Piekło które zamarzło

   Idąc do recepcji, wepchnął wczorajszy koszmar w najgłębsze czeluście swojego umysłu, zamknął go w skrzyni i wrzucił do studni zapomnienia.

   W recepcji obecny był jeszcze większy chłód. Norweg zaś był nieobecny. Przez szklane motelowe drzwi, Adi zobaczył że śnieg już nie pada. Biała pustynia jednak została, a szare chmury wisiały nad nią. Adrian rzucił tylko okiem i poszedł do Erikowego mieszkania na samej górze.

   - Erik? Jesteś tam? - Adrian zapukał. - Ogrzewanie chyba wysiadło! - Drzwi się nie otworzyły a i nikt nie odpowiadał. Adrian wrócił do swojego pokoju, zastanawiając się co teraz czynić.

   Umazany krwią Erik, drgający na podłodze, nie wyglądał już jak demon. Wyglądał żałośnie.

   Nim jeszcze Adrian doszedł do pokoju, już wiedział że nie zamierza tu siedzieć i zamarzać. Już wolał zamarzać idąc do miasta. A skoro przestało sypać śniegiem to może uda mu się dojść. Ubrał się jak najcieplej, uważając, żeby zbyt wiele ubrań nie ograniczało jego ruchów.

   - Nie jest tak źle - powiedział do siebie gdy wyszedł na zewnątrz.

   Po pięciu minutach mróz przeszedł przez każde włókno jego ubrań i Adrian żałował wypowiedzianych wcześniej słów. Maszerował tak piętnaście minut, pół godziny, godzinę, aż zaczął również żałować, że wyszedł z motelu, który teraz wydawał się tropikalnym i przytulnym miejscem.

   Wiatr, jak na złość wiał mu w twarz, której praktycznie już nie czuł. Przeklinał mróz i przeklinał siebie za to, że wolał ryzykować niż czekać na pomoc, albo chociaż aż się włączy ogrzewanie.

   Stracił poczucie czasu. Być może przedzierał się przez zaspy już wiele godzin i zbliżał się zmierzch. A może po prostu promienie słoneczne nie przebijały się przez szare chmury. A może nadszedł koniec świata i słońce gaśnie, zostawiając ziemię skutą lodem.

   Może nawet Adrian minął już miasteczko, ukryte pod śniegiem?

   Nie, w końcu się ukazało. Wyglądało na martwe, opuszczone. Wyglądało jak piekło, które zamarzło, a wiatr niósł jęki potępieńców.

   Z odrobiną nadziei w sercu, Adi ruszył żwawszym krokiem. Od razu się potknął i runął wprost w śnieg. Miał już za sobą etap zimna i etap bólu. Teraz był tak odmrożony, że nie czuł już nic. Być może duszę też miał odmrożoną, gdyż kompletnie nie wzruszył go widok tego, o co się potknął.

   Z pod śniegu wystawało zamarznięte ciało. Na twarzy mężczyzny nie było żadnego grymasu. Żadnych oznak, że do ostatniego tchu nie pozwalał zabrać Zimie swojego życia. Że chwytał się tego życia, łapiąc je łapczywie odmrożonymi palcami.

   Nie. Twarz miał spokojną. Spał głębokim snem, śniąc o... o czym tylko sobie chce.

   Ulicami miasta, przechadzał się jedynie wiatr. W żadnym budynku nie paliło się światło. Miasto było puste. Opuszczone. Wymarłe. A Adrian stał na jego pustych ulicach, sam, w samej paszczy Wielkiej Zimy.

   Wiedział że jeśli nikt mu nie pomoże, zginie. Do motelu na pewno już nie wróci, zwłaszcza że naprawdę robiło się ciemno. A może to nie zmierzch, tylko wilk z nordyckich mitów pożera właśnie słońce?

   Jak już o wilkach mowa, Adrian znieruchomiał widząc watahę biegnącą przez skrzyżowanie. Przypomniało to scenę z "Dwunastu małp". Bruce Willis wychodzący na powierzchnię, a tam miasto zasypane śniegiem i zwierzęta chodzące po jego ulicach. W filmie to wirus zabił wszystkich ludzi. Tutaj to wyglądało, jakby matka natura chciała się pozbyć ludzi. Za pomocą mrozu, lodu i śniegu.

   Wilki pobiegły w swoją stronę, a Adrian poszedł w swoją. I nie zdziwiło go to, że sklep był zamknięty. Szczerze mówiąc, miał na to wyjebane. Znalazł dużą bryłę lodu i odłupał ją za pomocą kopniaków. Wziął ją w skostniałe dłonie i rzucił w duże okno. Na szkle pojawiła się pajęczyna pęknięć. Za czwartym razem szyba uległa i wpuściła Adriana wraz ze śniegiem i wiatrem.