zjeŻona
Anna Kapczyńska

 Dobra komedia literacka - brzmi pięknie, ale dlaczego tak trudną trafić na takową pośród ogromu dzisiejszych premier wydawniczych...? Być może jest to kwestią naszych czasów, w których coraz trudniej jest nam śmiać się z samych siebie.... Być może jest spowodowane nieograniczonym napływem kulturowej tandety ze świata, z ogłupiającymi sitcomami na czele... Być może zaś tym, iż trudniej jest nas dziś rozśmieszyć, wobec faktu, iż powodów do uśmiechu jakby coraz mniej... Na całe szczęście zdarzają się jednak wyjątki w tym względzie - ot, choćby najnowsza powieść Anny Kapczyńskiej pt. "Zjeżona", która to ukazała się właśnie nakładem Wydawnictwa Videograf!

 Fabuła książki zaprasza nas sobą do spotkania z wyjątkową i niepowtarzalną bohaterką - Henią. Henia ma 35 lat, lekką nadwagę, niewykorzystany dyplom studiów, nudną pracę, konserwatywnych rodziców z którymi dzieli mieszkanie, zwariowaną babcię i wieloletniego partnera - Waldemara, z którym łączy ją bardziej przywiązanie, aniżeli miłość... Oto jednak w tym monotonnym, dyktowanym decyzjami innych i smutnym życiu wydarzy się coś, co odmieni codzienność Heni i jej bliskich. Coś, co pomoże odnaleźć jej właściwą drogę i cel... Wreszcie także i coś, co uzmysłowi jej, jak wyjątkową i wspaniałą jest kobietą...

 Anna Kapczyńska oferuje nam swoją powieścią niezwykle zabawną, intrygującą, a przy tym ze wszech miar realistyczną historię o jednej z nas - współczesnych kobiet w średnim wieku, której to życie nie wygląda tak, jakby sobie ona to wymarzyła. Kobiet, które w pewnym momencie zaczynają dostrzegać to, iż oto przemijają jej najlepsze lata życia i tym samym dociera do nich ta bolesna prawda, że czas nie będzie czekał na to, aż sami zdecydują się w nim coś zmienić, tak by wreszcie odnalazły szczęście, spełnienie i najzwyczajniejszą radość z życia. I jest w tym jakaś porcja feminizmu, buntu, sprzeciwu wobec dzisiejszego świata..., ale przede wszystkim odnajdziemy tu mądrość, prawdę i potężną dawkę optymizmu, doprawioną rzecz jasna szczyptą pikantnego humoru...

 Książka ta przyjmuje formę swoistego dziennika głównej bohaterki, która w chronologicznym układzie dzieli się z nami przeżyciami, przemyśleniami i emocjami, jakie to stają się jej udziałem. I tak oto towarzyszymy Heni w jej pracy, staramy się "przeżyć" kolejne narzekania jej wiecznie niezadowolonych rodziców, silimy się na zrozumienie kontekstu związku Heni z irytującym Waldusiem, jak i również rozświetlamy ten ponury krajobraz barwnymi spotkaniami z jej najlepszą przyjaciółką - Ewą, a także rozmowami z cudowną i zwariowaną babcią Henryki - Wisią. Tyle słowem wstępu, gdyż prawdziwa zabawa rozpocznie się w chwili, gdy oto w życiu dziewczyny pojawia się jeszcze ktoś... A co wypełnia strony tej lektury... - otóż humor, żart, piękne emocje i realia, które sprawiają, iż opowieść ta jest tak bardzo szczerą, prawdziwą i piękną!

 Powieść ta ma jednego bohatera - Henrykę! To wyjątkowa, niezwykle skromna, skryta w zaciszu własnych spraw i nie dostrzegająca swojej wartości kobieta - przynajmniej do czasu. Niemodnie ubrana, nie zawsze z zadbaną fryzurą, nie potrafiąca głośno wyrażać swoich pragnień, ale przy tym przesympatyczna, o wielkim sercu i niezwykle inteligentna. Z miejsca ją lubimy, darzymy ciepłymi uczuciami i dopingujmy jej, by wreszcie zdecydowała się na odważny krok ku zmianie na lepsze. Jednak największą jej siłą jest naturalność, która sprowadza się do tego, iż odnajdujemy w Heni po części samych siebie i naszych bliskich, a przez to też nie możemy oprzeć się wrażeniu, iż znamy ją od wielu lat, niczym najlepszą i najbliższą przyjaciółkę...

 Książka ta, to opowieść o życiu, ludzkich emocjach i naszej codzienności. Opowieść z lekkim przymrużeniem oka, ale jednak i poruszająca przy tym ważne kwestie - z brakiem poczucia własnej wartości i niemożnością uwolnienia się od własnych ograniczeń, na czele. I to wydaje się właśnie tutaj najwspanialszym, czyli ta inteligentna aluzja, sugestia i bodziec ukryty pomiędzy słowami komedii, który to determinuje także i nas samych do tego, by wreszcie zacząć działać. I jeśli tylko można mówić o czymś takim, jak motywujący poradnik w postaci komediowej powieści obyczajowej, to ta książka winna stanowić jego wzór! 

