Piekło które zamarzło

   Z trudem podniósł się z fotela. Kiedy to zrobił, kości głośno strzeliły. Poczuł się jak szkielet z jakiegoś starego horroru. Do swojego coveru kapeli z cmentarza dodał solówkę, strzelając palcami u nóg i rąk oraz karkiem. Klaudia zawsze tego nienawidziła, a on kochał ją tym denerwować. Przestań! To obrzydliwe! Brzmi jak łamane kości. Przechodziły ją dreszcze i dostawała gęsiej skórki.

   Okno praktycznie przymarzło, więc musiał mocno je popchnąć, by zepchnąć śnieg z parapetu i wpuścić trochę światła i świeżego powietrza do pokoju. Od mroźnego powiewu zapiekły go oczy, a w całym ciele poczuł milion szpilek wbijających się w ciało.

   - Kurwa-a-a. – Zamknął gwałtownie okno. - A mówią, że to na Podlasiu jest zimno.

   W łazience przemył twarz. Przez chwilę oglądał ją w lustrze. A była to przystojna twarz dwudziestotrzyletniego faceta.  W końcu Klaudia musiała coś w nim widzieć. Niemniej jednak, nigdy nie czuł się wystarczająco przystojny dla niej.

   Zwykle przed lustrem ćwiczył rozmowy z ludźmi, z którymi miał się spotkać tego dnia, lub powtarzał sobie "dasz radę Adi, dziś będzie dobry dzień, to ty prowadzisz, jesteś zwycięzcą" czy coś w tym stylu. Dziś jednak nie miał nic sobie do powiedzenia.

   Kolejny już dzień się nie golił, a kilkudniowy zarost, który Klaudia tak uwielbiała, powoli zamieniał się w brodę. Zawsze zapuszczał brodę podczas dłuższych rozłąk z Klaudią. Razem nazywali to brodą rozpaczy i tęsknoty.

   Spakował swoje rzeczy, a dużo ich nie było. Trochę ubrań i rzeczy do higieny osobistej. Ojciec zawsze mu wmawiał, że jest niechlujnym bałaganiarzem i wszędzie robi syf, lecz Adrian zostawił pokój w nienagannym stanie, nie licząc zapachu tytoniu.

   Młody Norweg w motelowej recepcji miał długie blond włosy i kozią bródkę zaplecioną w dwa warkoczyki. Gdyby zamienił koszulkę jakiegoś metalowego zespołu na kolczugę, wyglądałby jak prawdziwy wiking.

   Gdy tylko Adrian wyszedł z korytarza, chłopak powiedział do niego coś, co było za długie na "Dzień dobry, wymeldowuje się pan?" i za krótkie na "Dawaj złoto słowiański psie, albo ja i moi kamraci wypatroszymy cię jak rybę".

   - Przepraszam, nie mówię po norwesku – rzekł do niego po angielsku.

   - Oho, kolejny emigrant przybyły tu za miodem i chlebem. Mówiłem, że raczej pan nigdzie nie pojedzie. Pański samochód jest pod śniegiem.

   - Więc dostaniesz niemały napiwek jeśli pomożesz mi go odkopać - odparł Adrian i położył klucz od mieszkania na ladzie.

   - Za żadne pradawne skarby moich przodków nie wyjdę na zewnątrz. Musi pan poczekać. - Chłopak przesunął klucz w stronę klienta. - Może to wygląda jakbym próbował pana naciągnąć na kolejną noc w tym cudownym przybytku, ale sytuacja naprawdę jest tragiczna.

   - Dziwne, zawsze myślałem że wy w taką pogodę dopiero zakładacie koszulki.

   - Zimy u nas są raz mroźne, a raz mroźniejsze, ale nie przypominam sobie, bym w moim krótkim życiu doświadczył takiej epoki lodowcowej. W porannych wiadomościach mówili, że tak jest wszędzie. W niektórych regionach zasypało całe domy aż po dach. Więcej nic nie wiem, bo potem wyłączyło prąd. Ale nie wygląda wcale jakby się miało poprawić.

   Młody potomek wikingów nie zrozumiał co powiedział jego klient, lecz domyślał się, że były to same przekleństwa.

   - Jak daleko jest do najbliższego miasta? - spytał Adrian po wiązance przekleństw.

   - Cztery kilometry do Leiry. Ale nie dojdziesz. Gdy spluniesz, ślina zamarza zanim jeszcze spadnie. Jeśli nie ma pan jedzenia, musi pan zadowolić się przekąskami z automatu.