Recenzja książki: Drugie życie Marianne Shearer
Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa
Jak zapewnia opis na pierwszej stronie okładki – choć to nie szata zdobi człowieka, może ona jednak stać się kluczem do rozwiązania zagadki kryminalnej. Autorka powieści, Frances Fyfield, z niezwykłą dbałością o szczegóły ukazuje w swojej książce kulisy prawniczego świata, równocześnie zadając wiele domagających się prawdy pytań. „Drugie życie Marianne Shearer” najlepsza powieść kryminalna 2008 roku, uhonorowana nagrodą Duncan Lawrie Dagger, to książka będąca niezbitym dowodem na to, że nie należy ufać pozorom.
Marianne Shearer, znakomita i ciesząca się licznymi sukcesami prawniczka, świętuje kolejną zwycięską obronę. Dzięki niewystarczającej ilości dowodów, po pozytywnym zamknięciu sprawy domniemanego brutalnego psychopaty pani adwokat postanawia kupić luksusowy apartament. Pewnego dnia, na tarasie hotelu ma miejsce przerażające zdarzenie. Marianne Shearer, ubrana w kolorową, jedwabną spódnicę, przechyla się przez poręcz balkonu i ginie. Tragedię tę rejestruje przypadkowy fotograf, który równocześnie spostrzega na miejscu zdarzenia umykającą chyłkiem tajemnicza osobę. Wypadek, uznany bezsprzecznie za samobójstwo, nie ma logicznych podstaw. Nikt nie potrafi zrozumieć, dlaczego będąca u szczytu kariery prawniczka odbiera sobie życie. Sprawę spadku po Marianne bierze na siebie Thomas Noble, który odkrywa, że pod maską ascetycznej i elegancko ubierającej się prawniczki, kryła się druga, zupełnie inna kobieta.
Frances Fyfield buduje swoją powieść na zasadzie kontrastów. Z jednej strony ukazuje życie prawników prowadzących trudne, często zagadkowe sprawy swoich klientów, z drugiej natomiast – pokazuje adwokatów jako ofiary bezwzględnej machiny przemocy, w którą często zostają wplątani. Tytułowa Marianne Shearer przestaje jawić się czytelnikowi jako kryształowo czysta strażniczka praw obywatelskich w momencie, kiedy okazuje się, że mężczyzna, którego broniła, faktycznie winny był zarzucanych mu czynów. Czytelnik, analizując powieść Fyfield, właściwie nie wie, komu może w powieści ufać. Osoby początkowo sprawiające dobre wrażenie w ostatecznym rozrachunku okazują się głównymi podejrzanymi.
Autorka w doskonały sposób wykorzystała motyw wizualizacji. Zdarzenia dwuznaczne postanowiła dosłownie „przebrać” w inne, kontrastujące stroje. Pierwszym niepokojącym sygnałem w powieści Fyfield jest fakt, że ubierająca się na czarno prawniczka ginie w kolorowej sukni. Być może jest to przypadek, jednak kolejne ślady dowodzą, że główna bohaterka prowadziła podwójne życie, objawiające się na zewnątrz zupełnie innym strojem. Autorka nie poprzestaje jednak na dokładnej analizie osoby Marianne. Pod lupę bierze właściwie każdego z bohaterów. Opisy ich fizjonomii i charakterów skomponowane są w sposób niezwykle wiarygodny, a sytuacje i zdarzenia, w jakich poszczególni bohaterowie biorą udział lub których stają się przyczyną niejednokrotnie mrożą krew w żyłach. Jako przykład mogą posłużyć tu drobiazgowe opisy tortur, jakie zadawał swoim ofiarom broniony przez Shearer psychopata.
„Drugie życie Marianne Shearer” to powieść dla ludzi o mocnych nerwach. Liczne wątki poboczne, łączące się jednak w jedną, spójną całość nieraz wyprowadzą nieuważnego czytelnika na manowce. Książka Frances Fyfield sprawia wrażenie powieści otwartej, w której choć wszystkie wątki zostają pozamykane, to jednak liczne fakty proszą o bardziej drobiazgowe wyjaśnienia. Być może był to zamierzony cel autorki, aby nie mówić czytelnikowi wprost całej prawdy, ale pozostawić go samego z nierozwiązanym problemem. W końcu, jak autorka w całej swojej powieści stara się dowieść, właściwie wszyscy i wszystko, co nas otacza i dzieje się wokół nas, ma swoje drugie dno.
