Musisz złożyć zeznania. Fragment książki „Obserwatorka"

Alicja Sinicka, autorka powieści Stażystka, która zdobyła ogromne uznanie czytelników, powraca z książką domestic-noir Obserwatorka. 

Iza i Arek kiedyś byli przyjaciółmi. Wychowali się na tym samym oławskim osiedlu. Ona w ubóstwie, ON w pięknym domu z dużymi oknami. Zawsze ją fascynował, ale miała wrażenie, że są z innych światów, które do siebie nie pasują. Po latach spotykają się na izbie przyjęć szpitala w Oławie. Doktor Arkadiusz Milski z trudem rozpoznaje w pobitej dziewczynie dawną znajomą. Ich relacja odżywa i budzi namiętne uczucia. Arek czuje, że to właśnie z Izą może ułożyć sobie życie po tragicznej śmierci swojej partnerki. Ktoś chce jednak pokrzyżować ich plany. Iza dostaje na Facebooku dziwne wiadomości. Pod drzwiami znajduje róże. Czuje, że jest obserwowana, i zaczyna mieć pewność, że śmierć byłej dziewczyny Arka wcale nie była nieszczęśliwym wypadkiem. Czy jej też grozi niebezpieczeństwo?

– Miłość jest piękna. Nie może niszczyć. Ona tylko buduje. Niszczące jest niezaspokojone pragnienie miłości, które trawi człowieka od środka, sprawia, że jego dusza stopniowo usycha. Taki człowiek zaczyna żyć bez duszy i dokonuje bezdusznych czynów.

- wywiad z Alicją Sinicką

 Do lektury nowej powieści Alicji Sinickiej zaprasza Wydawnictwo Kobiece. Przeczytajcie fragment tej książki:

Rozdział 3

Budzę się rano cała odrętwiała. Warga wciąż boli, mam jednak wrażenie, że jest odrobinę lepiej. Pamiętam, że Arek zlecił podanie mi jakiegoś zastrzyku obkurczające­go. Może to pomogło?

Wychodzę z pokoju i pierwszy raz zbieram się na od­wagę, by spojrzeć w lustro, które stoi przy drzwiach. Od­dycham z ulgą. Powieka jest czerwona, ale nie nachodzi już na oko, zresztą widzę na nie dużo lepiej niż wczoraj. Górną wargę mam jeszcze obrzmiałą i ciemniejszą niż dolną, ale różnica nie jest aż tak kolosalna. Moje ciało się regeneruje.

Z drugiego pokoju wychodzi siostra. Też ma spuchnię­tą twarz, ale u niej wynika to z nadmiaru alkoholu. Znowu mnie męczy, zadaje pytania o wczorajszy wieczór. Kłamię, że zostałam napadnięta w drodze z pracy. Nie, nie wiem, kto to był. Było ciemno, a ja tak się przestraszyłam, że nie wiem nawet, czy to mężczyzna, czy kobieta. Nie zabrał mi pieniędzy. Uderzył mnie dwa razy.

Słucha wszystkiego z przestraszonym spojrzeniem, naciągając przykrótką koszulkę na fałdkę tłuszczu wyle­wającą się znad paska jeansów. Mam ponure wrażenie, że gdzieś w środku cieszy się z mojego nieszczęścia.

Jakąś godzinę po naszej rozmowie słyszę, że powta­rza wszystko swojemu narzeczonemu i kwituje słowami:

– Łazi wszędzie w krótkich spódniczkach, odsłania nogi i tak wraca sama nocami do domu. Nic dziwnego, że ktoś ją w końcu zaatakował.

Mówi to bez przekonania, jakby nie wierzyła w moją opowieść. Chcąc nie chcąc, przypominam sobie słowa kobiety wsiadającej wczoraj rano do vana: „Myślę, że Ju­styna za bardzo się odsłaniała. Krótkie spódniczki nawet zimą” i później: „To się mogło komuś nie spodobać albo spodobać aż nadto”.

Między komentarzami mojej siostry i dalekiej sąsiadki dostrzegam uderzające podobieństwo. Jakby każda za­dbana kobieta była sama sobie winna, gdy stanie się jej jakaś krzywda. Jedno wiem na pewno: nie mogę liczyć na swoją rodzinę nawet w tak trudnej chwili. Arek, któ­rego nie widziałam tyle lat, jest dla mnie dużo bardziej przychylny. Matka w ogóle nie zauważa moich siniaków. Rozpoczyna dzień od wypicia puszki piwa, później bie­rze prysznic i wychodzi z domu.

Zanurzam się w wyniszczających mnie wspomnie­niach wczorajszego wieczoru. Mimowolnie zaczynam się czuć winna, że chodzę tak ubrana po naszej ulicy. Czy to naprawdę może się komuś nie podobać? Ale czy luźne, kwieciste szorty są aż tak wyzywające?

Gdy wchodzę do pokoju, mój telefon wibruje, infor­mując o nowej wiadomości. Otwieram ją. To Arek.

„Jak się czujesz?”

Odpisuję:

„Dużo lepiej niż wczoraj, dziękuję”.

„Obrzęk mniejszy czy większy?”

