Recenzja książki: Alibi na szczęście

Recenzuje: Sabinka

Alibi na szczęście to powieść rekomendowana przez gwiazdy polskiego kina. Danuta Stenka i Artur Żmijewski przekonują, że warto sięgnąć po ten debiut. To rzadkość w przypadku pierwszych powieści polskich autorów. Czy jednak za dobrą promocją idzie również jakość książki?

Anna Ficner-Ogonowska zabiera czytelników na Wybrzeże, gdzie poznajemy główną bohaterkę książki - Hannę. Spędza ona wakacje nad ukochanym morzem, które ma na nią zbawienny, uciszający i uspokajający wpływ. Gdy była mała, przyjeżdżała tutaj z rodzicami, potem z rodzicami i Dominiką, teraz odbywa samotne wypady. Zatrzymuje się w tym samym miejscu od lat - u pani Irenki. Kobieta jest jej bardzo bliska. Pani Irenka traktuję Hanię jak córkę: pociesza, karmi, doradza, przytula, gdy nasza bohaterka tego potrzebuje... Hania, gdy tylko czuje taką potrzebę, wsiada w samochód i kilka godzin później jest w pachnącym jedzeniem domu pani Irenki czy też na plaży, którą ubóstwia... A jeszcze nie tak dawno... 

Życie Hani zmienia się diametralnie. Kobieta popada w depresję i apatię. Gdyby nie przyjaciółka, bliska jak siostra, jej stan pewnie nie uległby zmianie. Z dnia na dzień Hania odzyskuje siły, chęć życia... Rozpoczyna pracę. Ma powód, by rano wstać z łóżka. By zwyczajnie funkcjonować... Kiedy na jej drodze pojawia się przystojny Mikołaj, nieodległa przeszłość powraca...

Ta książka musi wywrzeć wrażenie na czytelnikach. To rewelacyjna powieść, którą - gdyby nie objętość - zapewne czytałoby się jednym ciągiem. Owszem, to powieść obyczajowa, pisana prostym językiem, pełna dramatycznych wydarzeń, jednak pełna również niezwykłej magii. Ta historia wciąga czytelnika od pierwszej strony. Fabularne wydarzenia opisane są w sposób ogromnie interesujący, bezpośredni, skłaniający do dalszej lektury. A największe zaskoczenie - mimo, że pewnych zwrotów akcji można się nieco wcześniej spodziewać - autorka pozostawia czytelnikom na ostatnie strony książki...

Nie można nie wspomnieć o ludziach, których poznajemy w powieści Alibi na szczęście. To bohaterowie wyraziści, niezwykli, to nietuzinkowae osobowości. Ujmujące są Dominika i Zuza. Sympatyczne, dynamiczne, nieco roztrzepane, temperamentne, jakby z wrodzonym ADHD. Nie można nie zwrócić na nie uwagi. Ich przeciwieństwem okazują się Hania i Ulka... Wspaniała jest również postać pani Irenki. Poznając tę kobietę, jej opiekuńczość, dom, w którym mieszka, natychmiast chce się choć na chwilę znaleźć pod jej opiekuńczymi skrzydłami. Słuchać jej opowiadań, pospacerować w jej towarzystwie po pięknym, pachnącym ogrodzie... Bardzo wiarygodne, pełne ciepła postaci, z własnymi problemami, wadami, zaletami i z własnymi historiami.

Alibi na szczęście to po prostu znakomita powieść, która wprost prosi się o ekranizację. Ponadto autorka stara się przypomnieć czytelnikom, co w życiu jest najważniejsze. Mówi o znaczeniu prawdziwej przyjaźni, miłości i szczęścia, na które zasługuje każdy.