypełniająca ich serca jest jak narkotyk. Wspólnie sycą się sobą, swoim towarzystwem, badając granice pomiędzy przyjaźnią a pożądaniem i harmonią dusz. Jednocześnie mają poczucie winy wobec Riley, została bowiem po raz pierwszy wykluczona ze wspólnego przeżywania radości. Ten wstyd przed siostrą i przyjaciółką wydaje się być jednak jedynym cieniem kładącym się na ich związku. To, że dzielą się swoim sekretem z czytelnikami sprawia, że wraz z kochankami przeżywamy ich uniesienia ale też i wątpliwości, uczestniczymy w snuciu planów na przyszłość. Życie jednak pisze swój scenariusz dla aktorów - ludzi, uświadamiając nam kruchość i ulotność istnienia. Ciężka choroba Riley oddala Alice od ukochanego by w końcu zakończyć marzenia o wspólnym związku. Czy będą mieć siłę by o siebie walczyć? Jak zachować godność odchodząc powoli? Czy można pożegnać się z życiem z uśmiechem na ustach? Na te wszystkie pytania próbuje odpowiedzieć Ann Brashares.

Przekonuje nas jednocześnie, że miłość i wzajemna troska ma magiczny wpływ na ludzi, a życie jest pięknym darem. Chłońmy zatem wspaniałości kolejnych dni krzycząc „Kocham!”, a wieczorem obserwujmy blask tych, którzy są już wśród gwiazd. Może kiedyś i oni mrugną do nas z uśmiechem?

Justyna Gul