Zapomniałam, że mam do czynienia z lekarzem. Kiedy pyta, jak się czuję, oczekuje merytorycznej odpowiedzi, faktycznej oceny stanu zdrowia. Odpisuję więc:

„Obrzęk zdecydowanie mniejszy, mogę już w miarę normalnie mówić”.

„Oszczędzaj się mimo wszystko. Kiedy opuchlizna schodzi, pojawia się nowy ból. Będę u ciebie za kwadrans”.

Zamiast odpoczywać po nocnym dyżurze, przyjedzie do mnie. To spostrzeżenie dodaje mi sił.

Otwieram szafę i przebieram się w getry i obcisłą czarną bluzkę. W tej chorej sytuacji chcę wyglądać porządnie, nie odstraszać go swoim żałosnym wyglądem. Wczoraj obu­dził we mnie dawne demony, zresztą one nigdy nie zasnęły.

Siostra wychodzi gdzieś z narzeczonym. Zostaję sama. Po kilkunastu minutach rozlega się pukanie do drzwi. Otwieram.

Arek stoi przede mną w tej samej kurtce, którą miał wczoraj, i z wilgotnymi włosami wystającymi spod gra­fitowej czapki. Trzyma małą foliówkę.

– O, zdecydowanie lepiej – mówi bez przywitania, przyglądając się mojej twarzy. – Obrzęk ustępuje.

– Wejdź, proszę. – Robię krok do tyłu i się odwracam, zerkając na wyłożony boazerią przedpokój. Oceniam go szybko oczami przyjaciela. Chyba dawno nie był w tak skromnym wnętrzu.

On jednak nie zwraca uwagi na otoczenie, tylko wciąż przygląda się moim oczom i ustom. Powtarzam sobie w duchu, że to rutynowa czynność, że każdy lekarz na jego miejscu tak by robił, jednak nie mogę się oprzeć wra­żeniu, że w jego wzroku kryje się coś więcej.

– Na powiece tworzy się krwiak, ale płytki, usta do­chodzą do siebie – mówi, nachylając się lekko nade mną.

Jest dużo wyższy, a różnica we wzroście się powiększa, gdy stoję boso, tak jak teraz.

– Masz jeszcze zawroty głowy? – pyta.

– Lekkie.

– Nawadniasz się?

– Tak, piję wodę, jeśli o to ci chodzi.

– Tu są leki. – Unosi foliówkę. – Na opakowaniach napisałem, co i jak powinnaś brać.

– Dziękuję. Ile mam ci oddać?

– Daj spokój, nic nie trzeba. – Unosi drugą dłoń. – Wczoraj spotkało cię coś strasznego. – Urywa nagle.

Mam wrażenie, że chciał coś dodać.

– To prawda – przyznaję słabo.

Stoimy w tym samym miejscu. Chciałabym go zapro­sić do siebie, nie był w moim pokoju od tylu lat. Zresztą nawet gdy się przyjaźniliśmy, rzadko mnie odwiedzał. Częściej to ja siedziałam u niego, w jego pięknym domu pełnym ciepłego światła, dobrej muzyki i regałów z książ­kami w twardych oprawach.

– Może wejdziesz? – proponuję. – Napijemy się her­baty.

Atmosfera między nami się zagęszcza. Robi się nie­zręcznie, duszno. Nasza przyjaźń przed laty skończyła się nagle i dwuznacznie tuż po tym, gdy przeobraziła się w damsko-męską zażyłość, gdy zrozumieliśmy, że łączy nas coś więcej niż tylko wspólne spędzanie czasu. Że siebie pragniemy. Wczoraj nie miałam czasu o tym my­śleć – byłam w szoku, on chyba zresztą też. Mimo że wciąż prześladuje mnie widmo poprzedniego wieczoru, teraz stoję tu przed nim i się czerwienię, mając nadzieję, że dzięki opuchliźnie tego nie widać. Zadziwiające, jak szybko przetasowują się znaczenia poszczególnych do­świadczeń.

– Nie wejdę.

Jego kategoryczna odpowiedź wbija mnie w podłogę.

– Ubierz się, proszę, i pojedziemy na komisariat. Mu­sisz złożyć zeznania – dodaje.

Kiwam głową. Znowu czuję się jak wczoraj. Przez chwilę mam nawet wrażenie, że nie mogę mówić, że górna warga mi puchnie, choć to przecież niemożliwe.

Gdy niechętnie wsuwam na stopy buty przed lustrem, zauważam, że Arek śledzi wzrokiem każdy mój ruch. Patrzy na moje włosy, gdy wyciągam je spod kołnierza płaszcza, zerka na dłoń, gdy sięgam po torebkę. Zasta­nawiam się, o czym myśli. Nie chcę jeszcze skupiać się na ostatnim wieczorze, to dla mnie zbyt duże wyzwa­nie. Wolę skoncentrować się na nim. Na jego błękit­nych oczach spoglądających na mnie spod długich, gę­stych rzęs.

W naszym serwisie przeczytacie już kolejny fragment książki Obserwatorka. Powieść Alicji Sinickiej kupicie w popularnych księgarniach internetowych: