Recenzja książki: Księżniczka Detektyw. Góra czarnoksiężnika Assa Tarassa

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Klasyczne bajki i baśnie zazwyczaj przedstawiają królewny jako eteryczne dziewczątka, które w obliczu nawet najdrobniejszych problemów zdają się na pomoc rycerzy na białych koniach. Królewny, chociaż są z natury miłe i sympatyczne, nie odznaczają się specjalnie silnymi charakterami, daleko im też do bohaterskich i pełnych poświęceń czynów. Diametralnie z taką konwencją zrywa niebanalna opowieść o odważnej i pewnej siebie Księżniczce Detektyw Tomasza Minkiewicza.

Księżniczka Detektyw to siedmioletnia, niezwykle rezolutna dziewczynka, która nigdy się nie nudzi. Jako przewodnicząca klubu detektywistycznego ma ręce pełne roboty. Czytelnik poznaje księżniczkę w momencie, gdy ta ratuje Królestwo Serce, które nagle ni stąd, ni zowąd znika. Gdy dziewczynce udaje się pomóc sąsiadującemu z jej państewkiem Królestwu, okazuje się, że jest to dopiero początek kłopotów. A mała bohaterka tylko czeka, by rozwikłać kolejną niecierpiącą zwłoki zagadkę.

Księżniczka Detektyw. Góra czarnoksiężnika Assa Tarassa to kierowana do młodszych dzieci historia o odwadze, ale także nieposkromionej ciekawości i wielkim sprycie. Mała bohaterka opowieści Tomasza Minkiewicza nie zna strachu, nigdy się nie poddaje i dzięki swojej bystrości oraz refleksowi cało wychodzi ze wszystkich tarapatów. Księżniczka w niczym nie przypomina swoich klasycznych koleżanek-królewien. Bliżej jej do Pippi Pończoszanki, a może nawet do Małej Mi. Dziewczynki nie sposób nie polubić, trudno też oderwać się od opowieści o kolejnych jej przygodach. W towarzystwie Księżniczki czytelnik nie znajdzie czasu na nudę.

Akcja opowieści płynie bardzo szybko, wydarzenia toczą się błyskawicznie. Wędrówka Księżniczki do czarnoksiężnika pełna jest niespodziewanych zdarzeń, które trzymać będą czytelnika w napięciu, miejscami wywołując też salwy śmiechu. A poczucie humoru w opowieści jest wszechobecne. Świetne są żarty sytuacyjne, które przypadną do gustu małym odbiorcom. Liczne są też dowcipy słowne, które spodobają się zwłaszcza rodzicom. W książce wykorzystane zostały potoczne stwierdzenia i sformułowania będące w codziennym użyciu, co dodaje opowieści sporo smaczku, ale też zrywa z „cukierkową” baśniową konwencją wielu publikacji kierowanych zwłaszcza do małych dziewczynek 

Na szczególną uwagę zasługują zamieszczone w książce ilustracje - również autorstwa Tomasza Minkiewicza, świetnego przecież rysownika. Księżniczka Detektyw w interpretacji autora przypomina nieco Mikołajka Jean-Jacques’a Sempe. Poza otwierającymi rozdziały ilustracjami, które są kolorowe i całkiem sporych rozmiarów – zajmują całą stronę książki - większość rysunków przedstawiających Księżniczkę jest raczej niewielkich, o wyraźnie zarysowanych konturach postaci i elementów, z towarzyszącym im jednobarwnym tłem. Mimo swej prostoty, ilustracje są szczegółowe, jednoznacznie ukazują emocje i uczucia towarzyszące bohaterom, przestrzeń, w której rozgrywa się akcja, czy też nastrój i atmosferę danej sytuacji.

Księżniczka Detektyw to świetna propozycja do wspólnego czytania z młodszymi, przedszkolnymi i wczesnoszkolnymi dziećmi. To także znakomita opowieść, którą we fragmentach warto serwować młodym odbiorcom tuż przed snem. I chociaż nie ma w opowieści wyraźnych elementów dydaktycznych, to dzieci z pewnością wyniosą z lektury sporą lekcję odwagi i bezinteresownej pomocy potrzebującym.