Profesor Dzik. 1.Wojna wrześniowa.

Jak mogliśmy zachować spokój? Ledwie usłyszeliśmy, iż uczył kiedyś śpiewu, a ogarnął nas wszystkich homerycki śmiech, którego paroksyzmy ledwie tłumiliśmy. Dzik i nauczanie śpiewu?! To jakby hipopotam udawał baletnicę tańczącą w „Jeziorze łabędzim”.

Dzik próbował przekrzyczeć hałas, zamachał rękoma i powtórzył głośno:

– Cicho! Cicho, mówię! Uspokoicie się, basałyki?! Nuu, co ja mówiłem? Aha, no więc, uczyłem przed wojną śpiewu...

Tego już było dla nas za wiele. Musiał powtarzać o tym śpiewie?! Cała klasa ryknęła głośno, nikt już nie potrafił się powstrzymać.Wszystkich opanowały paroksyzmy śmiechu, torturujące nasze brzuchy. Jedni odchylali się na krzesłach, inni kładli się na ławkach. Nie było wśród nas ani jednej osoby, która zdołała zachować powagę.

Dłuższą chwilę trwało machanie rękoma przez Dzika i jego próby uciszenia nas. Powoli wszyscy się uspokajali, chociaż tu i ówdzie jeszcze słychać było stłumiony śmiech. Otarł chustką pot z czoła i, korzystając z chwilowego wyciszenia w sali, próbował kontynuować:

– Cicho, powiadam! No, co za dzisiejsza młodzież! Nie taka, jak przed wojną. Wtedy była patriotyczna, szanowała starszych, nie odzywała się pierwsza. Wiem, co mówię, bo uczyłem ich takich właśnie patriotycznych pieśni. Uczyłem ich również gimnastyki, bo to też... Cicho! Cicho! Co w was wstąpiło?!

Jak to, co wstąpiło? Nie mogliśmy sobie wyobrazić Dzika śpiewającego, a cóż dopiero mówić o prowadzeniu przez niego wuefu. To już przekraczało nasze możliwości wyobrażenia niemożliwego. Dzik i fikołki? Z takim brzuchem?! To jak mieliśmy zachować powagę na lekcji?!

– Skaranie boskie z wami! Uspokoicie się wreszcie?!