Recenzja książki: Ósma spowiedź

Recenzuje: Damian Kopeć

Don’t know when Ya gonna die

Ty umrzesz pierwszy (2001, 1st to Die), Druga szansa (2002, 2nd Chance), Trzy oblicza zemsty (2004, 3rd Degree), 4 lipca (2005, 4th of July), Piąty jeździec Apokalipsy (2006, The 5th Horseman), Szósty cel (2007, The 6th Target), Siódme niebo (5 lutego 2008, 7th Heaven) i w końcu Ósma spowiedź (8th Confession, 2009). Kolejne cztery „liczbowe” powieści cyklu Kobiecy Klub Zbrodni (Women's Murder Club) czekają na polskie wydania i możemy być prawie pewni, że to nastąpi. W końcu James Patterson należy do tuzów powieści sensacyjno-kryminalnych i każda jego książka spotyka się z dużym zainteresowaniem czytelników.

Czasami książkę i talenty jej autora poznajemy po tym, jak zaczyna. Zawsze jednak po tym, co ma do zaproponowania później i jak sobie radzi z zakończeniem. W Ósmej spowiedzi Jamesa Pattersona, napisanej, kolejny już raz, wspólnie z Maxine Paetro początek daje nam poczuć smak stylu autorów. Prolog, zatytułowany Przystanek autobusowy, opisuje eksplozję. Na ruchliwym skrzyżowaniu Market i Czwartej w San Francisco wybucha żółty szkolny autobus. Obraz jest makabryczny: popalone ludzkie szczątki, poniszczone, spalone pojazdy. Poparzeni ludzie w szoku. Krew, krzyki, odłamki szkła i stali, które podczas wybuchu przyniosły ból, śmierć i zniszczenie.

Lindsay Boxer wraz z partnerem Richardem Condelinem zjawiają się na miejscu niemal natychmiast. W nieoznakowanym samochodzie byli tylko dwie przecznice dalej. Obraz na miejscu zdarzenia przywodzi im na myśl ulicę po samobójczym ataku terrorystycznym. Wygląda jednak na to, że w żółtym autobusie nie zginęło żadne dziecko. Wszystko wskazuje na to, że szkolny autobus pełnił funkcję mobilnego laboratorium amfetaminy.

Cindy Thomas, reporterka działu kryminalnego Chronicle przygotowuje duży materiał. Jest odważna, przebojowa, zaangażowana w swoją pracę. Jej ulubione motto to: "złe wiadomości to dobre wiadomości dla mnie". Tak jest i tym razem. Makabryczne zabójstwo włóczęgi zwanego Bagman Jezus jest przejmującym zdarzeniem. Cindy czuje, że w jej krwi znowu płynie solidna dawka adrenaliny. Reporterka jest jak zakamuflowany pitbulterier. Sądząc po wyglądzie - słodka dziewczynka, ale twarda w środku, nieustępliwa. Gdy chwyci sprawę zębami, to już nie popuści. Dla policji sprawa zamordowania anonimowego człowieka ulicy nie jest priorytetem. Stróże prawa nie mają ani sił, ani środków, ani czasu i ochoty, by zajmować się czymś takim. Bagman Jezus był podobno dobrym pasterzem poranionej trzody. Ktoś go skatował i z bliskiej odległości wielokrotnie do niego strzelił. Kto? Dlaczego? Proste pytania, a przecież wystarczające.

Kilka wątków przeplatających się nawzajem i w pewien posób powiązanych. Bardzo krótkie, nadające książce dynamiki rozdziały. Różne formy narracji - zarówno opowieść postaci o sobie samej w czasie przeszłym, jak i bohaterka opisywana z punktu widzenia osoby trzeciej. Wątki kryminalne stykają się z historiami związków, romansów, pracy zawodowej. Obowiązkowa dawka udanego, bezproblemowego, tak uwielbianego przez czytelników seksu. Krwista i wyrazista, namacalna przemoc. Dużo emocji, wywoływanych prostymi i sprawdzonymi metodami. Tylko w przypadku trupów bowiem należy być chłodnym, zdystansowanym, ironicznie kąśliwym. W przypadku naboi pistoletowych, wyjmowanych z ciała, warto mówić o nich "kulki". Nic nie jest w Ósmej spowiedzi nadmiernie rozbudowane, nic nie jest dogłębnie prześwietlane. Dominuje pewna powierzchowność, sprawiająca jednak, że lektura jest szybka i nie męczy. Mam wrażenie, że każdy ze współautorów książki odpowiada za pewne sceny, że dzielą się pracą. Na ile jest to złudzenie, trudno ocenić.

Na kartach powieści spotykają się przyjaciółki współtworzące Kobiecy Klub Zbrodni: Cindy Thomas - reporterka, Lindsay Boxe - policjantka, Claire Washnurm - koroner i Yuki - prawnik. Ich losy nie splatają się tu zbyt mocno, każda zajmuje się zasadniczo swoimi sprawami, a wspólnie spędzany przez nie czas jest w książce raczej wyjątkiem niż regułą. Postaci i poszczególne wątki traktowane są nierówno. W długim cyklu książkowym to poniekąd zrozumiałe, każdy ma szansę na swoje "pięć minut". Poznajemy nie tylko zawodowe perypetie bohaterek, ale również ich skomplikowane życie prywatne, zwłaszcza emocjonalne, pełne rozterek i poszukiwań odrobiny szczęścia w miłości. Powieść nie porwie zwolenników głębokiej psychologii, opisów pełnych detali i mrocznego opisywania świata. Nie zachwyci też miłośników klasycznych kryminałów, stawiających na żelazną logikę, dedukcję i błyskotliwe rozumowanie rozwiązujących zagadki kryminalne. Jest bardzo sprawnie napisaną, pełną zwrotów akcji powieścią rozrywkową, skierowaną raczej do czytelniczek niż do przedstawicieli płci brzydkiej. Przypomina filmy kryminalne produkcji amerykańsko-kanadyjskiej, pojawiające się często na kanale 13th Street. Nierzadko są to ekranizacje powieści, w których wątek kryminalny jest traktowany nieomal na równi z romantycznym. Często można w nich liczyć na szybką akcję, na liczne jej zwroty i na ciekawe, zaskakujące zakończenie. Tak jest i w przypadku tej powieści.