Hala Numer Pięć

- Tutaj! – kilka metrów przed nim pojawił się słup światła wyrastający z podłogi. Ostrożnie dotarł do niego. Poświecił latarką w dół, żeby zorientować się w sytuacji. Ujrzał Maćka zasłaniającego sobie oczy przed oślepiającym światłem stojącego pośród gruzu w czymś, co przypominało jakiś korytarz.

- Nic ci nie jest? Co ty tam kurwa robisz? – Piter stał wpatrzony w Maćka, zastanawiając się jak go wydostać z tej dziury.

- Spoko w sumie. Mam kilka siniaków i zadrapań, ale nic więcej. Kiedy Wiki pobiegła do was chciałem iść za nią, ale podłoga się zarwała i spadłem. – Maciek był bardzo spokojny, bardziej niż powinien. Mówił wszystko z lekkim uśmiechem na twarzy, jego głos był monotonny. Piter był jednak zbyt zdenerwowany, aby zwracać uwagę na taki szczegóły – Tu są jakieś korytarze, poszukam wyjścia.

- Lepiej się nie ruszaj, coś wymyślę. – Piter zaczął rozglądać się gorączkowo po ciemnym magazynie, szukał liny, albo jakiegoś łańcucha. Nic jednak nie rzuciło mu się w oczy.

- Co tam u was się stało? Czemu Krzysiek tak krzyczał?

- Przewrócił się i skręcił kostkę. – Piter wolał pominąć tę część, że go przestraszył, bo znając Maćka za chwilę by dostał jakieś słowa reprymendy, a na to nie miał teraz najmniejszej ochoty. – Nie może chodzić, Wiki z nim została.

- Dobra zobaczę, dokąd tędy dojdę. – powiedział Maciek i zniknął w ciemnościach. Na wiadomość, że coś się stało z Krzyśkiem wszedł mu na twarz uśmiech wielki niczym banan.

- Zaczekaj… - głos Pitera odbił się echem od ścian hali.

xxx

- MAKS! – do uszu fotografa dobiegł głos dziewczyny, akurat kiedy miał nacisnąć na przycisk zwalniający przesłonę, aby zrobić zdjęcie. Lewa ręka przytrzymująca obiektyw poruszyła się. Mimo, że nie widział rezultatu to i tak był pewien, że zdjęcie się nie nadaje. Nie to niepokoiło go najbardziej. W chwili, kiedy flesz rozświetlił halę wydawało mu się, że ktoś się przed nim poruszył. Nie rozpoznał twarzy, a światło błysnęło tylko przez ułamek sekundy, mimo to był niemal pewny, że widział człowieka.