 Przyjemność, radość, odprężenie i moc uśmiechu - to wszystko niesie nam sobą lektura "Żjeżonej", która stanowi  idealną propozycję na lekkie, ale przy tym i bardzo inteligentne spotkanie z literaturą. I tu należą się wielkie słowa uznania pod adresem Anny Kapczyńskiej, która to swoim dziełem przypomina w idealnym stylu to, jak winna wyglądać dobra komedia obyczajowa w naszym rodzimym wydaniu, która oferuje nam sobą moc powodów do uśmiechu, a nie koniecznie zaś nadmierne oderwanie od realiów naszego życia... Polecam - naprawdę warto!

Henia – młoda, trzydzieści+, wykształcona, pracująca w korporacji, od kilkunastu lat związana z tym samym mężczyzną. Patrząc z boku, można śmiało stwierdzić, że ma wszystko, co jest potrzebne do pełni szczęścia. Ale czy tak jest rzeczywiście? Czy to co ma, na pewno zapewnia jej pełnię szczęścia? Odpowiedź na to pytanie nie jest już tak oczywista.

Zatem spójrzmy na Henię z bardziej pesymistycznej perspektywy. Henryka - imię z poprzedniej epoki; do cudów natury nie należy, tu i ówdzie piękne ciało się jej przelewa; w korporacji ma zajęcie mało ambitne – zajmuje się wypełnianiem tabelek; owszem ma chłopaka, ale czy on zapewnia jej pełnię szczęścia, raczej nie, są razem 13 lat, a on nigdy nie wspominał o ślubie czy wspólnej przyszłości, jest przy niej, bo jest mu tak wygodnie; nadal mieszka z rodzicami i – obowiązkowo – co niedzielę musi się z nimi pokazać w kościele. Dlaczego? A co ludzie powiedzą, jak ojciec organista kościelny przyjdzie do kościoła bez rodziny? Strach pomyśleć.

Sięgając po „Zjeżoną” miałam mieszane uczucia. Spodziewałam się kolejnej nudnej przeprawy przez losy młodej znudzonej życiem i kapryśnej bohaterki, nie miałam ochoty na starcie z wykształconym i zarozumiałym korpoludkiem z Poznania. Ale oto Anna Kapczyńska bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Bohaterka – Henia jest przeciwieństwem spodziewanej przeze mnie bohaterki. Jest prostą, otwartą dziewczyną, z walizką kompleksów i obaw. Rodzice na co dzień fundują jej dulszczyznę w najgorszym jej wydaniu, liczą się ponad wszystko pozory i zdanie innych ludzi. A Henia chce żyć normalnie, po swojemu. Niespodziewanie los funduje zmiany w jej ustabilizowanym życiu.

Wyprowadza się od rodziców i zamieszkuje w nowoczesnym apartamentowcu z koleżankami z korporacji, ze swoją przyjaciółką Ewą i Kają – dziewczyną o odmiennej orientacji seksualnej. Żyją w pełnej zgodzie, imprezki do białego rana, a między zabawą spotkanie z Waldkiem. Wkrótce - po odrzuceniu zalotów szefa - traci pracę w korporacji i po kilku miesiącach kolejna metamorfoza w jej życiu. Znajduje mało ambitną pracę i zamieszkuje u swojej nowej szefowej, z którą się zaprzyjaźnia. A bliscy żyją w świadomości, że u niej nadal wszystko po staremu. Jedynie jej szalona babcia jest wtajemniczana w jej perypetie życiowe i na każdym kroku jej kibicuje. Henię niespodziewanie czekają kolejne przygody, ale nie będę ich zdradzać, sami przeczytajcie tę książkę do końca.

Kołem napędowym tej powieści jest oczywiście Henia. Nadaje jej niesamowitego kolorytu i blasku. Henia przechodzi w tej powieści szaloną zmianę, z pokornej i skruszonej dziewczyny, szarek myszki, staje się dojrzałą kobietą potrafiącą postawić na swoim, realizować swoje najskrytsze marzenia. Przeistacza się w lwicę, połykająca w jednej chwili swojego znudzonego życiem, leniwego mężczyznę. Stanowczość i zdecydowanie to jej drugie imię.

Przyznam, że z początku mnie denerwowała za swoje pokorne zachowanie, za brak swojego zdania i siły przebicia, taką nijakość. Ale przeszła długą, wyboistą drogę, usypaną kolcami; ale się nie przeraziła i nie uległa, odwaga w niej zwyciężyła. Stała się bohaterką, panią swojego losu, decydującą samodzielnie o swoim życiu. Cenię ją za zdecydowanie i odwagę, przeistoczenie się z małej ropuszki w piękną żabę; za to, że uwierzyła w siebie i pozwoliła sobie na szczęście, u boku wymarzonego księcia.

