Hala Numer Pięć

Zabiję ich, zabiję oboje, pomyślał. Czuł, że to nie są tylko słowa rzucane na wiatr, że jest w stanie zrealizować swoje zamiary.

xxx

- MAKS! – do uszu fotografa znowu dobiegło nawoływanie jego imienia, tym razem krzyczał chłopak. Ręce na aparacie jeszcze bardziej zaczęły mu się trząść.

- Kurwa, teraz to na pewno zrobię masę wspaniałych zdjęć. – syknął przez zęby do siebie. Odwiesił aparat na szyję i odpalił latarkę. Szedł wolno podświetlając sobie drogę. Był już w nie jednej takiej fabryce i wiedział, że wystarczy chwila nieuwagi, żeby złamać, albo skręcić sobie nogę. Idąc zastanawiał się, czego chcą te dzieciaki, ale wiedział, że i tak ma to w dupie. Szedł i przeklinał je w myślach. Te ich krzyki wyprowadzały go z równowagi, do tego jeszcze ta postać. Rozsądek podpowiadał mu, że to było tylko przewidzenie, mimo to się bał. Był w ciągu ostatnich dwóch miesięcy w dziesięciu opuszczonych fabrykach w całym kraju. Wydawało mu się, że to pierwszej powinien się bać najbardziej, bo była pierwsza. Myślał, że im więcej odwiedzi takich miejsc tym mniej będą go przerażały. Mylił się, za każdym razem bał się jednakowo, lęk ustępował dopiero po jakimś czasie spędzonym w środku. Tym razem było inaczej, od spotkania z tymi dzieciakami strach powoli w nim narastał.

            Wyszedł z hali i zgasił latarkę. Z kieszeni wyjął wymiętą miękką paczkę Cameli, urwał filtr z papierosa, wsadził go sobie do ust i zapalił. Poczuł gryzący dym płynący z ust do płuc. Nikotyna zdawała się wypłukiwać strach z jego krwi. Oparł się o ścianę, na której narysowana była wielka ósemka i rozkoszował tą chwilą. Zamknął oczy uśmiechając się do siebie.

xxx

- Kto to? – zapytała Wiktoria wskazując palcem oddaloną od nich halę, z której wychodził jakiś człowiek. Na zewnątrz postać przystanęła i odpaliła papierosa. Ogień oświetlił część sylwetki. Krzysiek dostrzegł aparat wiszący na szyi osobnika.