Recenzja książki: Córka Szklarki

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Kolejna część pięciotomowej sagi Agnieszki Grzelak przybliża czytelnikom niezwykłą postać córki Szklarki i Scabera, poczętą na Wyspie Nut – Mori Sedun. Dziewczynka już w dniu narodzin zaskoczyła rodziców, gdy odezwała się do nich pełnym zdaniem. Wprawiła ich tym w zachwyt pomieszany z lękiem. Dziecko zamilkło więc na kilka kolejnych lat, by nie sprawiać im przykrości - tym bardziej, że miało zdolność widzenia ich uczuć. Tak, Mori potrafi widzieć uczucia w postaci otaczających człowieka kolorów. Ale nie tylko to potrafi. Zna wszystkie języki świata, może przenikać strukturę przedmiotów, docierając do powiązań cząsteczkowych, widzi na duże odległości. Jej wzrok działa jak teleskop i mikroskop jednocześnie. Kolejni zatrudniani przez rodziców nauczyciele odchodzą po kilku dniach, bo dziewczyna wszystko umie. Również jeśli chodzi o sztukę, malarstwo nie ma dla niej tajemnic. Mori, jak każda nastolatka, zaczyna się zastanawiać, kim jest, jakie jest jej przeznaczenie, czego chce. Zamyka się w sobie, całymi dniami przesiadując w swoim pokoju i rozmyślając. Przeczytała już wszystkie książki, jakie były w jej zasięgu, ich treść zna na pamięć. Chce jednak czegoś więcej. Tylko czego?

Kolejna książka Agnieszki Grzelak to opowieść o dorastaniu, wchodzeniu w dorosłość, szukaniu własnej drogi. W przypadku Mori to poszukiwanie stanie się wyjątkowo skomplikowane, dziewczyna zostaje bowiem porwana wraz z innymi dziewczynkami przez instruktorki, które miały już nie istnieć, tymczasem wciąż są groźne. Zaczyna się walka o jej uwolnienie. Niebezpieczne odstępczynie ponownie chcą przejąć kontrolę nad życiem młodych, uzdolnionych kobiet, czerpiąc z ich życiowej energii. Nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że mają do czynienia z istotą obdarzoną mocą Corredo. Mori samodzielnie zmierzy się z niebezpieczeństwami, udowadniając, że potrafi być dzielna i odpowiedzialna. Jednak to krótkie streszczenie mocno zubaża bogatą i pełną fantazji treść. Wyobraźnia autorki budzi podziw. Jej koncepcja istnienia równoległych światów, do których można się dostać za pomocą połączonych specjalnymi linkami książek, jest pomysłem oryginalnym i pobudzającym wyobraźnię. Zostanie zresztą wykorzystana w kolejnym tomie, gdzie stanie się kluczowa dla całej fabuły.

Trzeba przyznać, że powieść czyta się z zapartym tchem. Jest błyskotliwa, pełna kolorów, zapachów, niezwykłości, a przy tym wiarygodna psychologicznie. Postaci, choć niezwykłe, zachowują się w sposób wiarygodny. Nie są pozbawione wad, typowo ludzkich słabości. Całość, dzięki zabiegowi szybkich zmian scenerii akcji, czyta się bardzo szybko i z dużą przyjemnością.