Bartek, Lenka i sny to już trzecia książka Joanny Wachowiak, opowiadająca o przedszkolaku Bartku - po O czym nie śniło się dorosłym i Ja chyba śnię. Poleca ją Wydawnictwo Bis.
Życie chłopca trochę się zmieniło, od kiedy na świecie jest jego mała siostra Lenka. Lenka krzyczy, kiedy nie może spać, rodzice mają dla Bartka jeszcze mniej czasu, mama chodzi zmęczona i niewyspana. A tu trzeba nauczyć się jeździć na rowerze, napisać list do Mikołaja, żeby nie przyniósł niepotrzebnego prezentu, zatroszczyć się, żeby buty taty częściej wychodziły na spacer, a mama poczuła się jak mała dziewczynka. Przy małej siostrze naprawdę można zostać bohaterem!
Bartek jest przedszkolakiem i ma niezwykłe barwne i pełne niesamowitych przygód sny. Sny bywają świetnym komentarzem do codziennych zdarzeń często zabawnym ale też pomagającym rozwikłać problemy rezolutnego kilkulatka. Przeczytajcie fragment niezwykłej opowieści dla najmłodszych autorstwa Joanny Wachowiak:
KRÓLEWICZ
(...) Rozejrzałem się po komnacie. Co tu robić?
– Można tu pooglądać bajki?
– Ależ królewiczu Bartku, nie chciałbyś chyba tym się trudzić! Już je za ciebie ktoś obejrzał.
No nie! Miałem właśnie powiedzieć, że przecież nie muszą wszystkiego robić za mnie, gdy do komnaty wpadł pies. Podbiegł do tronu, wesoło machając ogonem.
– Ko ! – zawołałem uszczęśliwiony. – Ty też tu jesteś? Jak dobrze!
Pochylałem się już, żeby go pogłaskać, gdy łysy służący chrząknął.
– Królewiczu, pozwól. Ktoś inny tym się zajmie. Tylko byś się zmęczył!
Wytrzeszczyłem na niego oczy.
– Coo? Nie mogę pogłaskać własnego psa? Chyba żartujecie! Ja...
Wtem jednak zamilkłem, bo zza okna dobiegły jakieś odgłosy. Nastawiłem ucha. Śmiechy, wesołe krzyki...
– Co tam się dzieje? Chcę zobaczyć!
W jednej chwili przy tronie znalazło się czterech służących. Każdy z nich chwycił za jeden róg poduszki, na której siedziałem, i tak zostałem zaniesiony do okna.
– Mogłem iść sam – mruknąłem pod nosem. Ten sen coraz mniej mi się podobał.
Na placu za oknem grupa roześmianych i umorusanych dzieci goniła za piłką.
– Ja też tak chcę! – zawołałem.
Żuczek kiwnął głową.
– Oczywiście, królewiczu. Zaraz ktoś pobawi się w twoim imieniu. – Wskazał palcem jednego z służących, którzy stali przy drzwiach, a on natychmiast zbiegł po schodach. Nie rozumiałem, po co, ale już po chwili zobaczyłem go wśród dzieciaków – biegał tam razem z nimi. Zamiast mnie!
O nie, pomyślałem. Tego już za wiele!
– Przecież nie musicie we wszystkim mnie wyręczać! Już tego dłużej nie wytrzymam!
Łysy służący padł przed mną na kolana.
– Królewiczu Bartku, błagam, nie złość się! To bardzo wyczerpujące. Niech ktoś inny zrobi to za ciebie.
I od razu jeden z służących wybiegł na środek komnaty i zaczął skakać ze złości, tupać i wygrażać pięścią. Miałem tego dość.
– Ko ! – zawołałem do psa. – Ko , do mnie! Uciekamy z tego okropnego snu!
Gdy tylko się przebudziłem, popędziłem do mamy. Nie spała już, chociaż było wcześnie. Właśnie zmieniała pieluchę mojej siostrze Lence.
– Daj, mamo – wyciągnąłem rękę po zwiniętą, brudną pieluszkę. – Wyrzucę do śmieci. A potem pomogę ci przy śniadaniu, rozłożę serwetki i talerze. I wszystko mi będzie smakowało! A później, obiecuję, posprzątam w swoim pokoju.
– Naprawdę? – Mama uśmiechnęła się i cmoknęła mnie w czubek głowy. – To bardzo się cieszę, synku, że przez noc przemyślałeś swoje zachowanie. Bo wczoraj to byłeś rozkapryszony, całkiem jak jakiś królewicz.
– O nie! – zawołałem z przestrachem. – Tylko nie to! Nie chcę być żadnym królewiczem. To okropnie nudne!
Wszystkie książki Joanny Wachowiak można zamówić w Wydawnictwie Bis:
tel. 22 877 27 05 w. 105, 106
informacja nadesłana
