Saga klonowego liścia. Kanadyjski raj
Anna Stryjewska

Ocena: 5.8 (5 głosów)

opis

GAŁĘZIE JEDNEGO DRZEWA
Na początku września nakładem wydawnictwa Skarpa Warszawska ukazała się trzecia część Sagi Klonowego Liścia Anny Stryjewskiej. „Kanadyjski raj” to zwieńczenie pasjonującej historii rodzinnej, której początek sięga czasów drugiej wojny światowej. Jak zakończy się ta opowieść?
Po kilku latach bardzo trudnej tułaczki rodzina Ostrowskich osiedla się w wymarzonej Kanadzie. Tu, na prowincji odległego świata, czas zdaje się płynąć inaczej. Tymczasem w Polsce upada socjalizm. Nadchodzi czas przemian i wolności. To także bardzo trudny moment powstania po kilkudziesięciu latach komunistycznego ucisku. W Kanadzie Alina pracuje w fabryce Chryslera. Długie godziny ciężkiej i żmudnej pracy odbijają się na jej zdrowiu, ale dzięki stałemu zatrudnieniu, rodzina może wziąć kredyt i kupić dom. Antoni nie potrafi odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Kraj wydaje mu się nieprzyjemny i stopniowo mężczyzna pogrąża się w nałogu. Ich najstarsza córka pragnie za wszelką cenę wrócić do Europy. Czy Ostrowscy odnajdą się na dalekim kontynencie? Jakie przeszkody przyjdzie im pokonać, by zachować rodzinną siłę? Czy Kanada okaże się dla wszystkich ziemią obiecaną?
Mistrzowsko poprowadzona narracja sprawia, że „Kanadyjski raj” śledzimy niczym dobry film. Anna Stryjewska brawurowo przedstawia losy swoich bohaterów i kreuje ich jakże kręte drogi. To niezwykle udana kontynuacja, a także zakończenie trylogii. Wszystko wyśmienicie się spina, w historii nie ma luk, a dzieje rodziny Ostrowskich całkowicie pochłaniają uwagę czytelnika. Autorce udało się bardzo realistycznie oddać postawy bohaterów. Pamiętając o tym, że historia ta oparta jest na losach osób naprawdę istniejących, duże wrażenie robi to, jak są poszczególni członkowie rodu nakreśleni. Stryjewska to świetna obserwatorka i słuchaczka. Buduje postaci solidne, żywe, pełne namiętności i wielobarwne, ale udaje jej się zachować obiektywizm. Nie koloryzuje swoich bohaterów, nie nadpisuje ich, nie usprawiedliwia. Pisząc powieść opartą na faktach z dużym taktem i niesamowitym wprost wyczuciem porusza się w sferze psychiki postaci. To rzadko spotykana umiejętność, a dzięki temu opisywane osoby są tak bardzo przekonujące. Ich perypetie skupiają uwagę czytelnika, wzbudzają gejzery emocji, a przede wszystkim dają do myślenia. Rodzinna saga, która jest istnym kalejdoskopem zdarzeń, niepowtarzalną podróżą przez kilka dziesięcioleci historii Polski, a nade wszystko intrygującą opowieścią o miłości, marzeniach, poszukiwaniu własnych miejsc i dróg. Jawi mi się Anna Stryjewska jako dyrygentka kameralnej orkiestry – ona dowodzi, a muzykami są wykreowani jej, jakże czułym piórem, bohaterowie. I tutaj każda nuta jest na właściwym miejscu. Każdy dźwięk, każdy takt składa się na wysublimowaną symfonię. Przepiękna jest ta książka. Cała saga zresztą. Wzrusza, wywołuje smutek, tęsknotę, ale przede wszystkim dodaje otuchy.
Chleb jedzony na emigracji nigdy nie smakuje tak jak ten z domowego pieca. Ostrowscy doświadczą wielu trosk i smutku, przejdą wiele krętych dróg. Czy Kanada okaże się ich domem na zawsze? Co stanie się, gdy rzeczywistość zostanie skonfrontowana z wyobrażeniami? Jak wiele trzeba doświadczyć, by odnaleźć swoje miejsce na ziemi? Niełatwe są losy tego rodu. Wiele napięć i złych zdarzeń dotknie tych ludzi. To wszystko jednak sprawia, że tę historię tak dobrze się czyta. Szczególnie zaś zaserwowaną przez tak doskonałą warsztatowo, a przede wszystkim utalentowaną pisarkę jaką jest Anna Stryjewska. Tylko ona mogła tak fenomenalnie opowiedzieć tę historię. Bardzo dobrze nakreślona warstwa fabularna, przejmujące portrety psychologiczne i taka naturalna lekkość z jaką autorka pisze – to wszystko składa się na to, że wychodzące spod jej pióra powieści są tak bardzo emocjonalnie poruszające, posiadają głębię, a dodatkowo napisane są przepyszną polszczyzną. To prawdziwa radość czytać tak napisane książki. Utwory, które znacząco podnoszą poprzeczkę wśród masowej literatury gatunkowej. Anna Stryjewska posiada indywidualny styl, dryg do oddawania uczuć i perfekcyjny zmysł obserwatorski. Jest autentyczna i solidna – jej książki stanowią gwarant dobrej jakościowo literatury.
Życie ludzkie przypomina drzewo. Mało jest takich, które rosną prosto. Większość drzew posiada wiele blizn : wygięć, narośli, pęknięć. Te właśnie pozorne niedoskonałości znamionują jego los : charakter, przeżycia i kataklizmy, które są nieuchronną częścią życia każdej żywej istoty. Rodzina Ostrowskich, mimo wielu ciężkich doświadczeń, wciąż wyrasta z tego samego pnia. Siła rodziny, relacje i wzjemne zaufanie budują ich historię. Warto sięgnąć po trylogię „Saga Klonowego Liścia”, ponieważ to bardzo finezyjna opowieść o wszystkim tym, co w życiu jest najważniejsze. I dużo może nas nauczyć, a głównie wiary we własne siły i dążenia do realizacji marzeń mimo przeciwności.
Bardzo pięknie opowiedziana, słodko – gorzka i dotykająca najważniejszych ludzkich zagadnień. Piekielnie mocno polecam. To świetna historia dla każdego, kto ceni sobie dobrze napisaną, niebanalną i pełną emocji lekturę.