Recenzja książki: Marzenie Talithy

Recenzuje: Damian Kopeć

Misja: ocalić cały świat

Talaria. Każde miasto żyje tu w cieniu Talarethów, olbrzymich drzew produkujących tlen i osłaniających znajdujący się pod nimi teren. Obwód tysiąca metrów, wysokość prawie tysiąca ośmiuset - takie drzewo chroni Messe położone w Królestwie Lata także przed promieniami dwóch słońc, Miravala i Cetusa.

Siedemnastoletnia Talitha jest córką hrabiego Megassy. Wybrała drogę kariery wojskowej, zostając kadetem Gwardii. Jej starsza siostra, ,Lebitha spełnia marzenia ojca, zostając orantką w zakonie odpowiedzialnym za opiekę nad Powietrznym Kamieniem, który potrafi kumulować tlen. Talitha lubi walczyć, w działaniu widzi sens swojego istnienia. Fascynuje ją broń, siła, walka. Chce być podobna do chłopców: wysportowana, umięśniona, zabójczo skuteczna. Kiedy jednak Lebitha zaczyna chorować i umiera, plany młodszej córki hrabiego ulegają diametralnej zmianie. Mimo, że nie dysponuje ona zdolnościami swojej zmarłej siostry, hrabia kieruje ją - wbrew jej woli - do zakonu. Tam ma zdobyć odpowiednią pozycję, awansować i w przyszłości pomóc ojcu w zdobyciu jeszcze większej władzy. Talitha zabiera ze sobą służącego, którym jest niewolnik Saiph, Femtyta. Ta rasa jest uważana na Talarii za gorszą, podbita przez Talarytów, żyje tylko po to, by im służyć. Życie Femtytów nie jest wiele warte, są oni traktowani jak zwierzęta, karani za prawdziwe lub zmyślone przewinienia. "Rasa panów" potrafi sprawiać im ból, chłoszcząc ciała biczami zakończonymi grudkami Powietrznego Kamienia.

Talitha z trudem znosi pobyt w zakonie, który pełni znaczącą rolę w Talarii. Opiekunowie Kamienia mają w rękach realną władzę. Kiedy dziewczyna odkrywa wielką tajemnicę, która ukazuje poważne kłamstwa rządzących, musi szybko uciekać z zakonu. Podejrzewa, że jej siostra zmarła bo również posiadła niebezpieczną wiedzę, za posiadanie której grozi śmierć. Brawurowa ucieczka staje się dla Talithy i towarzyszącego jej Saipha drogą walki, przyspieszonego dojrzewania, nauki odpowiedzialności nie tylko za siebie.

Autorką powieści Królestwa Nashiry. Marzenie Talithy jest Licia Troisi, włoska pisarka specjalizująca się w fantasy. Książka jest pierwszym tomem cyklu, swoistym wprowadzeniem w wymyślony przez Troisi świat. Może się on spodobać czytelnikom, jest zaskakująco inny od naszego, choć problemy go trapiące są nam dobrze znane. Świata tego nie poznajemy jednak dogłębnie. Nie jest to bowiem epicka, solidnie rozbudowana historia. Autorka koncentruje się na losach Talithy i przygodach, które przeżywa siedemnastolatka. Wraz z wędrówką po kolejnych krainach planety lepiej poznajemy życie jej mieszkańców, zawsze jednak perspektywa jest zawężona do ograniczonych, bieżących doświadczeń bohaterów powieści.

Jeśli chodzi o postaci, to budzą zaciekawienie, ale chwilami postać Talithy jest dosyć irytująca. Jest to niejako uzasadnione, bowiem wychowana w luksusie, pewna siebie, nawykła do rozkazywania hrabianka powoli dopiero uczy się życia, poznając różne jego strony. Jej wydumane, młodzieńcze wyobrażenia zaczynają zderzać się z twardą rzeczywistością, a śmierć wymyślona nie jest tak enigmatyczna, jak ta widziana z bliska. Talitha wierzy w zasadę, że cel uświęca środki. Sięga po kłamstwo, nadużywa zaufania, uznając to za skuteczny środek do osiągnięcia większego dobra. Jest przyzwyczajona do dbania o siebie i o to, na czym jej w danym momencie zależy. Dużo ciekawszą i bardziej frapującą osobowością jest Saiph, zawsze roztropny, stonowany, opanowany. Nie głosi on prostych, jednoznacznych osądów. Nie ulega zmiennym, silnym emocjom. Przeżył dzięki temu, że potrafił dostosowywać się do warunków i zachowywać godność nawet w najcięższych chwilach życia. Nie szermuje ładnie brzmiącymi hasłami, słowa w jego ustach mają swoją wagę i głębszy sens.

W powieści dominują opisy, czasami dosyć drobiazgowe, zwłaszcza dotyczące miejsc, ubrań, danej sytuacji, otoczenia. Tempo akcji jest zmienne, docelowo narastające. Logika nie należy do najsilniejszych stron powieści. Magia jest dziwnym trafem wykorzystywana zawsze wtedy, kiedy ktoś sobie o niej przypomni. W sytuacjach prawie bez wyjścia jedynym ratunkiem - czekającym niecierpliwie na wykorzystanie - jest właśnie magiczna moc. Na kłopoty - nie, nie Bednarski, tylko magia. Większy nacisk niż na samą fabułę położony został na emocje, na opisy świata, mniejszy na akcję. Wydaje się, że mentalność dorastającej, trochę rozpieszczonej, niestabilnej emocjonalnie dziewczyny została oddana całkiem nieźle, a różne oblicza bohaterki (hrabianka, wojowniczka, kłamczucha) urozmaicają lekturę. Wątek romantyczny jest bardzo słaby, choć wydaje się, że zostanie rozwinięty w kolejnych tomach cyklu. Zachęca po sięgnięcie po nie zagadka, którą usilnie próbuje rozwikłać dwójka uciekinierów. Licia Troisi swobodnie korzysta z rozmaitych sprawdzonych schematów. Powieść czyta się dobrze, choć raczej nie wzbudzi zachwytu doświadczonego czytelnika. Niektóre uproszczenia są niepotrzebne nawet jak na prozę dla młodzieży. Co pewien czas Saiph potrafi jednak zaskoczyć ciekawą myślą, spostrzeżeniem, mocno kontrastowym wobec emocjonalnych zachowań i wypowiedzi Talithy. Dojrzałość tego niewykształconego niewolnika wydaje się mocno zaskakująca w stosunku do wykształconej hrabianki.

Ty uważasz, że rewolucja jest czymś pięknym i heroicznym. Myślisz, że ci ludzie, tylko dlatego, że są wykorzystywani, stoją zawsze po słusznej stronie. Otóż nie, to nieprawda. Rewolucja to krew, śmierć i zabijanie niewinnych ludzi. Każdy bunt opiera się na wojnie, a na wojnie są tylko przegrani. Oczywiście, Femtyci są wykorzystywani, a Talaryci zachowują się w stosunku do nas jak zwierzęta, ale my też potrafimy być ograniczeni i okrutni. Gdybyśmy byli na waszym miejscu, zachowywalibyśmy się dokładnie tak samo jak wy. Co więcej, nie marzymy o niczym innym jak tylko o tym, by być na waszym miejscu.

Oto jedna z kilku ciekawych myśl, trzeźwo oceniających życie, w tym przypadku wszelakie rewolucyjne ruchy, których podstawowym, choć nie wyrażanym wprost celem, jest zawsze zamiana miejsc, skrywana pod płaszczykiem pięknie brzmiących idei powszechnej równości i braterstwa.