Małpki idą do nieba

2.

Kiedy wracaliśmy tramwajem do domu, wciąż powtarzała, że mnie nienawidzi, z twarzą ukrytą w moich ramionach ociekających jej łzami. Wiedziałem, że między nami nie stało się nic złego, że nie będzie nas trzeba oddawać do naprawy. Posiadamy po prostu wadę fabryczną, z którą nauczyliśmy się funkcjonować, usterkę, której nie można usunąć w żadnym autoryzowanym serwisie. Należymy do pokolenia pokaleczonego emocjonalnie. Nasze „nienawidzę”, znaczy kocham. Mówimy „obiecuję”, a później bez żadnych wyrzutów sumienia, łamiemy dane słowo. Mamy wszystko, a wciąż jesteśmy wkurwieni, rozczarowani. Niczym się nie wzruszamy tak naprawdę. Niczym nie potrafimy się cieszyć. Jesteśmy emocjonalnymi daltonistami. Nasza rzeczywistość przypomina szczelny, hermetyczny pojemnik z zakupów Mango, do którego żadne uczucia czy wrażenia nie mają prawa się dostać. Ponad dwieście lat temu, na opisanie stanu w jakim znajdował się przedstawiciel ówczesnych młodzieńców, Goethe potrzebował kilkuset stron. Nam wystarczą dwa znaki: „L” lub „J”.

     Tramwaj znów wjechał na pętlę. Jeździliśmy w kółko mijając wszystkie przystanki. Nie wysiadaliśmy, bo czuliśmy się w nim tak bezpieczni. Całe przedstawienie, choć raz, działo się obok nas. Tramwaj był kulisami, z których nikt nie wywoływał nas na scenę.

       Na zewnątrz już dawno zaszło słońce. Za obdrapanymi, pełnymi od wulgarnych haseł szybami, rozmazywały się tysiące neonów i latarni. Za szybami rozmazywała się cała rzeczywistość, a my do niej nie należeliśmy.

       Nieznajomi wsiadali i wysiadali. Kobiety z tanimi kopiami torebek od Gucciego. W każdej komórka z setkami nic nieznaczących wiadomości. Zaproszenia na imprezy, miłosne wyznania, prośby o kupienie marchewki. Wsiadali mężczyźni myślący o  grubych nogach swoich żon i o tym, że najchętniej rzuciliby wszystko dla młodszej, która nie urządzałaby co wieczór awantur o zepsutą kuchenkę i brak wakacji. Zastanawiali się dlaczego są na to zbyt ubodzy i brzydcy. Zastanawiali się w końcu, jakie strony porno odwiedzą, gdy ich żony pójdą spać. Jak to się stało? Przecież miało być zupełnie inaczej.