Piękna Helena

            - O piętnaście lat.

            Spojrzałem ze zdziwieniem. I nie dla tej różnicy lat. Raczej dlatego, że tak spokojnie to powiedział.

            - Więc po co panu Piękna Helena? Nie kocha pan żony?

            Drgnął. Jakby się wystraszył.

            Znowu zapadło milczenie. W końcu stwierdziłem:

            - Kocha pan Piękną Helenę, jej mąż pana bije, a żona czeka… Nie zazdroszczę.

            Zaczął dreptać w miejscu.

            - Wiem co to jest miłość – ciągnąłem – Jednak ten staruszek pana pobił… Nie bronił się pan?

            - Po co? Pan by się bił?

            - No!... musiałbym. Ale pan chciał oberwać. A ona?... co na to?

            - Nie widziała.

            - To jak? Był pan w mieszkaniu?

            - Nie… Dzwoniłem i wyszedł jej mąż

            - Wiedział?... Musiał pan tam wcześniej chodzić?

            - Tak…

            - Nie rozumiem. Po co? Przecież on czekał. Dlaczego pan poszedł?

            Spojrzał wymownie, jakbym znał odpowiedź.

            Zagapiłem się na kamienne schody, i zapragnąłem czegoś… Może trochę wódki?

            Zapytałem zjadliwie:

            - To żona ile ma lat?

            - Dwadzieścia siedem…

            Poczułem lekkie oszołomienie. Przecież on ma czterdzieści sześć. Odjąć piętnaście, to powinna… Tak. Wychodzi na to, że ma trzydzieści jeden. Więc?

            Robił mnie w konia.

            - A syn ile ma lat?

            - Dziewiętnaście.

            Zacząłem szybko obliczać. Ma dziewiętnaście, ona trzydzieści jeden. Ile to wychodzi?... Kiedy rodziła? Zaraz… Dwanaście lat? Kurwa!

            - Kiedy pan poznał żonę? Ile miała lat?

            - Piętnaście.

            Mogłem się tego spodziewać. Cóż… Jednak ta wyliczanka wprawiła mnie w rozbawienie.

            - Nie pomylił się pan? Coś tu nie gra. Czy syn jest z waszego małżeństwa?

            Nie miał ochoty na rachunki.

            - Ja też mam syna, ale wiem z kim – próbowałem go zainteresować.