Oczywiście, cała ta historia ukazana jest z dużą dawką humoru, z przymrużeniem oka. Nie brak w niej sytuacji humorystycznych, zarazem śmiesznych i groteskowych. Bawi nas od pierwszych stron. A co najważniejsze, przy jej lekturze nie ma czasu na nudę. Henia się bawi i zdobywa świat, a my razem z nią. Powieść czyta się na jednym wdechu, gwarantuję, że jak ją chwycicie w dłoń, to jej nie odłożycie, aż się nie dowiecie, czy Henryka w końcu stanie się asertywna …

Polecam tę powieść szczególnie młodym, zakompleksionym kobietom, dodaje ona wiary i nadziei w lepsze jutro, uczy odwagi i pokazuje, jak należy realizować swoje marzenia, nie zważając na to, co powiedzą inni. Bądźcie sobą!

"Poznań to ulice, stare kamienice, rynki, tramwaje i parki".

Wobec postawy głównej bohaterki tej książki, odczuwałam sporo sprzecznych uczuć. Cóż to za irytująca i zarazem sympatyczna postać. Wielokrotnie także czułam się zjeżona, a jednak trudno było mi rozstać się z Henryką i z Poznaniem. Czuję, że pewną część tego miasta odkryłam na nowo.

Anna Kapczyńska to poznanianka od urodzenia, a jeżycjanka z wyboru. Miłośniczka absurdu i czarnego humoru, czechofilka z ambicjami bohemistki. Autorka jest związana z poznańskim asz.teatrem. Nałogowo zakłada grupy kabaretowe.

Henryka to trzydziestopięciolatka prowadząca nudne i przeciętne życie w Poznaniu. Posiada od trzynastu lat chłopaka Waldka, lekką nadwagę, a na co dzień wykonuje powtarzalne zadania w swojej pracy. Bohaterka od zawsze dostosowuje się do oczekiwań innych, nie potrafiąc zawalczyć o siebie. Kolejne wydarzenia w jej życiu w wyniku których popada w coraz większy marazm, prowadzą Henię do podjęcia życiowej decyzji.

Jeśli znacie Bridget Jones to wyobraźcie sobie, że Henia to postać podobna do tej bohaterki, ale będąca jednocześnie stokroć bardziej irytująca. Utożsamia bowiem najgorsze cechy, jakie może reprezentować sobą kobieta nieszczęśliwa, czyli kompleksy, niskie poczucie własnej wartości i brak swojego zdania. Henrykę poznajemy poprzez jej pierwszoosobową narrację, dzięki której nie obce są nam wewnętrzne dylematy bohaterki. Dylematy, które niestety nie wychodzą na zewnątrz, pozostając jedynie w sferze myśli. Henia ma oczywiście pewne ambicje – zmienić siebie na zewnątrz, jak i wewnątrz, jednak ciągle brakuje jej odwagi na ten pierwszy krok, co prowadzi do zapętlenia coraz bardziej niekorzystnych wydarzeń wokół jej osoby, których kwintesencją jest zamieszkanie w domu swojego chłopaka, gdzie pełni rolę służącej jego i babci. Obserwując to, na co skazała się główna bohaterka powieści Anny Kapczyńskiej, nie mogłam powstrzymać wybuchów niedowierzania i złości.

Jest więc w tej książce nieco przerysowany obraz kobiety, której nic w życiu nie wychodzi, ale są też momenty śmieszne, wywołujące rozbawienie. Jest także pojawiająca się refleksja dotycząca tego, że warto myśleć o sobie, a nie tylko o innych oraz, że trzeba czasami zwyczajnie zaryzykować. Długo czekałam na to, aż Henia w końcu przejrzy na oczy i zacznie żyć naprawdę. I powiem wam jedno - opłacało się być cierpliwym.

"Zjeżona" oprócz wątku obyczajowego i psychologicznego, zawiera także wspaniały przekrój przez najciekawsze miejsca, jakie można zobaczyć będąc na Jeżycach z Poznaniu. Wraz z przemianą głównej bohaterki czytelnik poznaje bowiem coraz więcej oryginalnych lokali - kawiarenek, piekarenek i innych. Widać, że autorka doskonale orientuje się w topografii miasta, a Jeżyce zna jak własną kieszeń. Podczas lektury odczułam nawet namacalną potrzebę udania się wraz książką do Poznania, aby zobaczyć te wszystkie miejsca. Uwielbiam takie smaczki w literaturze.

Anna Kapczyńska doskonale wplotła w losy niezaradnej Heni to, co najlepsze w Poznaniu. Dzięki temu wyszła z tego lekka, ale też nieco refleksyjna powieść o trudach w drodze do prawdziwego szczęścia. Mogę nawet przyznać, że pod pewnymi względami główna bohaterka w ostateczności mi zaimponowała.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl