Słowodzicielka
Anna Szumacher

„Słowodzicielka” – najpierw rzucił mi się w oczy tytuł, bo okładka niezbyt przyciąga uwagę. Tytuł jednak mnie przywołał, pobudził wyobraźnię i sprawił, że sięgnęłam po tę powieść, nie sprawdzając nawet, czego mogę się po niej spodziewać. Pomyślałam sobie, że Autorka, która wymyśliła taki tytuł, na pewno mnie nie zawiedzie. Kiedy już dostałam „Słowodzicielkę” w swoje ręce, przeczytałam, że to metafantasy i pomyślałam… że kompletnie nic mi to nie mówi. Ale nie mam uprzedzeń gatunkowych – więc zaczęłam czytać i wiecie co? Ja naprawdę lubię ten gatunek! W ogóle ostatnio odkryłam, że polska fantastyka ma się świetnie – i nie wiem, dlaczego jest o niej tak mało na blogach i w reklamach. Dobra literatura broni się sama – ale gdyby wydawnictwa specjalizujące się w tych gatunkach trochę zadbały o marketing, dałyby szansę na poznanie niezwykłych historii także tym osobom, które nie wiedzą, że lubią fantastykę.

Ja myślałam, że z niej wyrosłam, że po śmierci Lema nic już się na polskim rynku w tej dziedzinie ciekawego nie zdarzy – a teraz z wielką przyjemnością przekonałam się, że tak nie jest. I nadrabiam zaległości z ogromnym zapałem, który wzrasta dzięki takim książkom jak „Słowodzicielka”.

Co mi się tak podobało? Historia jest przezabawna, pełna absurdów i bardzo oryginalna. Czyta się świetnie, lekko i z szerokim uśmiechem na twarzy. A przy tym – z dużym zainteresowaniem.

Hidra, Jord i Agni to bohaterowie nietuzinkowi – ze świecą szukać podobnych! Nie grzeszą inteligencją, ale nadrabiają sprytem i bezczelnością. Przemierzają karty powieści, żeby znaleźć swoją fabułę i dowódcę, który nimi pokieruje. Bardzo mi się spodobała ta zabawa z czytelnikami – bohaterowie mają świadomość, że występują w powieści, od czasu do czasu omijają jakiś rozdział, czasem spotykają postaci z innych utworów, które próbują ich wciągnąć w swój świat. Nasza trójka ma niesamowite przygody, z których niejeden prawdziwy rycerz nie zdołałby wyjść żywy, a oni jednak sobie radzą.

Ta opowieść ma w sobie cechy bajki, baśni, legendy, powieści drogi, powieści przygodowej i ludowej gawędy – a łączy je w sposób spójny i udany, tworząc arcyciekawą mieszankę.

Na okładce znalazłam porównania z Terrym Pratchettem i jego „Światem Dysku”, a także „Mroczną Wieżą” Kinga i w pierwszej chwili pomyślałam, że ktoś chyba nieco przesadził, a jednak gdy już zaczęłam czytać, musiałam przyznać im rację. Szczególnie klimat „Świata Dysku” jest w tej książce obecny – ale bez obaw: to nie jest naśladownictwo i odwzorowywanie, tylko podobieństwo nastrojów i stylu. Bardzo udane!

W tej książce nie ma nic typowego, żadnych ustalonych schematów: bo nawet motyw księżniczki, smoka i rycerza ma tutaj zupełnie inny wymiar i koloryt. Wszystko jest nieprzewidywalne. Czytelnik jest zaintrygowany, rozbawiony i zaciekawiony od pierwszej strony – i tak zostaje do samiutkiego końca. Zachwycił mnie sam pomysł Autorki, sposób prowadzenia narracji, dowcipny język, słowem: prawie wszystko. Prawie, bo jest jedna rzecz, która mi się nie podobała – to, że ta książka jest częścią serii, bo wolę skończone dzieła. Ale „Słowodzicielka” mnie tak wciągnęła i tak dobrze się bawiłam podczas czytania, że od razu rzuciłam się, żeby zamówić kolejne tomy. I tu czekało mnie duuuuże rozczarowanie: na razie wydany został tylko jeden tom – a zakończenie sprawia że domagam się dalszego ciągu NATYCHMIAST. Ale z pewnością sięgnę też po książki Autorki spoza tej serii – bo bardzo spodobał mi się Jej styl.

Komu ta książka może się spodobać? Myślę, że wszystkim, którym podobał się klimat wspomnianego już „Świata Dysku” Pratchetta. I każdemu, kto lubi niebanalne, zabawne historie, przy których nie da się wyłączać myślenia.

Podsumowując: bardzo udane spotkanie z ciekawą książką – intrygujący tytuł i intrygująca treść. Polecam wszystkim!

Informacje dodatkowe o Słowodzicielka:

Wydawnictwo: Dolnośląskie
Data wydania: 2019-04-24
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 978-83-245-8365-2
Liczba stron: 304
Dodał/a opinię: Joanna Tekieli